รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 694

“หนูเข้าใจค่ะ” มายมิ้นท์เข้าใจความหมายของท่านย่าจึงได้ยิ้มแล้วพยักหน้า

ท่านย่ามองไปที่เธอ “มายมิ้นท์ ไม่โทษเปปเปอร์จริงหรือ?”

“เมื่อสักครู่ท่านย่าก็กล่าวเองว่า ตอนนั้นสมองของเขามีปัญหา จะให้หนูไปถือสากับคนสมองไม่ปกติได้ยังไงล่ะคะ อีกอย่างเขาก็ไม่ได้อยากจะเป็นแบบนั้น” มายมิ้นท์ถอนหายใจ

ท่านย่าชะงักเล็กน้อย “เธอรู้เรื่องที่เปปเปอร์ถูกสะกดจิตแล้วเหรอ?”

“ค่ะ หนูรู้แล้ว เขาบอกกับหนูเอง อีกอย่างหนูเคยไปถามการันต์มาด้วยตัวเอง ได้รับการยืนยันว่าเขาถูกสะกดจิตจริงๆ ดังนั้นจึงได้ตัดสินใจให้อภัยเขาในทุกสิ่งอย่างที่เคยทำ ไม่อย่างนั้นหนูจะให้อภัยเขารวดเร็วขนาดนี้ได้ยังไงกันล่ะคะ” มายมิ้นท์ลูบไปที่ผมเบาๆ แล้วตอบกลับ

ท่านย่าหัวเราะหึๆ แล้วพยักหน้า “ก็จริงอยู่ มายมิ้นท์ กำไลนี้ย่าขอมอบให้ แม้จะสายไปหกปีแต่ยังดีที่ท้ายที่สุดแล้วมันก็เป็นของเธอ ต่อไปในอนาคตเธอก็ทำแบบย่า มอบมันไปให้ภรรยาของลูกชายเปปเปอร์นะ”

“ไม่ค่ะ ไม่ค่ะท่านย่า” มายมิ้นท์รีบส่ายหน้าแล้วใช้มือทั้งสองข้างผลักออกไปเบาๆ “กำไลนี้หนูรับไว้ไม่ได้หรอกค่ะ แม้ว่าหนูกับเปปเปอร์จะคืนดีกันแล้วแต่ยังไม่ได้จดทะเบียนกันอีกครั้ง กำไลนี้จะต้องมอบให้สะใภ้ของตระกูลเท่านั้น ตอนนี้หนูยังไม่ใช่ จะเอามาให้ได้ยังไงคะ”

“ถึงแม้ว่าตอนนี้เธอกับเปปเปอร์ยังไม่ได้จดทะเบียนกันอีกครั้ง แต่ในใจของย่า เธอก็คือสะใภ้ของตระกูลนวบดินทร์ เป็นหลานสะใภ้ของย่า เรื่องนี้ไม่เคยเปลี่ยนแปลงเลย อีกอย่างเธอไม่ยินดีจะจดทะเบียนกับเปปเปอร์อีกครั้งหรือ?” ท่านย่าเอ่ยถามแล้วจ้องมองมาที่มายมิ้นท์

มายมิ้นท์อ้าปากค้างแล้วส่ายหน้า “ไม่ใช่นะคะ เพียงแต่ว่าตอนนี้......”

“ในเมื่อไม่ได้ตั้งใจว่าจะไม่จดทะเบียนกัน นั่นก็หมายความว่าท้ายที่สุดแล้วเธอกับเปปเปอร์ก็จะจดทะเบียนสมรสกันอยู่ดี ดังนั้นกำไลนี้เธอควรจะเก็บมันเอาไว้ เพียงแค่เก็บเอาไว้ล่วงหน้าเท่านั้นเอง” ท่านย่าพูดขึ้นกับเธอ จากนั้นดึงมือเธอเข้ามาเพื่อสวมกำไลให้

มายมิ้นท์ยังไม่ทันจะดึงมือกลับมา เมื่อเธอได้สติกลับคืนก็พบว่ากำไลของตระกูลนวบดินทร์นี้สวมเข้ามาอยู่ในข้อมือเธอแล้ว

กำไลหยกเขียวประกายดำ แม้ว่าจะไม่ค่อยเปล่งแสงประกายเท่าไหร่ มองไปดูมืดมนเล็กน้อยไม่สวยงามเหมือนในร้านเครื่องประดับ

แต่กำไลวงนี้เต็มไปด้วยกลิ่นอายของโบราณอันสง่างาม ซึ่งกำไลวงอื่นไม่อาจมี เมื่อสวมเข้าไปในข้อมืออันขาวผ่องของมายมิ้นท์ จึงทำให้เกิดความรู้สึกแปลกใหม่และน่ามองยิ่ง

ท่านย่าลูบคลำไปที่หลังมือของมายมิ้นท์แล้วเอ่ยชมอย่างไม่หยุดปากว่า “งดงามยิ่งนัก กำไลวงนี้เหมาะกับเธอมากจริงๆ เห็นได้ชัดว่าเธอคือสะใภ้ของตระกูลนวบดินทร์ที่ถูกกำหนดมาแล้ว”

มายมิ้นท์อายหน้าแดงเรื่อ “ท่านย่าค่ะ นี่มัน......”

เธอพยายามจากถอนกำไลนั้นออกมา

แต่กลับถูกกดข้อมือเอาไว้แล้วพูดขึ้นด้วยท่าทางเคร่งขรึมว่า “อย่าถอดมันออก ตอนนี้เมื่อได้สวมใส่ไปแล้ว จะถอดออกไม่ได้ จงสวมใส่รักษาไว้ให้ดีเข้าใจหรือไม่?”

เมื่อเห็นสีหน้าท่าทางของท่านย่าค่อนข้างจะจริงจัง มายมิ้นท์ก็ทำตัวไม่ถูก “ค่ะ หนูเข้าใจแล้วและจะไม่ถอดออก”

เธอกลัวว่าถ้าเธอถอดออกอีก หญิงชราคนนี้คงจะงอนน่าดู

เนื่องจากคนแก่เมื่อชราใบก็นิสัยเหมือนกับเด็กๆ

เมื่อเห็นว่ามายมิ้นท์ปล่อยมือออกไม่มีทีท่าจะถอดกำไลวงนี้ออกอีก ท่านย่าก็รู้สึกพออกพอใจและหัวเราะหึๆ ออกมา กลับคืนสู่ท่าทางแห่งความมีเมตตาดังเดิม “อย่างนี้สิ”

มายมิ้นท์ยิ้มขึ้นแล้วดึงมือกลับมา ก้มหน้าลูบไล้ไปที่กำไลซึ่งสวมไว้ในมือ

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะคำชมของท่านย่าเมื่อสักครู่หรือเปล่า

จู่ๆ เธอก็รู้สึกว่ากำไลวงนี้เหมาะสมกับเธอมากที่สุด เมื่อสวมใส่เข้าไปอยู่ในข้อมือไม่ได้รู้สึกว่ามันแก่หรืออย่างไรเลย

“อ้อจริงสิคะท่านย่า” จู่ๆ ดูเหมือนเธอนึกอะไรขึ้นมาได้ มายมิ้นท์เงยหน้าขึ้นมองแล้วเอ่ยถามท่านย่า “กำไลวงนี้ทำไมถึงไม่เอาไปให้ คุณพิศมัยเหรอคะ?”

จากเหตุผลแล้วต่อให้ท่านย่าไม่ชื่นชอบคุณนายพิสมัย แต่ถึงอย่างไรคุณนายพิศมัยก็ได้แต่งงานกับพ่อของเปปเปอร์และเป็นสะใภ้ของตระกูลนวบดินทร์

กำไลวงนี้ควรที่จะมอบไปให้คุณนายพิศมัยถึงจะถูก

แต่จากที่ฟังคำพูดของท่านย่าเมื่อสักครู่ ดูเหมือนกำไลวงนี้จะอยู่ในมือของท่านย่าตลอด

ท่านย่าได้ยินคำถามของมายมิ้นท์ รอยยิ้มบนใบหน้าก็จางลงไม่น้อย “เพราะว่าย่าไม่ชอบหล่อน และย่าไม่ยอมรับว่าหล่อนเป็นสะใภ้ของตระกูลนวบดินทร์นี้ สะใภ้ของตระกูลนวบดินทร์ของเราทุกคนล้วนแต่งเข้ามาอย่างสง่าผ่าเผย แต่หล่อนไม่ใช่

เมื่อพูดจบ สายตาของท่านย่าก็มองไปที่กำไลข้อมือมายมิ้นท์ ผู้หญิงในตระกูลนวบดินทร์ไม่มีใครขึ้นครองตำแหน่งจากการเป็นมือที่สาม ดังนั้นกำไลนี้ย่าไม่อยากให้หล่อนและไม่รู้จะให้หล่อนอย่างไร ถ้าหากว่านำไปให้ก็เหมือนกับการตบหน้าบรรพบุรุษไม่ใช่หรือ?”

มายมิ้นท์พยักหน้าเล็กน้อย “ก็จริงค่ะ”