รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 413

“ทำไมถึงเป็นแบบนี้……”มายมิ้นท์กำโทรศัพท์ที่อยู่ในมือแน่น น้ำเสียงทุ้มเล็กน้อย

เธอต้องการเปิดโปงเจินเจิน แต่เรื่องจริงกับตบหน้าเธออย่างแรงหนึ่งที

เจินเจินเป็นลูกแท้ๆของเยี่ยมบุญจริงๆ！

“หรือว่าผลการตรวจพิสูจน์ดีเอ็นเอผิดพลาด？”มายมิ้นท์กัดฟัน

แม้ว่าจะพูดเช่นนี้ แต่ในใจเธอก็รู้ดีว่าโอกาสผิดพลาดนั้นน้อยมาก

หน่วยงานหนึ่งอาจจะผิดพลาดได้ แต่ผลของหลายๆหน่วยงานก็ออกมาเหมือนกัน คงไม่น่าจะผิดพลาดกันหมด？

ทามทอยส่ายศีรษะ“ไม่น่าผิดหรอก มีสองหน่วยงานที่ทำความร่วมมือกับทางการ อย่าว่าแต่เจินเจินเลย แม้แต่เยี่ยมบุญอยากจะเข้าแทรกแซงก็ไม่สามารถทำได้ ดังนั้น……”

เมื่อพูดถึงจุดนี้ เขาจึงปิดตาลง พร้อมสูดหายใจเข้าลึก“มายมิ้นท์บางทีเจินเจินอาจจะเป็นชวนชมจริงๆ และพวกเราก็พาชวนชมตัวจริงไปให้พวกเขาโดยบังเอิญ ”

“……”มายมิ้นท์ไม่พูดไม่จา เปลือกตาหย่อนลงราวกับว่ากำลังคิดอะไรอยู่

ทามทอยจึงพูดขึ้นอีกว่า：“ตอนนี้เยี่ยมบุญก็ได้รับผลตรวจพิสูจน์ดีเอ็นเอแล้ว กำลังไปหาคุณ ผมเดาว่าเขาน่จะไปหาเรื่องคุณแน่ แต่ว่าคุณวางใจเถอะ ผมจะไม่ให้เกิดเรื่องอะไรกับคุณแน่”

ที่จริงเยี่ยมบุญต้องการที่จะหาเรื่องเขามากกว่า แต่ว่าเขาเป็นคนของตระกูลชุติเกษม เยี่ยมบุญคงไม่มีความกล้านั้น ดังนั้นเยี่ยมบุญจึงทำได้เพียงระบายความโกรธแค้นทั้งหมดมาลงที่มายมิ้นท์

มายมิ้นท์เม้มริมฝีปากแดงพลางพูดขึ้นว่า“วางใจเถอะ ฉันจัดการได้ค่ะ”

พูดจบเธอก็วางโทรศัพท์ลง

เปปเปอร์หยิบโทรศัพท์มา เมื่อเห็นหน้าจอโทรศัพท์แสดงให้เห็นว่าวางสายแล้ว ตากะพริบตาปริบๆแล้วถามขึ้นว่า“คุณคุยอะไรกับทามทอยเหรอครับ？”

มายมิ้นท์คลึงที่แก้ม“ทามทอยบอกว่าผลการตรวจออกมาแล้ว เจินเจินไม่ใช่ลูกสาวของสองสามีภรรยาสุเวทย์ เป็นของสองสามีภรรยาเยี่ยมบุญ เป็นเรื่องบังเอิญที่เขาและฉันได้พบตัวจริง ชวนชม”

เธอหัวเราะกับตัวเอง

เมื่อเปปเปอร์เห็นเธอเป็นเช่นนี้ ในใจก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิด

แต่ว่าไม่นานเขาก็กำหมัดแน่น พลางกดทับความรู้สึกผิดและพูดขึ้นสองคำด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ“เหรอครับ……”

“ใช่สิ”มายมิ้นท์เงยหน้าขึ้นถอนหายใจ “คุณว่าโลกใบนี้ ทำไมมันดราม่าจัง？”

ริมฝีปากของเปปเปอร์ขยับเล็กน้อย ขณะที่กำลังจะพูด ก็มีคนเคาะประตูห้องเสียงดัง อีกทั้งเสียงนั้นยังรุนแรงและรวดเร็วมาก เห็นได้ชัดว่าคนด้านนอกนั้นรีบร้อนจนไม่สามารถรอคอยได้

“เปิดประตู มายมิ้นท์ เปิดประตูให้ผมนะ！”ด้านนอกมีเสียงของเยี่ยมบุญดังเข้ามา น้ำเสียงนั้นไม่สามารถปกปิดความโอหังและความไร้กังวลได้เลย

เป็นอย่างที่ทามทอยพูดไว้เมื่อกี้นี้ เยี่ยมบุญมาหาเรื่องเธอ

มายมิ้นท์กำมือแน่น“ประธานเปปเปอร์พยุงฉันขึ้นรถเข็นเถอะค่ะ ฉันจะไปเปิดประตู”

“คุณอย่าไปเลย เดี๋ยวผมไปเอง”เปปเปอร์กดไหล่ของเธอลงแน่น จากนั้นลุกขึ้นแล้วเดินไปที่ทางออก

เปปเปอร์เปิดประตูออกมา

เยี่ยมบุญคิดว่าเป็นมายมิ้นท์ กำลังคิดที่จะโยนผลตรวจพิสูจน์ดีเอ็นเอที่อยู่ในมือใส่หน้ามายมิ้นท์ แต่กลับต้องเผชิญกับใบหน้าที่ไร้อารมณ์ของเปปเปอร์ จู่ๆความโกรธก็ค่อยๆคลายลง ขมวดคิ้วพลางพูดขึ้นว่า：“ประธานเปปเปอร์ ทำไมเป็นคุณมาเปิดประตูล่ะครับ？”

ทำไมคนคนนี้ยังไม่กลับไปอีก？

เปปเปอร์ปล่อยมือจากลูกบิดประตู สายตาจับจ้องไปที่เขาอย่างเย็นชา พลางหรี่ตามองไปที่เอกสารที่อยู่ในมือของเขา“คุณมาหามายมิ้นท์ทำไม？”

“มาหาเธอทำไมน่ะเหรอ？”เยี่ยมบุญฮึด้วยน้ำเสียงเย็นชา“จะมีอะไรอีกล่ะ？ก็มาคิดบัญชีกับเธอหน่ะสิ เธอพูดเองไม่ใช่เหรอว่าชวนชมไม่ใช่ลูกสาวของผม？ตอนนี้ผลตรวจพิสูจน์ดีเอ็นเอก็ออกมาแล้ว แน่นอนว่าผมจะต้องอยากตบหน้าเธอแรงๆสักหนึ่งที ประธานเปปเปอร์ เรื่องนี้เป็นความแค้นระหว่างผมตระกูลภักดีพิศุทธิ์กับมายมิ้นท์ ผมหวังว่าคุณจะไม่เข้ามาแทรกแซง”

“คุณกำลังข่มขู่ผมอยู่เหรอ？”เปปเปอร์เลิกคิ้ว