รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 334
เมื่อเห็นความตื่นตระหนกบนใบหน้าของเยี่ยมบุญ ริมฝีปากบางของเปปเปอร์ก็ยกยิ้มขึ้นอย่างเย็นชา “คุณเยี่ยมบุญ คุณยังต้องให้ผมชดเชยตระกูลภักดีพิศุทธิ์ของคุณอีกเหรอ?”
เยี่ยมบุญเปิดปากของเขา เขาใช้เวลานานกว่าที่น้ำเสียงแหบแห้งของเขาจะออกมาว่า “ไม่จำเป็นแล้ว ค่าชดเชยของคุณเปปเปอร์ ตระกูลภักดีพิศุทธิ์ของผมคงรับไม่ไหว!”
แม้ว่าเขาจะประสบความสำเร็จในการข่มขู่เปปเปอร์ และได้ทุกอย่างที่เขาต้องการ
แต่เปปเปอร์คงจะเกลียดชังเขามากขึ้นในใจ บางทีเขาอาจจะแอบทำอะไรเบื้องหลังตระกูลภักดีพิศุทธิ์ของเขาอีกก็ได้
ตอนนี้เป็นยุคข้อมูลข่าวสาร เขารู้ว่าความคิดของเขาตามไม่ทันคนหนุ่มสาว เมื่อเปปเปอร์ลงมือ เขาก็ไม่สามารถต้านทานได้เลย เขาปล่อยให้ตระกูลภักดีพิศุทธิ์ของเขาถูกทำลายด้วยมือของเขาเองไม่ได้
ดังนั้นเรื่องนี้ ก็คงต้องจบลงเพียงเท่านี้
“เป็นเรื่องดีที่รู้ว่าคุณไม่สามารถรับไว้ได้ ลูกสาวทั้งสองคนของตระกูลภักดีพิศุทธิ์ของคุณ ต่อให้คนหนึ่งเลวทรามและสกปรก ส่วนอีกคนก็เป็นคนที่ไม่มีหน้าไม่มีตา แล้วจะคู่ควรกับการที่จะมาแต่งงานกับเปปเปอร์ได้ยังไง” พิศมัยกลอกตาและกล่าว
เยี่ยมบุญมองดูเธออย่างเย็นชา
พิศมัยรู้สึกหนาวสั่นเมื่อเห็นเขา แต่แล้วเมื่อเธอคิดว่าเปปเปอร์อยู่ที่นี่เธอก็ไม่กลัวอีกต่อไป เธอจ้องกลับไป “มองทำไม ไม่พอใจเหรอ?”
“ยัยผู้หญิงหยาบคาย!” เยี่ยมบุญพูดอย่างเหยียดหยาม จากนั้นเขาก็มองไปที่เปปเปอร์ และพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า “คุณเปปเปอร์ วันนี้คงจะรบกวนคุณมามากแล้ว ผมจะไปเดี๋ยวนี้!”
ถ้าไม่ไปและจะทำยังไงได้?
มันจะยิ่งน่าอายมากขึ้นก็เท่านั้น!
“คุณเยี่ยมบุญ เดินทางปลอดภัยครับ” เปปเปอร์เงยหน้าขึ้นและตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาและไม่แยแส
เยี่ยมบุญเดินไปที่ระเบียง เห็นได้ชัดว่าแผ่นหลังของเขาโค้งเล็กน้อย ไม่ได้หลังตรงเหมือนตอนที่มาในตอนแรก ที่ดูมั่นใจเลย แต่ตอนนี้เขากลับดูแก่มากขึ้นมาก
ก็จริง เพราะเป้าหมายไม่สำเร็จ แล้วนี้ยังมีศัตรูอีก จะไม่ดูแก่ขึ้นได้ยังไง
“ฉันโมโหจริงๆ ไอ้สารเลวนั่นมาเรียกฉันว่ายัยผู้หญิงหยาบคายได้ยังไง!” หลังจากที่เยี่ยมบุญจากไป พิศมัยก็ยังคงเอามือเท้าเอวว่ากล่าวเขาเสียงดัง
เปปเปอร์เหลือบมองเธอ และอยากจะพูดว่า คุณไม่หยาบคายเหรอ?
แต่เมื่อคิดว่าเธอเป็นผู้ใหญ่ ก็ปล่อยผ่านไป
เปปเปอร์หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วโทรหาผู้ช่วยเหมันตร์
เสียงผู้ช่วยเหมันตร์ดังขึ้นอย่างรวดเร็ว “คุณเปปเปอร์”
“ไม่จำเป็นต้องตรวจสอบเรื่องที่มายมิ้นท์ถูกวางยาแล้ว ฉันรู้แล้วว่าใครเป็นคนวางยาพิษ ไปตรวจสอบมาว่าเยี่ยมบุญรู้ว่าเด็กในท้องของมายมิ้นท์เป็นของฉันได้ยังไง” เปปเปอร์สั่งด้วยเสียงเรียบๆ ในขณะถือโทรศัพท์
เขาให้เหมันตร์ส่งคนไปเฝ้าแถวเทนเดอร์กรุ๊ป เขาถึงได้รู้ว่ามายมิ้นท์กำลังตั้งท้องลูกของเขาอยู่
ดังนั้นส้มเปรี้ยวรู้ได้ยังไงกัน มันจะต้องมีบางอย่างผิดปกติ
“เข้าใจครับ คุณเปปเปอร์” ผู้ช่วยเหมันตร์พยักหน้าเป็นคำตอบ
เปปเปอร์วางสายและวางโทรศัพท์ลง
พิศมัยมองมาที่เขาด้วยท่าทางที่ซับซ้อน “เปปเปอร์ มายมิ้นท์กำลังตั้งครรภ์ แกจะทำยังไงต่อ”
“จะทำยังไงได้ล่ะ แน่นอนว่า ต้องไปพามายมิ้นท์กลับมาและดูแลลูกในท้องให้ดี!” ก่อนที่เปปเปอร์จะตอบ เสียงที่ตื่นเต้นก็ดังขึ้นจากหญิงชรา
เปปเปอร์และพิศมัยหันไปมองในเวลาเดียวกัน ป้าแดงและปีโป้พยุงท่านย่า เดินเข้ามาจากด้านข้าง
พิศมัยกลัวหญิงชราคนนี้มากที่สุด ดังนั้นเธอจึงลุกขึ้นทันที “คุณแม่ มาได้ยังไงคะ?”
เปปเปอร์จ้องไปที่ปีโป้
มาได้ยังไงงั้นเหรอ?
ก็เพราะไอ้เด็กปีโป้เอาความลับไปบอกไง
ปีโป้รับรู้ถึงสายตาที่เย็นชาของเปปเปอร์ และเขาอดไม่ได้ที่จะหดคอของเขาลง “พี่ อย่าโทษผม สาเหตุหลักเป็นเพราะเรื่องการตั้งท้องของพี่มายมิ้นท์ถือว่าเป็นเรื่องใหญ่ พี่ต้องแจ้งให้คุณย่าทราบ และผมก็รู้ด้วยว่าช่วงนี้พี่กำลังตามหาพี่มายมิ้นท์อยู่ ถ้ามีคุณย่าคอยช่วย โอกาสที่พี่จะเอาพี่มายมิ้นท์กลับมามันก็มีเพิ่มมากขึ้นไม่ใช่หรอ”
“อะไรนะ เปปเปอร์กำลังตามหามายมิ้นท์เหรอ?”
พิศมัยเงยหน้าขึ้นมองด้วยความประหลาดใจ
“ใช่ แม่ไม่รู้เหรอครับ” ปีโป้เหล่มองเธอ
เขาที่เป็นคนออกไปแข่งขันนอกบ้านเสมอ และไม่ค่อยอยู่บ้านเขาก็ยังรู้เรื่องนี้เลย
สุดท้ายแม้แต่แม่แท้ๆ ของเขาก็ยังไม่รู้เรื่อง
พิศมัยส่ายหัว
เธอไม่รู้จริงๆ
แต่…
พิศมัยนึกถึงสีหน้าที่ของมายมิ้นท์ ใบหน้าของเธอเริ่มเปลี่ยนไปในทันที
“ฉันไม่เห็นด้วย!” พิศมัยมองเปปเปอร์ด้วยความไม่พอใจ “เปปเปอร์ ฉันไม่เห็นด้วยกับที่แกและมายมิ้นท์จะคืนดีกัน”
เปปเปอร์ขมวดคิ้ว
หญิงชราถือไม้ค้ำไว้ ก่อนจะชำเลืองมองพิศมัยอย่างเย็นชา “นี่เป็นเรื่องของเปปเปอร์ ไม่ใช่เรื่องที่แม่เลี้ยงจะมาบอกว่าเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วย และอย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงได้ไม่เห็นด้วย เป็นเพราะทัศนคติที่เปปเปอร์และปีโป้มีต่อมายมิ้นท์เปลี่ยนไป เธอกลัวว่าเมื่อมายมิ้นท์กลับมา พวกเขาจะหันไปสนใจมายมิ้นท์ และจะไม่เชื่อฟังคุณทุกอย่างเหมือนเมื่อก่อนแล้ว?”
พูดตรงใจพิศมัยทุกอย่าง ใบหน้าอ้วนของเธอก็แดง และเธอไม่สามารถพูดอะไรได้อีก
ยังไงนี่ก็เป็นแม่แท้ๆของเขา ปีโป้ดึงแขนเสื้อของหญิงชรา “คุณย่า หยุดพูดเถอะครับ”
หญิงชราบ่น เธอละสายตาจากพิศมัย และหันไปมองเปปเปอร์ด้วยใบหน้าเย็นชา “ทำไมแกไม่บอกฉันเกี่ยวกับเรื่องการตั้งครรภ์ของมายมิ้นท์ล่ะ? ถ้าปีโป้ไม่มาบอกฉันเกี่ยวกับเรื่องนี้ในตอนนี้ แกก็คงจะรอให้มายมิ้นท์คลอดลูกแล้วถึงจะบอกฉันใช่ไหม?”
ริมฝีปากบางๆ ของเปปเปอร์ขยับ และหลังจากนั้นไม่กี่วินาที เขาก็ตอบด้วยน้ำเสียงที่บูดบึ้ง “ขอโทษครับคุณย่า”
“ดูเหมือนว่าแกจะคิดอย่างนั้นจริงๆ” หญิงชราเยาะเย้ยอย่างโกรธจัด จากนั้นเธอก็เอื้อมมือไปหาป้าแดง “เอาของมาให้ฉัน”
ป้าแดงมองไปที่เปปเปอร์ ก่อนจะลังเลอยู่ครู่หนึ่ง “ท่านย่า คุณต้องการแบบนี้จริงๆ เหรอ?”
ปีโป้และพิศมัยต่างก็สงสัยว่าหญิงชราทั้งสองคนกำลังเล่นปริศนาอะไรอยู่ แต่พวกเขาไม่กล้าถามเมื่อเห็นใบหน้าที่เย็นชาของหญิงชรา
ในทางกลับกัน ดวงตาของเปปเปอร์ก็เป็นประกาย เขารู้อะไรบางอย่าง และเขาก็กำหมัดแน่น
“แน่นอน!” หญิงชรามองไปที่เปปเปอร์ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “เขาทำผิด คุณย่าแบบฉัน ก็ต้องสั่งสอนเขา เอาของมาให้ฉัน!”
เธอพูดอีกครั้ง
ป้าแดงถอนใจและหยิบของบางอย่างออกจากกระเป๋าที่เธอถืออยู่ ก่อนจะวางมันไว้ในมือของหญิงชรา
ปีโปมองดูใกล้ๆ ใจของเขารู้สึกแย่ขึ้นในทันที “แส้...แส้?”
ก่อนหน้านี้เขาอยากรู้มากว่ามีอะไรอยู่ในกระเป๋าป้าแดง
คิดไม่ถึงเลยว่ามันเป็นแส้!
ข้างๆ พิศมัยเห็นแส้ และใบหน้าของเธอก็ซีดในทันที
หญิงชราเหลือบมองเธอช้าๆ “เธอน่าจะคุ้นเคยกับแส้นี้ใช่ไหม”
เมื่อพิศมัยได้ยินสิ่งนี้ ดูเหมือนเธอจะจำบางสิ่งที่น่ากลัวได้ ใบหน้าของเธอก็ซีดเผือดมากยิ่งขึ้น และร่างกายของเธอก็สั่นสะท้าน
หญิงชราดึงแส้แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “เมื่อสิบปีที่แล้ว ปิยศักดิ์ทำผิดกฎของตระกูลเพื่อแต่งงานกับเธอ และเขาก็ถูกพ่อของเขาทุบตีจนเกือบตายด้วยแส้นี้ วันนี้หลานชายของฉันเปปเปอร์ ก็ทำผิดแบบเดียวกัน ฉันก็จะใช้แส้นี้มาสั่งสอนให้เขาเช่นกัน เปปเปอร์ แกยอมรับไหม?”
เธอมองไปที่เปปเปอร์
เปปเปอร์หลับตาลง “ผมยอมรับ”
“งั้นก็คุกเข่าลง!”
เปปเปอร์ไม่ขัดขืน เขาคุกเข่าลงอย่างเชื่อฟัง
การคุกเข่านี้ทำให้ปีโป้ตกใจมาก
ในความทรงจำของเขา พี่ชายมักจะยิ่งใหญ่อยู่เหนือทุกสิ่งมาโดยตลอด
คาดไม่ถึงว่า ในขณะนี้ เขาจะคุกเข่าจริงๆ
เมื่อเห็นเปปเปอร์คุกเข่าลงอย่างเชื่อฟัง แววตาของหญิงชราก็โล่งใจ แต่มันก็หายไปอย่างรวดเร็ว เธอคว้าด้ามแส้แล้วถามว่า “ดีมาก ฉันพอใจกับท่าทีของแกมาก แต่แกรู้ไหมว่าตัวเองทำผิดอะไร”
ดวงตาของเปปเปอร์สับสน เขาไม่สามารถพูดอะไรได้
เมื่อหญิงชราเห็นแบบนี้ ใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนไป “ดูเหมือนแกจะไม่รู้ ได้ ฉันจะบอกแกให้ สิ่งที่แกทำผิดคือแกเล่นกับความรู้สึกของคนอื่น!”
ในขณะที่พูด หญิงชราก็ยกแส้ขึ้นและตีไปที่หลังของเปปเปอร์โดยตรง
เปปเปอร์กัดฟันด้วยความเจ็บปวด ใบหน้าของเขาซีดเซียวในทันที และเหงื่อที่เย็นยะเยือกก็ไหลออกมา
เห็นได้ว่าแส้ของหญิงชรานั้นไร้ความปราณีอย่างสิ้นเชิง
เสื้อผ้าบนหลังของเขาถูกฉีกเป็นชิ้นๆ ผิวหนังบริเวณหลังของก็ถูกฉีกออก และเลือดก็ไหลซึมออกมาทันที
พิศมัยกรีดร้องด้วยความตกใจ เธอกลอกตา ก่อนจะเป็นลมไป
เนื่องจากบาดแผลของเปปเปอร์ เธอนึกถึงเรื่องราวเมื่อ 17 ปีก่อน ที่สามีของเธอก็ถูกตีแบบนี้
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: รักหวานอมเปรี้ยว