รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 695

เปปเปอร์ทำสีหน้าตกตะลึง

ถูกเธอจับได้เข้าให้เสียแล้ว?

แต่ต่อให้ถูกมองออกเขาก็จะยอมรับไม่ได้เด็ดขาด

เปปเปอร์ก้มหน้าลงแล้วตอบด้วยน้ำเสียงบางเบาว่า “เปล่านี่ครับ”

“เปล่าจริงๆ เหรอคะ?” มายมิ้นท์จ้องไปที่เขา เห็นได้ชัดว่าเธอไม่เชื่อประโยคนั้นของเขาเลย “เมื่อครู่ฉันเห็นนะคะว่าคุณแลดูมีความสุขมาก เพราะว่าถ้าเป็นแบบนี้ฉันก็สามารถไปค้างบ้านคุณได้แล้วใช่ไหมคะ ไม่อย่างนั้นทำไมอยู่ๆ คุณถึงบอกว่าการไปที่บ้านคุณเป็นวิธีแก้ปัญหาที่ดีที่สุดล่ะ?”

“ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น” เปปเปอร์ยังพยายามจะโต้แย้ง

มายมิ้นท์ยกมือขึ้นกอดอก “งั้นเหรอคะ ในเมื่อคุณไม่อยากให้ฉันไป คืนนี้ฉันนอนที่โรงแรมก็ได้ คุณดูสิใครบอกว่าการไปนอนบ้านคุณเป็นวิธีที่ดีที่สุด”

“ไม่ได้!” เมื่อได้ยินหญิงสาวบอกว่าจะไปพักที่โรงแรม เปปเปอร์ก็ดูเดือดร้อนขึ้นทันที

มายมิ้นท์เห็นดังนั้นความรู้สึกสนุกสนานปรากฏขึ้นในใข เธอตั้งใจถามต่อไปว่า “ทำไมไม่ได้ล่ะคะ?”

“เพราะว่าที่โรงแรมมันไม่ปลอดภัย” เปปเปอร์ขมวดคิ้วเข้าหากันแล้วพูดขึ้นด้วยใบหน้าจริงจัง

มายมิ้นท์ขำแทบแย่ แต่เธอก็พยายามเก็บกลั้นความรู้สึกนั้นเอาไว้ไม่ให้ขำออกมา

มีแต่สวรรค์ที่รู้ว่าเธอทำแบบนี้รู้สึกลำบากเพียงใด

“ใครบอกว่าที่โรงแรมไม่ปลอดภัยกันคะ?” มายมิ้นท์ส่งเสียงหึๆ ออกมา “คุณคิดว่าฉันจะไปพักโรงแรมเล็กหรือไง?”

“ก็ไม่ได้อยู่ดี” เปปเปอร์เม้มริมฝีปากของเขาเล็กน้อย

มายมิ้นท์มองไปที่เขา “งั้นคุณก็บอกมาสิคะว่าทำไมถึงไม่ได้”

ริมฝีปากของเปปเปอร์ขยับเล็กน้อย แต่ผ่านไปเนิ่นนานก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

ดวงตาของมายมิ้นท์เป็นประกายแวววาวด้วยความสนุกสนาน

มองดูแล้วคงจะต้องจี้จุดเขาสักหน่อยจึงจะยอมรับได้ว่าเขาอยากจะให้เธอไปค้างที่บ้าน

ไม่อย่างนั้น ต่อให้ต้องเฆี่ยนตีก็คงไม่ยอมรับหรอก

เมื่อคิดได้ดังนี้มายมิ้นท์ก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาปลดล็อก “คุณไม่บอกก็เรื่องของคุณ ฉันขอจองห้องก่อน ถ้าจองห้องไม่ได้ก็ไปนอนที่บ้านลาเต้สักคืน”

เมื่อได้ยินว่ามายมิ้นท์จะไปนอนค้างที่บ้านลาเต้ เปปเปอร์ก็กระสับกระส่ายทันที

จะไปนอนค้างที่บ้านศัตรูหัวใจ ไม่ได้เด็ดขาด!

เปปเปอร์รีบเอื้อมมือไปคว้าโทรศัพท์มือถือเธอมาแล้วปิดหน้าจอ “ไม่ให้ไปที่โรงแรม แล้วก็ไม่ให้ไปที่บ้านลาเต้ด้วย!”

“อะไรกันคะ นู่นก็ไม่ได้ นี่ก็ไม่ได้ ถ้าอย่างนั้นคุณก็บอกฉันมาสิคะว่าจะให้ฉันไปอยู่ที่ไหน จะให้ฉันไปนอนข้างถนนหรือไง?”มายมิ้นท์ยกมือขึ้นเท้าสะเอว

เปปเปอร์คืนโทรศัพท์มือถือให้เธอ ดูเหมือนว่าเขาจะตัดสินใจแล้วจึงยกมือขึ้นนวดไปที่ขมับ “ไปที่บ้านผม ไปได้แต่ที่บ้านผมเท่านั้น” เขาเน้นย้ำถึงสองที

มายมิ้นท์เผยอริมฝีปากแดงเรื่อขึ้น “ถ้าอย่างนั้นหมายความว่าคุณดีใจที่เครื่องฮีตเตอร์ของคอนโดฉันเสียจริงๆ ใช่ไหมคะ เพราะว่าเป็นแบบนี้ ฉันก็ทำได้เพียงไปอยู่กับคุณ”

ครั้งนี้เปปเปอร์ไม่ได้ปฏิเสธอีก เขาตอบรับว่า “อืม” เบาๆ เป็นการยอมรับ

มายมิ้นท์ยิ้มขึ้น “ยอมรับตั้งแต่แรกก็เรียบร้อยไปแล้วค่ะ ทำไมต้องให้ฉันกระตุ้นความรู้สึกคุณด้วย ที่จริงคุณหน้าหนาจะตายไป ทำไมจู่ๆ ถึงได้เขินอายแบบนี้ล่ะคะ?”

เมื่อได้ยินดังนั้นดวงตาของเปปเปอร์ก็เบิกกว้าง “เมื่อสักครู่ที่คุณบอกว่าจะไปนอนที่โรงแรมและบ้านลาเต้ คุณตั้งใจเหรอ?”

“อ่าฮะ” มายมิ้นท์หัวเราะออกมา “ถ้าฉันไม่ทำแบบนี้ คุณจะยอมรับเหรอคะว่าคุณรู้สึกดีใจที่เครื่องฮีตเตอร์ของฉันเสีย เพื่อที่จะได้ไปนอนบ้านคุณ”

เปปเปอร์กระแอมออกมาโดยไม่ได้พูดอะไร

มายมิ้นท์ส่ายหน้า “เอาเถอะค่ะ ฉันไม่พูดกับคุณเรื่องนี้แล้ว ขอโทรศัพท์แจ้งเจ้าหน้าที่ส่วนกลางก่อนนะคะ”

“ครับ” เปปเปอร์พยักหน้า

มายมิ้นท์หยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วโทรหาส่วนกลางเพื่อชี้แจงถึงปัญหา

เปปเปอร์ยืนฟังอยู่ข้างเธอและมองดูเธอตลอดเวลา ความรู้สึกอันลึกซึ้งจากดวงตาแทบจะไหลทะลักออกมาอยู่แล้ว

ญาติของผู้ป่วยห้องข้างๆ เห็นพวกเขาเข้าก็รู้สึกว่าทั้งคู่ช่างเป็นคู่ที่ฟ้าลิขิตให้มาอยู่ด้วยกันเหลือเกิน

หลังจากโทรศัพท์เรียบร้อยแล้ว มายมิ้นท์ก็วางโทรศัพท์มือถือลงแล้วมองไปทางดวงตาของเปปเปอร์คู่ที่ลึกล้ำจับจ้องเธอไม่ลดละ

เธอถูกเขาจ้องมองจนรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง จึงได้หันไปมองขวาง “มองอะไรคะ?”

เปปเปอร์ยิ้มเบาๆ “มองคุณไง”

“ฉันมีอะไรให้น่ามองกัน?” มายมิ้นท์เก็บโทรศัพท์มือถือลง

เปปเปอร์พยักหน้าเล็กน้อย “น่ามองสิครับ สำหรับผมแล้วคุณสวยที่สุดเลย”