รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 604

เมื่อเห็นมายมิ้นท์มีท่าทีที่แข็งขันว่าตนเองจะไม่เป็นอะไร เลขาซินดี้จึงทำได้เพียงพยักหน้ารับปาก“ถ้าอย่างนั้นก็ได้ค่ะ งั้นพวกเราไปกันก่อนเถอะ หากประธานมายมิ้นท์มีเรื่องอะไร ก็โทรศัพท์หาฉันได้ทันที ฉันจะพาคนเข้ามา”

“ได้”มายมิ้นท์อึมหนึ่งที

เลขาซินดี้หอบเอกสาร แล้วเดินผ่านร่างกายของดารามายไปอย่างรวดเร็ว

หน้าประตูห้องทำงานเหลือเพียงมายมิ้นท์กับดารามายสองคนเท่านั้น

มายมิ้นท์หรี่ตามองไปยังหล่อน“คุณมาที่นี่มีธุระอะไรหรือเปล่า？ถ้าไม่มีธุระอะไรคุณก็ไปได้แล้ว ต่อไปหากไม่ได้รับอนุญาต ห้ามเข้ามาที่นี่โดยพลการ ไม่เช่นนั้นอย่าโทษที่ฉันให้พนักงานรักษาความปลอดภัยโยนคุณออกไปก็แล้วกัน”

เมื่อดารามายได้ยินคำพูดของเธอก็หัวเราะออกมาอย่างเย็นชา“ให้พนักงานรักษาความปลอดภัยโยนฉันออกไป？มายมิ้นท์ คุณอย่ามาพูดล้อเล่นเลย คุณลืมไปแล้วเหรอว่า ตอนนี้ฉันคือรองประธานของเทนเดอร์กรุ๊ป ถ้าอย่างนั้นห้องรองประธานนี้ก็ควรที่จะเป็นของฉัน ฉันมาห้องทำงานของฉันแล้วผิดอะไร？”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ มายมิ้นท์โมโหจนต้องหัวเราะออกมา“ที่แท้คุณก็มีวัตถุประสงค์นี้！”

เพิ่งจะได้รับตำแหน่งรองประธานก็คิดที่จะไล่เธอออกไปแล้ว ดูเหมือนคงทนรอไม่ไหวจริงๆ

“จุดประสงค์นี้ของฉันมันทำไมเหรอ？ฉันไม่เห็นว่าจุดประสงค์นี้ของฉันจะมีปัญหาอะไร แต่คุณต่างหากที่ยึดครองห้องทำงานของฉันอยู่ ดังนั้นมายมิ้นท์มีเหตุผลหน่อย คุณย้ายออกไปให้ฉันเถอะ”ดารามายยิ้มอย่างเย้ยหยันพลางมองไปยังมายมิ้นท์

มายมิ้นท์เม้มริมฝีปากแดง จากนั้นมองไปรอบๆ สภาพแวดล้อมในสำนักงาน พลางพูดขึ้นอย่าวงราบเรียบว่า：“ได้ ฉันย้ายก็ได้ เพราะถึงยังไงฉันก็เบื่อห้องของรองประธานแล้ว มันเล็กไป เพราะถึงยังไงมันก็ถึงเวลาแล้วที่ฉันจะต้องย้ายไปอยู่ชั้นบนสุด กลับไปสู่ห้องประธานบริษัทของฉันแล้ว ที่นั่นกว้างขวางหรูหรา ทั้งยังเป็นตัวแทนของสถานที่ที่มีอำนาจสูงสุดของเทนเดอร์กรุ๊ปด้วย ที่นั่นถึงจะเป็นที่ที่ฉันควรอยู่ อย่างน้อยที่นี่ก็เป็นแค่ห้องทำงานที่ทั้งเล็กทั้งธรรมดา ฉันยกให้คุณก็แล้วกัน”

เมื่อฟังมาถึงจุดนี้ เธอก็เขยิบเข้าใกล้หูของดารามาย พลางเอียงใบหน้ามองไปยังใบหน้าของดารามายเล็กน้อย และเม้มริมฝีปากพูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า：“เพราะถึงยังไงคุณก็เหมาะที่จะได้ใช้แค่ห้องทำงานที่ฉันเคยใช้แล้ว ดังนั้นฉันยกให้คุณ เพราะฉันไม่ได้รู้สึกเสียดายเลยแม้แต่นิดเดียว ！”

“คุณ！”ในเวลานี้ดารามายเบิกตากว้าง สีหน้าจ้องมองมายังมายมิ้นท์ โกรธจนตัวสั่น

หล่อนมาที่นี่ ก็เพื่อต้องการแย่งห้องทำงานนี้จริงๆ

อีกทั้งหล่อนยังคิดว่า หากตนสามารถไล่มายมิ้นท์ออกไปจากห้องทำงานนี้ได้ ก็จะสามารถเห็นท่าทีที่ตะลีตะลานของมายมิ้นท์

แต่หล่อนกลับลืมไปว่า ตอนนี้มายมิ้นท์เป็นประธานบริษัทแล้ว ประธานบริษัทก็มีห้องทำงานเป็นของตัวเองแล้ว อีกทั้งกว้างขวางและหรูหรากว่าห้องทำงานรองประธานมาก

ดังนั้นหล่อนการมาที่นี่ของหล่อน ไม่เพียงแต่ไม่ทำให้มายมิ้นท์ต้องจากไปอย่างตะลีตะลาน แต่กลับเป็นการผลักมายมิ้นท์ไปยังห้องที่ดีกว่า

มันน่าโมโหเธอจริงๆ

มองดูใบหน้าที่ขาวซีดของดารามาย มายมิ้นท์ก็รู้ทันทีว่าหล่อนกำลังคิดอะไรอยู่

ก็ใช่ เดิมทีคิดว่าได้คว้าสมบัติที่ล้ำค่ามาหนึ่งอย่าง

แต่สุดท้ายกลับพบว่า นั้นกลับไม่ใช่ของล้ำค่าเลยแม้แต่น้อย แต่กลับเป็นสิ่งที่คนอื่นใช้จนเบื่อแล้ว คนที่หยิ่งทะนงอย่างดารามายจะทนรับผลที่เกิดขึ้นแบบนี้ได้อย่างไร

แต่อย่างไรก็ตามดารามายก็ไม่สามารถละทิ้งมันได้ หากละทิ้งมันไป ก็คงไม่เหลืออะไรแล้ว

ซึ่งก็หมายความว่า แม้ว่าตอนนี้ดารามายจะไม่ได้อยากได้ห้องทำงานนี้อีกต่อไปแล้ว แต่ว่ากลับไม่สามารถสลัดมันทิ้งไปได้ ทำได้เพียงทำใจรับมันไว้ และทำงานอยู่ในห้องนี้ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป

ขณะที่คิด มายมิ้นท์มองดารามายอย่างเย้นหยัน แล้วหันกลับมาที่โต๊ะทำงานเพื่อเก็บของ

ของของเธอไม่มากนัก มีเพียงเอกสารเล็กน้อยและของใช้ส่วนตัวเท่านั้น ไม่นานก็เก็บเรียบร้อย

เธอหอบลังกระดาษเตรียมที่จะเดินจากไป พอเดินมาถึงหน้าประตู ขณะที่เดินเฉียดไหล่ของดารามาย ก็ถูกดารามายเรียกขึ้นว่า“รอก่อนค่ะ！”

“คุณยังมีเรื่องอะไรอีกเหรอ？”มายมิ้นท์หยุดฝีเท้าลง พลางพูดขึ้นอย่างไม่หันศีรษะกลับ：“ห้องทำงาน ฉันก็ยกให้คุณแล้วไม่ใช่เหรอ？”

ดารามายกำหมัดแน่น“คุณได้ยกห้องทำงานให้กับฉันแล้ว แต่ว่ารถล่ะ？คุณได้ลากรถของฉันไปอยู่ข้างถนน เรื่องเรื่องนี้ พวกเราน่าจะต้องมาคิดบัญชีกันหน่อย？”

มายมิ้นท์หันกลับมา“คุณนำรถของคุณมาจอดในที่จอดรถของฉัน เพื่อยั่วยุฉัน ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ควรมาโทษที่ฉันลากรถของคุณออกไป ดังนั้นเรื่องเรื่องนี้ไม่มีบัญชีอะไรที่ฉันจะต้องคิดกับคุณ นี่เป็นเรื่องที่คุณหาเรื่องใส่ตัวเอง”