รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 603

“หัวหน้าชาหวานรายงานอะไรคุณบ้างคะ？”มายมิ้นท์คลึงหว่างคิ้ว พลางถามขึ้น

เปปเปอร์หยิบกาแฟขึ้นมาจิบหนึ่งอึก“ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เขารายงานเรื่องของเทนเดอร์กรุ๊ปให้กับผมฟัง ก่อนหน้านี้ไม่เคยมี เขากำชับเขาเพียงว่าหากมีเรื่องใหญ่อะไรให้รายงานผม ส่วนเรื่องอื่นนั้นไม่ต้อง”

“แบบนี้นี่เอง”มายมิ้นท์พยักหน้า“การประชุมผู้ถือหุ้นในวันนี้หัวหน้าชาหวานก็เข้าร่วมด้วย คุณก็น่าจะรู้เนื้อหาทั้งหมดในการประชุมแล้ว？”

“อืม”เปปเปอร์พยักหน้า

มายมิ้นท์เฮิงหนึ่งที “งั้นคุณจะโทรศัพท์มาหาฉันทำไม？”

“อยากฟังเสียงของคุณ”เปปเปอร์พูดขึ้นอย่างราบเรียบ

ใบหน้าของมายมิ้นท์ร้อนฉ่า พลางนั่งตัวตรงอย่างอัตโนมัติ “ฉัน……เสียงของฉันมีอะไรน่าฟังกัน？”

“น่าฟัง”เปปเปอร์ยกคางขึ้น“อีกอย่าง ผมคิดถึงคุณ”

สีหน้าของมายมิ้นท์แดงขึ้น เธอยกมือขึ้นลูบคลำ ยังคงร้อนระอุอยู่

เธอรีบใช้มือพัดเพื่อให้ลมโชยมา อยากที่จะให้อุณหภูมิของใบหน้าลดลง

แต่ลมเพียงเล็กน้อยนี้ไม่ได้ช่วยอะไรเลย ไม่เพียงแต่ไม่ได้ทำให้อุณหภูมิลดลง แต่กลับยิ่งทำให้ตื่นเต้นและหัวใจเต้นเร็วขึ้นอีก

“คุณ……คุณอย่าพูดจาเหลวไหล”มายมิ้นท์ก้มหน้าลง พลางพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหึ่งๆเหมือนยุง “ผมไม่ได้พูดจาเหลวไหล ผมจริงจัง ดังนั้นมายมิ้นท์ คืนนี้ไปกินข้าวด้วยกันไหมครับ？”เปปเปอร์ถามขึ้น

ริมฝีปากแดงของมายมิ้นท์อ้าออก เดิมทีต้องการปฏิเสธ แต่ว่าสุดท้ายแล้วกลับพูดคำว่าได้ออกมาหนึ่งคำ

เมื่อได้ยินคำตอบของเธอ มุมโค้งของริมฝีปากของเปปเปอร์ก็ลึกขึ้น“ถ้าอย่างนั้นตอนเย็นผมจะไปหาคุณ”

“อึม”มายมิ้นท์พยักหน้า

ในเมื่อรับปากไปแล้ว แล้วเธอจะพูดอะไรได้อีกล่ะ？

คงเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่ให้เขามา

อีกทั้งอีกครึ่งเดือนข้างหน้าก็จะอยู่กับเขาแล้ว พวกเขาก็ต้องกินข้าวด้วยกันบ่อยๆ ตอนนี้ก็แค่กินก่อนล่วงหน้าแค่นั้นเอง

“ใช่แล้ว คุณโทรศัพท์หาฉัน ก็แค่ต้องการถามเรื่องการประชุมผู้ถือหุ้นแค่นั้นเหรอคะ？”มายมิ้นท์ลูบที่แก้ม พลางถามขึ้นอย่างราบเรียบ

เปปเปอร์วางแก้วกาแฟที่อยู่ในมือลง“อืม เรื่องวันนี้ คุณทำได้ดีมาก”

มายมิ้นท์ยิ้ม จากนั้นก็ส่ายหน้า“ที่จริงแล้วไม่ได้เป็นเพราะว่าฉันจัดการได้ดี แต่เป็นความดีความชอบของคุณตา ลาเต้แล้วก็พวกของราเม็งต่างหาก หากไม่ใช่เป็นเพราะเมื่อหกปีก่อนพวกเขาแอบช่วยฉันซื้อหุ้นของบริษัทไว้ เกรงว่าฉันก็คงไม่สามารถเอาเทนเดอร์กรุ๊ปกลับคืนมาได้”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ แม้ว่าเปปเปอร์จะรู้ว่าสิ่งที่เธอพูดเป็นเรื่องจริง แต่ว่าในใจก็ยังรู้สึกน้อยใจ

เพราะว่าเขาไม่ได้ช่วยเหลือเธอในเรื่องนี้

ราวกับสัมผัสได้ว่าอารมณ์ของชายหนุ่มของคู่สายหดหู่ลงเล็กน้อย มายมิ้นท์เสยผมเล็กน้อย พลางพูดขึ้นอีกว่า：“แน่นอน หากไม่ใช่เพราะคุณยอมให้บริษัทในเครือของคุณทำความร่วมมือกับเทนเดอร์กรุ๊ป เทนเดอร์กรุ๊ปก็คงไม่สามารถแข็งแกร่งได้เร็วขนาดนี้ ดังนั้นต้องขอบคุณพวกคุณมากจริงๆ”

“คุณไม่ต้องขอบคุณหรอก ทำเรื่องเล็กๆน้อยๆเพื่อคนที่รัก เดิมทีก็เป็นเรื่องที่สมควรทำอยู่แล้ว”ริมฝีปากของเปปเปอร์งุ้มขึ้นมาอีกครั้ง ดูเหมือนว่าคำพูดนี้ของมายมิ้นท์ ทำให้อารมณ์ของเขาดีขึ้นไม่น้อย

จากนั้นพวกเขาทั้งสองก็คุยเรื่องอื่นกันอีกเล็กน้อย แล้วค่อยวางสายโทรศัพท์ลง

มายมิ้นท์มองโทรศัพท์พลางยิ้มครู่หนึ่ง จากนั้นก็วางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะ หยิบปากกาจากที่ใส่ปากกา จากนั้นก็เริ่มทำงาน

เมื่อถึงช่วงเย็น มายมิ้นท์นำเอกสารที่จัดการเรียบร้อยแล้วกองไว้ฝั่งหนึ่ง จากนั้นมองดูเวลาที่มุมด้านขวาของคอมพิวเตอร์ ตอนนี้ห้าโมงครึ่งแล้ว อีกเพียงครึ่งชั่วโมงก็เลิกงานแล้ว

เปปเปอร์ก็น่าจะกลับมาแล้ว？

ขณะที่คิด มายมิ้นท์ก็ปิดคอมพิวเตอร์ ยกหูโทรศัพท์ตั้งโต๊ะขึ้นมาโทรหาเลขาซินดี้

ไม่นาน เลขาซินดี้ก็เข้ามา“ประธานมายมิ้นท์”

“แจกจ่ายเอกสารพวกนี้ออกไปเถอะ”มายมิ้นท์ชี้ไปที่เอกสารกองหนึ่งที่ตนเพิ่งจัดการเสร็จพลางพูดขึ้น

เลขาซินดี้พยักหน้า“ได้ค่ะ”

หล่อนก้าวเท้าเข้ามาข้างหน้า แล้วหอบเอกสารเหล่านั้น มุ่งตรงออกไปทางด้านนอกประตู