รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 401

“ดิฉันไม่ใช่แม่บ้านที่คุณลาเต้จ้างมาจริงๆ ค่ะ เเม่บ้านที่คุณลาเต้จ้างมาชื่อเปิ้ล”

“ใช่ครับๆ แม่บ้านที่ผมจ้างมาชื่อเปิ้ล” ลาเต้รีบพยักหน้าตอบรับ จากนั้นก็หันไปมองทางป้าทิพย์ ด้วยความสงสัย “ว่าแต่คุณรู้ได้ยังไง?”

ป้าทิพย์ยิ้มแล้วตอบว่า “ดิฉันและพี่เปิ้ลอยู่บริษัทแม่บ้านแห่งเดียวกัน ก่อนหน้าที่พี่เปิ้ลจะเดินทางมา ทางบ้านของเธอเกิดปัญหาขึ้นกะทันหัน ดังนั้นจึงได้ให้ดิฉันมาทำภารกิจนี้ ให้ฉันมาดูแลคุณมายมิ้นท์แทนค่ะ”

“เป็นอย่างนี้เหรอครับ?” ลาเต้หรี่ตามอง เห็นได้ชัดว่าเขาไม่เชื่อ

เนื่องจากว่าเขายังไม่ได้รับสายโทรศัพท์ที่แจ้งมาจากทางบริษัทแม่บ้านเลย

ป้าทิพย์พยักหน้า “แน่นอนค่ะ ถ้าคุณลาเต้ไม่เชื่อ จะลองโทรศัพท์ไปถามดูก็ได้”

“คุณคิดว่าผมไม่กล้าเหรอ?” ลาเต้ส่งเสียงหึๆ ออกมาแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือกดโทรออก

ผ่านไปประมาณสองนาที เขาก็วางสายลงด้วยท่าทางไม่พอใจเท่าไรนัก

มายมิ้นท์คลำไปที่โต๊ะด้านหน้าแล้ววางแก้วนมลง ก่อนจะเอ่ยถามว่า “เป็นยังไงคะ เป็นแบบที่ป้าทิพย์บอกหรือเปล่า?”

ลาเต้พยักหน้า “ใช่ครับ ไอ้อ้วนชินกล้าดียังไงลืมบอกผม น่าโมโหจริง เรื่องสำคัญขนาดนี้เขาลืมบอกผมได้ยังไง?”

มายมิ้นท์ยิ้มขึ้นแล้วพูดว่า “ในเมื่อเป็นแบบที่ป้าทิพย์บอกก็เอาตามนั้นเถอะค่ะ อีกอย่างป้าทิพย์ก็ดูแลฉันได้ดีทีเดียว”

“ขอบคุณคุณมายมิ้นท์มากนะคะ ถ้าคุณมายมิ้นท์พอใจ ดิฉันก็ได้ยินดีค่ะ” ป้าทิพย์มองไปทางมายมิ้นท์ด้วยท่าทางอ่อนโยน

มายมิ้นท์เป็นใครเธอรู้ดีเป็นที่สุด หล่อนเป็นอดีตภรรยาของคุณชายใหญ่เธอเอง

แต่ก่อนหน้านั้นตัวเธอที่อยู่ในคฤหาสน์ใหญ่มักจะยุ่งอยู่ในห้องครัว จึงไม่ค่อยได้ไปที่เรือนหน้าเท่าไรนัก ประกอบกับคุณมายมิ้นท์เองก็ไม่ค่อยเดินทางไปที่คฤหาสน์ ดังนั้นเธอจึงไม่เคยได้พบมายมิ้นท์มาก่อน ได้ยินเพียงจากปากของท่านย่าและพี่แดง

ท่านย่าและพี่แดงล้วนบอกว่าคุณมายมิ้นท์เหมาะสมกับคุณชายใหญ่เป็นที่สุด ตอนนี้เมื่อตัวเธอได้มาพบกับคุณมายมิ้นท์เอง เธอก็รู้สึกเช่นนี้ด้วยเหมือนกัน ที่สำคัญที่สุดก็คือคุณชายใหญ่เองก็รักคุณมายมิ้นท์มาก

ดังนั้นเธอจึงไม่เข้าใจเสียจริง ในเมื่อคุณชายใหญ่รักคุณมายมิ้นท์ขนาดนี้ ทำไมจึงได้ตัดสินใจหย่าร้างในตอนนั้น หลังจากหย่าร้างกันไปแล้วก็กลับไปตามง้อหล่อนมาอีก หรือว่าเขาไม่มีอะไรจะทำ?

“อ้อจริงสิคะลาเต้ คุณมาที่นี่มีเรื่องอะไรหรือเปล่า?” มายมิ้นท์เพิ่งนึกขึ้นมาได้จึงเอ่ยถาม

ลาเต้วางมะม่วงลงบนโต๊ะน้ำชา “ผมเอาผลไม้มาให้คุณ แล้วก็มาบอกต่อคำพูดของคุณแม่ผม ท่านบอกว่าถ้ามีเวลาอยากจะให้คุณไปหาท่านสักหน่อย”

“ไปหาคุณป้าเหรอคะ?” มายมิ้นท์เอนศีรษะเล็กน้อยด้วยความประหลาดใจ คุณป้ามีอะไรจะบอกกับฉันหรือ?”

“ผมเองก็ไม่ทราบครับ แต่ดูจากท่าทางของคุณแม่แล้วก็น่าจะเป็นแบบนั้น” ลาเต้พยักหน้า

มายมิ้นท์ยิ่งไม่เข้าใจเข้าไปอีก “ถ้ามีเรื่องอะไรจะบอกฉัน ทำไมถึงไม่บอกทางโทรศัพท์ล่ะคะ?”

“ผมจะไปรู้ได้ยังไง อาจจะเป็นเรื่องที่ต้องพูดต่อหน้าก็ได้ เอาว่าคุณไปแล้วก็จะรู้เองแหละมั้งครับ” ลาเต้ยักไหล่

มายมิ้นท์ยิ้มขึ้น “ก็คงต้องเป็นอย่างนั้นแหละค่ะ แต่จะไปตอนนี้ก็คงไม่ได้ ถ้าคุณป้ารู้ว่าฉันมองไม่เห็นคงจะต้องร้องไห้แน่ ฉันไม่อยากทำให้เธอต้องกังวลใจ รอให้ตาฉันหายดีแล้วค่อยไปนะคะ”

“ผมเดาว่าคุณคงจะพูดแบบนี้ ผมก็เลยบอกกับแม่เอาไว้แล้วว่าคงต้องรอสักพักคุณถึงจะว่างไปที่บ้านได้ แม่ผมเองก็ตกลง” ลาเต้ยิ้มขึ้น

มายมิ้นท์เผยอมุมปากขึ้นเล็กน้อย “ถ้าอย่างนั้นก็ดีค่ะ”

ทันใดนั้นโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น

มายมิ้นท์รีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋าแล้วยื่นไปให้ลาเต้ถามว่า “ลาเต้คะ ช่วยดูให้หน่อยว่าใครโทรมา?”

ลาเต้ชะโงกหน้าไปมอง “การันต์”

“ขอบคุณค่ะ ฉันรู้แล้ว” มายมิ้นท์นำโทรศัพท์มือถือกลับมาแล้วกดรับสายจากตำแหน่งที่คุ้นเคย ก่อนจะนำและโทรศัพท์มือถือไปวางที่ข้างหู “สวัสดีค่ะคุณหมอการันต์”

กองทุนการกุศลทางการแพทย์ของลำดวน ผมได้ยื่นเอกสารไปแล้วนะครับ ถ้ามีการรับรองจากผม คาดว่าทางสมาคมคงจะจัดการโอนเงินให้ในไม่ช้า” การันต์พูด

มายมิ้นท์ตอบรับเบาๆ “ขอบคุณมากนะคะ”

“ไม่มีอะไรหรอกครับ เรื่องแค่นี้เอง สิ่งที่คุณกำชับแน่นอนว่าผมจะต้องทำให้สำเร็จ”

มายมิ้นท์หน้าถอดสี ก่อนจะถามต่อไปว่า “อ้อจริงสิคะ การรักษาของราเม็งเป็นยังไงบ้าง?”