รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 693

ดังนั้นเมื่อวานที่เธอได้ยินผู้ช่วยเหมันตร์บอกว่าหัวใจของเปปเปอร์ไม่ไหวแล้ว เธอจึงรีบร้อนเป็นกังวลเสียจนล้มพับไป

มายมิ้นท์ไม่รู้ว่าในใจของท่านย่าคิดอะไรอยู่ เมื่อได้ยินว่าท่านย่ารู้เรื่องตนและเปปเปอร์ตกหน้าผา เธอก็ลุกขึ้นโค้งกายคารวะ ท่านย่าทันที “ขอโทษนะคะท่านย่า เรื่องตกหน้าผานั้นคงทำให้ท่านตกใจน่าดู”

เธอคิดว่าท่านบย่าน่าจะเป็นลมไปเพราะเรื่องที่รู้ว่าทั้งสองตกหน้าผา

เนื่องจากเปปเปอร์เคยบอกกับเธอว่าเรื่องนี้ตั้งใจจะไม่ให้ท่านย่ารับรู้ เพราะกลัวว่าท่านย่าจะรับไม่ไหว

“ท่านย่าคะ เรื่องตกหน้าผานั้นเป็นเพราะคนในตระกูลอัคคเดชโภคินวางแผนการไว้ ที่จริงแล้วต้องการจะจัดการราเม็ง จึงได้ลักพาตัวหนูไป ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเปปเปอร์เลยนะคะ และเขาเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ก็เพราะต้องการช่วยหนู จนเกือบจะเอาชีวิตตัวเองไม่รอด หนู หนูต้องขอโทษจริงๆ นะคะ ที่เกือบจะทำให้ท่านย่าสูญเสียหลานชายไป” มายมิ้นท์โทษตนเองและรู้สึกผิดเป็นอย่างยิ่ง สายตามองไปที่ท่านย่า

ท่านย่าพยุงเธอให้ลุกขึ้นยืนแล้วพูดว่า “มายมิ้นท์ อย่าทำแบบนี้เลย ย่ารู้ถึงเรื่องทั้งหมดนี้ดีจึงไม่ได้คิดจะถือโทษเธอหรอกนะ เพราะเธอไม่ได้ตั้งใจจะดึงเปปเปอร์เข้าไปพัวพันกับเรื่องนี้โดยตรง และก็ไม่ใช่เธอบังคับให้เปปเปอร์กระโดดลงหน้าผา”มายมิ้นท์เงยหน้ามองดูท่านย่า “ทุกสิ่งทุกอย่างนั้นเปปเปอร์เป็นคนยินดีที่จะทำเอง ดังนั้นย่าไม่โทษเธอ และเธอก็อย่าไปโทษตัวเอง”

“ท่านย่าคะ ท่านไม่รู้สึกว่าดิฉันทำร้ายจนเปปเปอร์เกือบไม่รอดชีวิตมาเหรอคะ?”

ท่านย่าส่ายหน้า “แน่นอน ย่าบอกแล้วนี่ว่าทุกสิ่งทุกอย่างเป็นเปปเปอร์ที่เต็มใจทำเอง ไม่ใช่เธอที่เป็นคนไปบีบบังคับเขา ดังนั้นย่าจะไม่โทษเธอเรื่องนี้หรอกนะ ย่าไม่ใช่คนแก่ที่ไร้เหตุไร้ผล อีกอย่างท้ายที่สุดแล้วทั้งสองก็รอดชีวิตอย่างปลอดภัยไม่ใช่หรือไง?”

มายมิ้นท์รู้สึกซาบซึ้งใจยิ่งนัก เธอนั่งลงไปอีกครั้งหนึ่ง “แม้ว่าท่านย่าจะไม่โทษดิฉัน แต่ดิฉันก็ยังรู้สึกผิดและยากที่จะทำใจได้จริงๆ”

“ไม่มีเรื่องอะไรที่ทำใจไม่ได้หรอก” ท่านย่าตบลงไปที่หลังของเธอเบาๆ เป็นการปลอบโยน “ที่จริงแล้วการที่เปปเปอร์ไม่สนใจสิ่งใดและกระโดดลงไปช่วยเธอ เรื่องนี้ทำให้ย่ารู้สึกซาบซึ้งใจยิ่งนัก เพราะเธอเป็นคนที่เขารัก หากว่าเขาไม่กล้าเสี่ยงชีวิตไปช่วยแม้กระทั่งคนที่เขารักล่ะก็ ย่าคงจะดูถูกดูแคลนเขาไม่น้อย และเขาก็ไม่มีคุณสมบัติได้จะพูดว่ารักเธอ ตระกูลนวบดินทร์ของเราอับอายเหลือเกินที่จะรับว่าเขาเป็นทายาทสืบทอด คงเป็นเพียงแค่ลูกหลานคนหนึ่งที่ไม่ได้เรื่องได้ราวเท่านั้น”

“เอ่อ......จะไม่ดูจริงจังไปหน่อยหรือคะ” มายมิ้นท์ยกมือขึ้นมาประกอบท่าทาง

ท่านย่าส่ายหน้า “ไม่หรอก เพราะผู้ชายในตระกูลนวบดินทร์ล้วนเป็นคนเข้มแข็งกล้าหาญ พวกเขาสามารถเสียสละหรือละทิ้งทุกอย่างได้เพื่อคนที่พวกเขารัก ไม่เคยอ่อนข้อแต่อย่างใด ทวดของเขาก็เป็นแบบนี้ ปู่ของเขาก็เป็นแบบนี้ และพ่อของเขาก็เป็นแบบนี้เช่นกัน......แม้ว่าย่าจะไม่ชอบคุณนายพิศมัยเท่าไหร่ แต่ก็ต้องยอมรับว่าพิศมัยผู้หญิงเจ้าเล่ห์คนนี้ ได้รับความรักจากปิยศักดิ์ และปิยศักดิ์เองก็ยอมรับบทลงโทษจากตระกูลเพื่อที่จะได้แต่งงานกับหล่อน นั่นคือละทิ้งหุ้นส่วนทั้งหมดของตระกูลนวบดินทร์ พร้อมทั้งดำรงตำแหน่งประธานเพียงในนามเท่านั้น”

“เป็นแบบนี้นี่เอง” มายมิ้นท์พยักหน้าเล็กน้อย

ที่แท้ผู้ชายในตระกูลนวบดินทร์ล้วนยิ่งใหญ่ใจกว้างแบบนี้

ท่านย่ากล่าวขึ้นอีกว่า “ผู้ชายในตระกูลนวบดินทร์ล้วนเป็นคนจริงใจในความรักมาก เมื่อตอนที่ย่ากับปู่ของเรายังอายุน้อยก็เคยผ่านเรื่องราวแบบนี้มาก่อน ตอนที่ปู่ของเรายังหนุ่มก็เกือบจะต้องสูญเสียชีวิตเพราะช่วยย่าเหมือนกัน แม้ย่าจะบอกกับเขาว่าไม่ต้องช่วย แต่เขาก็ไม่สนใจคำคัดค้านได้และมาช่วยย่า ดังนั้น ตัวย่าที่เคยผ่านเหตุการณ์เช่นเดียวกับเธอมา จะไปโทษเธอได้อย่างไร จะไปโทษเป็นความผิดเธอเพราะเรื่องที่เปปเปอร์ไปช่วยได้อย่างไร”

“ท่านย่าคะ......” ดวงตาของมายมิ้นท์แดงเรื่อร้อนผ่าว

การที่ถูกเข้าอกเข้าใจเป็นเรื่องดีจริงๆ

ท่านย่ายิ้มขึ้น “อ้าว เป็นอะไร ทำไมจู่ๆ ถึงร้องไห้กันล่ะ?”

“เปล่าค่ะ” มายมิ้นท์ก้มหน้าลงด้วยความเขินอายแล้วใช้มือเช็ดน้ำตา แล้วเปลี่ยนหัวข้อสนทนาว่า “จริงสิคะท่านย่า เมื่อสักครู่ท่านเอ่ยถามถึงเรื่องที่ดิฉันกับเปปเปอร์คืนดีกันว่าเป็นเพราะบุญคุณหรือจากใจจริง เพราะอะไรกันคะ?”

เธอมองไปที่ท่านย่า

ท่านย่าจัดแจงกับผมบริเวณใบหูให้กับเธอแล้วอธิบายขึ้นอย่างชัดเจนว่า “ย่าเองอยู่ๆ ก็คิดขึ้นมาได้ ย่ารู้ว่าตอนนี้เรารักเปปเปอร์แล้ว แต่ก่อนหน้านี้เปปเปอร์ทำร้ายเรานี่คือเรื่องจริง ดังนั้นย่าจึงกำลังคิดว่าการที่เรากลับมาคืนดีกับเปปเปอร์เพราะต้องการให้โอกาสเขาอีกครั้ง หรือเพราะว่าเขาเข้าไปช่วยเราเอาไว้อย่างไม่คิดชีวิต จึงทำให้เราใจอ่อนตอบตกลงเขา หากว่าเป็นอย่างแรกก็คงจะดี เพราะถ้าใจอ่อนแม้ทั้งสองคนมีความรักต่อกันเเต่ก็เเฝงไปด้วยบุญคุณ ถึงอย่างไรหัวใจของทั้งสองคนก็จะอยู่ห่างเหินกันตลอดไป ปัญหาที่ตามมาก็คือจะทำให้ไม่มีความสุขอย่างแท้จริง”