รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 459

“หากว่าเป็นแบบนี้พวกเราก็ช้าไปตั้งแต่ก้าวแรกแล้ว ตอนนี้ดีไม่ดีองอาจอาจจะเดินทางไปถึงต่างประเทศแล้ว” ผู้ช่วยเหมันตร์ขมวดคิ้วและพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

เปปเปอร์พยักหน้า “ใช่ หากว่าองอาจเดินทางไปถึงต่างประเทศแล้ว การที่จะตามตัวเขาจนพบก็เป็นเรื่องยากแล้วล่ะ”

เนื่องจากโลกนี้ช่างใหญ่โต ใครจะรู้เล่าว่าองอาจเดินทางไปที่ประเทศไหน

แม้ว่าเขาพอจะมีกำลังและอิทธิพลอยู่ที่ต่างประเทศบ้าง แต่ถึงอย่างไรก็ไม่เท่ากับภายในประเทศ หากว่าองอาจหลบซ่อนตัวขึ้นมา เขาก็คงไร้หนทางเหมือนกัน

“จะว่าไปก็ถูก” ผู้ช่วยเหมันตร์ถอนหายใจออก

เปปเปอร์ถูนิ้วของเขาไปมา “เอาแบบนี้นะครับ คุณบอกให้คนคอยจับตามองดูการเคลื่อนไหวของราเม็งต่อจากนี้อย่างเข้มงวด หากว่าราเม็งส่งคนออกไปจากเมืองหลวง นั่นอาจจะหมายความว่าเขาหาตัวองอาจพบแล้ว”

“ครับ ประทานเปปเปอร์” ผู้ช่วยเหมันตร์พยักหน้าตอบรับ

เปปเปอร์มองดูเวลาแล้วพูดว่า “เอาล่ะคุณกลับไปก่อนเถอะพรุ่งนี้ค่อยมาใหม่”

“ครับ” ผู้ช่วยเหมันตร์หันหลังเดินจากไป

หลังจากที่เขาออกไปได้ไม่นาน เปปเปอร์ก็เปิดผ้าห่มออกแล้วหยิบกระเป๋าของมายมิ้นท์เดินตรงเข้าไปในห้องพยาบาล

เมื่อเดินมาถึงที่หน้าประตู เปปเปอร์ก็ได้เปิดประตูเข้าไปเบาๆ

พบว่าไฟด้านในถูกปิดอยู่ เขาก็ไม่ได้เปิดมันออก ได้แต่หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วใช้แสงจากโทรศัพท์มือถือค่อยๆ เดินเข้าไป

เปปเปอร์หยุดฝีเท้าของเขาลงที่ข้างเตียงมายมิ้นท์ แล้ววางกระเป๋าไว้ตรงหัวเตียง จากนั้นก็มองดูหญิงสาวที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียง แววตาของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกอันลึกล้ำ ขณะเดียวกันก็แฝงไปด้วยความโศกเศร้าเสียใจ

เขาไม่รู้ตัวว่ายืนอยู่นานเท่าไหร่ แต่มันนานเสียจนขาทั้งคู่ของเขาเริ่มชา เขาจึงเอนกายลงไปแล้วยกมุมผ้าห่มขึ้น นอนลงข้างกายของมายมิ้นท์ ยื่นแขนออกไปโอบเธอเอาไว้แล้วหลับตาลง ก่อนจะผล็อยหลับไปเช่นกัน

ต่อมาวันที่สองในตอนที่ท้องฟ้าเริ่มสาง เปปเปอร์ก็ลืมตาตื่นขึ้น

เขาเอนศีรษะมองดูผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมกอด แววตาของเขาดูอ่อนโยนลงเล็กน้อย แล้วยกมือขึ้นสัมผัสไปที่ผมของเธอก่อนจะนำมือเธอซึ่งตอนนี้วางอยู่ตรงเอวเขา ยกขึ้นช้าๆ แล้วเปิดผ้าห่มย่องลงจากเตียง ก่อนจะเดินออกไปจากห้องนั้นอย่างเบาที่สุด

ตั้งแต่แรกทุกกระบวนท่า เขาไม่ได้ส่งเสียงใดออกมาเลย แม้กระทั่งเสียงฝีเท้า ราวกับว่าเขาไม่เคยเข้ามาห้องนี้

สองชั่วโมงต่อมา มายมิ้นท์ก็ตื่นขึ้น เธอถูกปลุกด้วยเสียงจากโทรศัพท์

เธอขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อยแล้วยื่นมือออกจากผ้าห่มข้างหนึ่งเพื่อคลำดูโทรศัพท์บนหัวเตียงด้วยความเคยชิน

ปรากฏว่าเธอคลำไม่พบโทรศัพท์ อีกทั้งยังทำให้กระเป๋าตกลงไปด้านล่าง

เมื่อกระเป๋าตกลงสู่พื้นก็ได้เกิดเสียงดังโครมครามขึ้น

มายมิ้นท์ตกใจกับเสียงนั้นและตื่นขึ้นทันที

เธอลืมตาลุกขึ้นนั่งแล้วมองไปยังห้องที่ไม่คุ้นเคย สมองของเธอก็พบกับความตกตะลึง

ที่นี่ที่ไหน?

เธอไม่มีเวลาไปคิดมาก เนื่องจากโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋านั้นยังคงส่งเสียงดังไม่หยุดเพื่อเตือนให้เธอรับสาย

มายมิ้นท์รีบสลัดผ้าห่มออกและเดินเท้าเปล่าไปบนพรม เธอก้มลงหยิบกระเป๋าขึ้นมาแล้วค้นหาโทรศัพท์มือถืออย่างรวดเร็ว

สายนั้นเป็นสายจากลาเต้ มายมิ้นท์รีบรับสายแล้วพูด “ฮัลโหลลาเต้”

“ที่รัก คุณอยู่ที่ไหน ไม่อยู่บ้านเหรอ?” น้ำเสียงของลาเต้ที่ดังผ่านโทรศัพท์มือถือนั้นดูเป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัด

มายมิ้นท์เอามือขึ้นขยี้ผมของเธอ “ขอโทษค่ะลาเต้ฉันไม่อยู่”

“คุณไม่อยู่บ้านจริงด้วย!” ลาเต้ยืนอยู่หน้าคอนโดของมายมิ้นท์แล้วขมวดคิ้วถามด้วยความสงสัย “เช้าตรู่แบบนี้คุณไปไหนเนี่ย ลืมแล้วหรือไงว่าวันนี้พวกเราจะเดินทางไปที่ชนบทกัน?”

“ฉันไม่ได้ลืม ว่าแต่ตอนนี้ฉันเองก็ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน”

“อะไรนะ คุณไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน?” ลาเต้กระตุกริมฝีปากเล็กน้อย

มายมิ้นท์ตอบรับคำว่า “อืม” อยู่ในลำคอแล้วหันไปมองซ้ายมองขวา

ห้องนั้นไม่ได้ใหญ่มาก มันเล็กกว่าห้องของเธอมากทีเดียว แต่ดูเหมือนเฟอร์นิเจอร์และเครื่องใช้ไฟฟ้าทุกอย่างจะครบครัน เห็นได้ว่าราคาคงไม่ธรรมดา ไม่ใช่ห้องทั่วไปแน่นอน

ว่าแต่ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ?

มายมิ้นท์ขมวดคิ้วครุ่นคิด สมองของเธอคิดไม่ออกเลยจริงๆ ว่าตัวเธอมาอยู่ในห้องนี้ได้ยังไง?

แต่เธอพอจะจำได้ถึงเรื่องที่เปปเปอร์แบ่งปันประสบการณ์ในวงการธุรกิจให้แก่เธอฟังเมื่อคืนนี้

ฟังไปฟังมา......