รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 613

“……”ดารามายถูกเธอพูดจนพูดอะไรไม่ออกอยู่ครู่หนึ่ง สีหน้าก็ดูแย่มาก

มานมิ้นท์ขี้เกียจเกินกว่าจะสนใจเธอ และเอื้อมมือไปทางปุ่มปิดประตูลิฟต์นั้น

เธอยังไม่ถึงชั้นที่จะขึ้นไปเลย

“เฮ้ คุณทำอะไรน่ะ!”ในทันใดนั้นยังไม่ทันรอให้มายมิ้นท์ได้กดปุ่มปิดประตูลิฟต์ ดารามายก็ได้พูดขึ้นมากะทันหัน และรีบกดปุ่มเปิดด้านนอกนั้น

มายมิ้นท์ขมวดคิ้วเล็กน้อย“ฉันจะขึ้นไปชั้นบนสุด แล้วคุณคิดว่าฉันจะทำอะไรล่ะ？ในเมื่อคุณไม่เข้ามา งั้นแน่นอนว่าฉันก็ต้องปิดประตูน่ะสิ ฉันคงไม่มาเสียเวลาเพราะคุณหรอกนะ！”

“ใครพูดว่าฉันไม่เข้ามากันล่ะ”ดารามายถลึงตาใส่เธอ และได้ปล่อยปุ่มกด ก้าวเข้าไปในลิฟต์ด้วยรองเท้าส้นสูงของเธอ

มายมิ้นท์ได้ขยับไปด้านข้างก้าวหนึ่ง และได้อยู่ห่างจากดารามาย แสดงให้เห็นว่าไม่ต้องการที่จะอยู่ใกล้เธอมากเกินไป

เมื่อดารามายเห็นมายมิ้นท์หลีกห่างจากตัวเองราวกับเห็นเป็นขยะเช่นนั้น ภายในใจรู้สึกโกรธอย่างมาก และกำลังจะพูดอะไร

ทันใดนั้นมายมิ้นท์ก็ได้หันศีรษะกลับมา“ดารามาย หลังจากเลิกงานในช่วงเย็นแล้วไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น อยู่รอที่ออฟฟิศให้ดี ฉันจะพาคุณไปสถานที่ที่หนึ่ง”

“คุณจะพาฉันไปที่ไหน？”ดารามายจ้องมองไปที่เธอ ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหวาดระแวง

ดวงตาของมายมิ้นท์ประกายครู่หนึ่ง และไม่ได้ตอบกลับอะไร

ในเวลาเดียวกัน ก็ได้มาถึงที่ชั้นบนสุด เธอได้ก้าวเท้าเดินออกไป

เมื่อดารามายเห็นเช่นนี้ ก็กระทืบเท้าของเธออย่างแรง และได้ตามออกไป“มายมิ้นท์คุณหยุดนะ คุณยังไม่ได้ตอบฉันเลย ว่าคุณจะพาฉันไปที่ไหนกันแน่！”

“คุณไปถึงแล้วคุณก็จะรู้เอง”มายมิ้นท์ได้ตอบกลับโดยไม่ได้หันศีรษะกลับไปเลย

ดารามายยืนอยู่ด้านนอกลิฟต์ ยิ้มอย่างเย็นเยือกเล็กน้อย“อุบไว้ใช่ไหม ได้เลย ในเมื่อคุณไม่พูด แล้วมีสิทธิ์อะไรที่ฉันต้องฟังคุณแล้วอยู่รอที่ออฟฟิศดีๆ ด้วย ฉันบอกคุณนะ อย่าคิดเลยว่าคุณจะพาฉันออกไปได้”

มายมิ้นท์ได้หยุดก้าวเดิน และหันศีรษะกลับไปมองดูเธอ“ใช่หรือ ถ้างั้นก็ลองดูเมื่อถึงเวลานั้นแล้วคุณจะออกจากเทนเดอร์กรุ๊ปได้หรือเปล่า”

หลังจากที่พูดจบ มายมิ้นท์ก็ไม่ได้หยุดอยู่ตรงนั้น และได้เดินหน้าต่อไป

ดารามายตะโกนใส่เธอด้วยใบหน้าที่ดูแย่มากว่า：“คุณหมายความว่าอะไร？คุณจะกักขังฉันไว้หรือ？”

มายมิ้นท์ไม่ได้สนใจอะไร และรีบผลักประตูออฟฟิศประธานของตัวเองเข้าไปอย่างรวดเร็ว ปล่อยให้ดารามายยืนอยู่ที่เดิม และกรีดร้องด้วยความโมโห

เสียงกรีดร้องของเธอดังเกินไป แม้แต่มายมิ้นท์ที่เดินเข้าออฟฟิศของตัวเองแล้ว ก็ยังคงได้ยินเสียงนั่น

มายมิ้นท์ได้นวดตรงขมับเล็กน้อย จากนั้นก็ได้หยิบโทรศัพท์ตั้งโต๊ะขึ้นมา และได้โทรออกไป

“ประธานมายมิ้นท์……ไม่สิ ประธานใหญ่คะ”เสียงของเลขาซินดี้ดังออกมา

มายมิ้นท์ได้ดึงเก้าอี้แล้วนั่งลงไป“เรียกบอดี้การ์ดขึ้นมาสองคน แล้วจับดารามายลงไปให้ฉันด้วย รำคาญมากเลย”

ใบหน้าเลขาซินดี้เต็มไปด้วยความสงสัย“ประธานใหญ่คะ ดารามายเป็นอะไรหรือคะ？”

“เธอตะโกนกรีดร้องอยู่ด้านนอกออฟฟิศของฉันน่ะ”มายมิ้นท์เหลือบมองตรงประตูออฟฟิศตัวเองเล็กน้อยแล้วพูด

เลขาซินดี้พยักหน้าด้วยความเข้าใจ“ฉันเข้าใจแล้วค่ะประธานใหญ่ฉันจะจัดการเดี๋ยวนี้ค่ะ”

“อื้อ”มายมิ้นท์พยักหน้าเล็กน้อย และได้วางสายโทรศัพท์ทันที

ในไม่ช้า เธอก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่เดินมาจากด้านนอกออฟฟิศของตัวเอง จากนั้นก็มีเสียงตะโกนตกใจของดารามายดังขึ้น“พวกคุณทำอะไรน่ะ ปล่อยฉันนะ ฉันเป็นรองประธานของพวกคุณนะ พวกคุณกล้าดียังไงมาจับฉัน！”

แต่ไม่ว่าดารามายจะคัดค้านยังไง ตะโกนแค่ไหน ท้ายที่สุดก็ถูกบอดี้การ์ดที่เลขาซินดี้ส่งมานั้นบังคับเข้าไปในลิฟต์ แล้วได้พาจากไป

ภายในเวลาสั้นๆเพียงวันเดียว ดารามายก็ถูกพาไปดื้อๆเช่นนี้อยู่สองครั้ง ภายในใจคงจะเกลียดชังมายมิ้นท์มากแน่ๆ

แต่แม้ว่าจะเกลียดชังมายมิ้นท์มากแค่ไหน เธอก็ไม่สามารถทำอะไรมายมิ้นท์ได้อยู่ดี

ใครสั่งให้มายมิ้นท์เป็นประธานใหญ่ล่ะ

แต่ในขณะเดียวกัน นี่ก็จะยิ่งทำให้ดารามายมีความคิดที่แน่วแน่มากยิ่งขึ้นที่จะขับไล่มายมิ้นท์ออกจากตำแหน่งนั้น และให้ตัวเองเป็นประธานใหญ่เองเลย

ด้านนอกประตูนั้นในที่สุดก็เงียบลงสักที มายมิ้นท์จึงจะเปิดคอมพิวเตอร์ และเริ่มทำงานในวันใหม่

จนกระทั่งถึงตอนเย็น มีสายเรียกเข้าจากเปปเปอร์ เธอจึงจะปลดปล่อยออกมาจากความยุ่งเหยิงกับการทำงานนั้น

“ฮัลโหล？”มายมิ้นท์ได้เอนตัวพิงที่เก้าอี้ เอียงศีรษะเล็กน้อย ยกมือข้างหนึ่งขึ้น และวางบนหน้าผากของเธอแล้วกดเบา ๆ เพื่อบรรเทาอาการวิงเวียนศีรษะของเธอ