รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 179

เมื่อได้ยินเขาตั้งคำถามถามด้วยความสงสัย สีหน้าของมายมิ้นท์ก็ขรึมลง และมองเขาด้วยความเย็นชา“ประธานเปปเปอร์ ขอถามหน่อยนะคะว่าเกี่ยวอะไรกับคุณ คุณเป็นอะไรกับฉัน มายุ่งเรื่องอะไรของฉัน？”

“ใช่แล้วเปปเปอร์ คุณเข้ามายุ่งมากเกินไปแล้วจริงๆ”ทามทอยก็ยิ้มอย่างครึ่งๆกลางๆมองไปยังเปปเปอร์

ริมฝีปากบางของเปปเปอร์เผยความเย็นยะเยือกออกมาเล็กน้อย“ทามทอย คุณไม่รู้เหรอว่าเธอมีแฟนแล้ว？”

“รู้สิ”ทามทอยยักไหล่

ดวงตาของเปปเปอร์หรี่ขึ้น“รู้แล้วคุณยังกับเธอ……”

“ใครบอกว่าการที่ผมนั่งอยู่กับมายมิ้นท์เพื่อมาออกเดต？”ทามทอยคลายมือออก จากนั้นมองไปยังส้มเปรี้ยวที่อยู่ข้างๆด้วยความเย็นชา “อ่อใช่ คุณเป็นคนพูด”

“ใช่ฉันเป็นคนพูดเอง แต่ว่าคุณทามทอย คุณก็ยอมรับด้วยตนเองไม่ใช่เหรอ”ส้มเปรี้ยวจับแขนเปปเปอร์แน่น

ทามทอยยิ้มอย่างเย็นชา“ผมยอมรับ แต่การนัดกันนั้นมีหลายรูปแบบ มีใครกำหนดไว้เหรอว่า การที่ผมกับมายมิ้นท์นัดกัน จะเป็นรูปแบบการนัดหมายแบบเดียวกับพวกคุณ พวกเราออกมาคุยธุระกันไม่ได้เหรอครับ？”

ส้มเปรี้ยวสำลักครู่หนึ่ง“แล้วดอกไม้ล่ะ？เรื่องดอกไม้พวกคุณจะว่ายังไง？มีที่ไหนคุยธุระแล้วจะนำดอกไม้มาด้วย”

“ดอกไม้แล้วยังไง？เป็นกุหลาบแดงเหรอ？หากผมกับมายมิ้นท์ออกมาเดตกันจริงๆ แล้วทำไมไม่นำกุหลาบแดงมาด้วยล่ะ？”ทามทอยถามหล่อนกลับ

ส้มเปรี้ยวอ้าปากค้าง พูดไม่ออก

เปปเปอร์ขมวดคิ้ว

หรือว่าพวกเขาคิดมากไปจริงๆ มายมิ้นท์กับทามทอยไม่ได้มาออกเดตกัน？

เมื่อคิดมาถึงจุดนี้ ความรู้สึกขุ่นหมองในใจของเปปเปอร์ก็ลดลงไม่น้อย

“พอได้แล้วทามทอย”มายมิ้นท์ยืนขึ้น พลางกวาดสายตามองไปที่เปปเปอร์และส้มเปรี้ยวครู่หนึ่ง“ไม่ต้องพูดอะไรกับพวกเขาเยอะหรอกค่ะ จิตใจของพวกเขาสกปรก มองอะไรก็สกปรกไปหมด พูดคุยกับพวกเขาไปก็ไม่มีความหมายอะไร”

“คุณมายมิ้นท์ คุณบอกว่าจิตใจของพวกเราสกปรกเหรอ ？”ส้มเปรี้ยวเบิกตากว้าง

มายมิ้นท์ไม่สนใจหล่อนเลยแม้แต่น้อย แต่มองไปยังทามทอย“เรื่องที่ฉันเพิ่งพูดกับคุณเมื่อสักครู่นี้……”

“ผมทราบแล้วครับ ผมจะช่วยคุณตรวจสอบเองครับ”ทามทอยพยักหน้า

มายมิ้นท์ยิ้ม“ขอบคุณค่ะ ผลเป็นยังไงรีบบอกฉันนะคะ พวกเราไปกันเถอะ”

“ครับ”ทามทอยก็ลุกขึ้นยืนด้วย

มายมิ้นท์หอบดอกไม้ที่อยู่บนโต๊ะ และออกไปจากร้านกาแฟพร้อมกับเขา

ส้มเปรี้ยวมองไปยังเงาหลังของพวกเขา ฟันกัดริมฝีปากล่าง“เปปเปอร์ พวกเขา……”

“พอได้แล้ว”เปปเปอร์ขมวดคิ้วขัดขวางหล่อน“พวกเขาพูดก็ถูก ในใจคิดอะไร สิ่งที่มองเห็นล้วนไม่ถูกต้อง ส้มเปรี้ยวต่อไปก็อย่าสรุปอะไรง่ายๆอีกก็แล้วกัน”

เขาเองก็มีส่วนผิด ไม่ควรที่จะฟังความข้างเดียว คิดว่าสิ่งที่ส้มเปรี้ยวพูดทั้งหมดเป็นความจริง

“เปปเปอร์ คุณกำลังโทษฉันเหรอ？”ส้มเปรี้ยวมองเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อ

ดวงตาเปปเปอร์เผยประกายเล็กน้อย“เปล่าครับ แค่รู้สึกว่าหากยังไม่รู้อะไรชัดเจน แล้วสรุปเอาเองตามสิ่งที่ตนคิดนั้นไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ ไม่ค่อยยุติธรรมกับคนอื่นสักเท่าไหร่ ส้มเปรี้ยวต่อไปอย่าทำอะไรบุ่มบ่ามแบบนี้อีกนะครับ”

ส้มเปรี้ยวก้มหน้าลงอย่างน้อยใจ“ฉันก็ไม่อยากเหมือนกัน แต่ทามทอยพูดเองว่าพวกเขามาออกเดตกัน”

“เขาหลอกล้อคุณ”เปปเปอร์พูดขึ้นพลางคลึงที่หว่างคิ้ว

ส้มเปรี้ยวกระทืบเท้า“เขาทำเกินไปแล้ว”

“พอได้แล้ว ไปกันเถอะ คุณอยากดื่มกาแฟร้านนี้ไม่ใช่เหรอครับ？”เปปเปอร์แสดงออกอย่างชัดเจนว่าไม่อยากพูดเรื่องนี้แล้ว จึงเปลี่ยนเรื่อง

ส้มเปรี้ยวก็ดูออก แววตาขรึมลงจากนั้นก็พยักหน้า“อึม”

นอกร้านกาแฟ ทามทอยเสนอที่จะไปส่งมายมิ้นท์ แต่ถูกมายมิ้นท์ปฏิเสธ เพราะว่าเธอก็ขับรถมาเช่นเดียวกัน

ทามทอยยังไม่กลับทำได้เพียงปล่อยเธอไป

มองดูมายมิ้นท์กอดดอกไม้ที่ตนมอบให้แล้วขับรถจากไป ทามทอยผิวปาก อารมณ์ดีเป็นอย่างมาก

เขากับมายมิ้นท์ไม่ได้มาออกเดตกันจริงๆ แต่มายมิ้นท์ก็รับดอกไม้เขาไว้แล้ว

ต่อไปเขาจะมอบดอกไม้หนึ่งช่อให้กับมายมิ้นท์ทุกครั้ง เธอจะได้ค่อยๆเคยชิน เชื่อว่าเมื่อผ่านไปนานวันเข้า เขาจะต้องทำให้มายมิ้นท์ใจอ่อน จากการออกเดตปลอมๆจะกลายเป็นการออกเดตจริงๆ？

ส่วนลาเต้นั้น

ทามทอยยิ้มครู่หนึ่ง

คิดว่าเขาดูไม่ออกเหรอว่า สายตาที่เธอมองลาเต้นอกจากความเป็นเพื่อนแล้ว ก็ไม่มีความรู้สึกฉันชู้สาวเลยแม้แต่น้อย