รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 698

ความหมายนั่นก็คือแม้ตอนนี้พิศมัยจะสัญญาไม่ทำร้ายเธอ แต่คาดว่าลับหลังก็จะหาเรื่องเธออย่างแน่นอน

อันที่จริงพิศมัยก็ตั้งใจวางแผนไว้เช่นนั้น

วันนี้ทำเธอขายหน้า เธอจะไม่หาโอกาสเอาคืนภายหลังได้อย่างไร?

เพียงแต่เธอคิดไม่ถึงว่ามายมิ้นท์จะรู้จักและเข้าใจเธอดีขนาดนี้ และพูดออกมาถึงแผนความคิดในใจของเธอ จงใจเอ่ยออกมาต่อหน้าท่านย่าเช่นนี้

ด้วยวิธีนี้ เธอจึงต้องละทิ้งความคิดที่จะไปคิดบัญชีกับมายมิ้นท์ลับหลังเป็นการส่วนตัวลง

ท่านย่าได้ยินคำพูดของมายมิ้นท์ ดวงตาก็จ้องไปที่พิศมัยอย่างเคร่งขรึมแล้วหัวเราะเยาะว่า “หล่อนกล้าหรือ มายมิ้นท์ หากว่าหล่อนกล้าจัดการเธอลับหลังจริงๆ ให้มาบอกย่าได้ทันที”

“ค่ะ ท่านย่า” มายมิ้นท์เอื้อมมือไปคว้าแขนของท่านย่าแล้วเอนศีรษะลงไปซบที่ไหล่ของหญิงชรา “ขอบคุณท่านย่านะคะที่สนับสนุนหนู”

หญิงชราสัมผัสไปที่ผมของเธอด้วยท่าทางอ่อนโยน “ขอบคุณอะไรกัน เธอเป็นหลานสะใภ้ของย่านะ และก็นับว่าเป็นหลานย่าด้วย ถ้าย่าไม่ช่วยเธอแล้วจะไปช่วยใคร”

มายมิ้นท์ซาบซึ้งใจและตอบรับออกมา

ฝั่งตรงข้าม เมื่อพิศมัยเห็นฉากนี้เธอก็กัดฟันกรอดเสียจนตัวสั่น ผ่านไปสักพักเธอจึงระงับความโกรธในใจได้ และทำการขอตัวลา “แม่คะ นี่ก็ดึกแล้ว ฉันเดินทางมาที่นี่เพื่อดูว่าร่างกายของแม่ฟื้นฟูเป็นอย่างไรบ้าง ในเมื่อมองดูแล้วไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ถ้าอย่างนั้นคงต้องขอตัวก่อนนะคะ เพราะต้องกลับไปกำชับให้คนทำความสะอาดคฤหาสน์ตระกูลนวบดินทร์อีก ไม่กี่วันปีโป้ก็จะกลับมาแล้ว

เธอกลัวว่าถ้ายังไม่ไปอีก ประเดี๋ยวเจ้าเด็กคนนี้ก็จะพูดอะไรออกมาทำให้ท่านย่าหาเรื่องเธออีก

ในที่สุดตอนนี้เธอก็รู้แล้วว่าทั้งตระกูลนี้ทุกคนเอาอกเอาใจมายมิ้นท์ มีเพียงเธอคนเดียวเท่านั้นที่ไม่เข้าพรรคเข้าพวก

และเธอเพียงคนเดียวจะไปสู้กับพวกเขามากมายได้ยังไง?

รอไปเถอะ ในอนาคตเมื่อมายมิ้นท์แต่งเข้ามาอีกครั้ง เธอจะคอยหาวิธีจัดการกับเจ้าเด็กคนนี้

ก่อนหน้านี้ตลอดหกปีที่ผ่านมา เธอก็จัดการกับเจ้าเด็กคนนี้ได้อย่างง่ายดายมาตลอด แล้วทำไมในอนาคตจะทำไม่ได้อีกล่ะ?

เมื่อคิดได้ดังนั้น ในใจของพิศมัยก็รู้สึกดีขึ้นมามาก ใบหน้าอวบอ้วนค่อยๆ คลายความบิดเบี้ยวลง

ท่านย่าโบกมือให้อย่างไร้ความอดทน “ไปเถอะๆ ถึงอย่างไรฉันก็ไม่อยากเจอหน้าเธอนักหรอก”

“......” พิศมัยโมโหเสียจนแทบกัดฟันของตนเองจนละเอียด

ประโยคแบบนี้มันช่างน่าเจ็บใจเหลือเกิน

เห็นได้ชัดว่าเธอเป็นลูกสะใภ้ของหล่อน แต่เหตุใดท่านย่าจึงไม่อยากเจอหน้าเธอเลย

เพราะเธอเคยเป็นมือที่สามอย่างงั้นหรือ

แต่มือที่สามเช่นเธอไม่เหมือนกับมือที่สามคนอื่นๆ ท่านย่าก็รู้ไม่ใช่หรือไง แล้วทำไมถึงไม่ชอบเธอมากมายขนาดนี้?

พิศมัยมองไปที่ท่านย่าซึ่งไม่แยแสต่อเธอ ไม่มีความรักต่อเธอ เยือกเย็นต่อเธอเหลือเกิน แต่ปฏิบัติกับมายมิ้นท์อย่างเต็มไปด้วยความรัก ก็ทำให้ในใจของเธอรู้สึกเจ็บปวด

หลังจากนั้นเธอก็หลับตาลงแล้วไม่อยากจะคิดเรื่องนี้อีก ได้แต่หยิบกระเป๋าหันหลังเดินจากไป

มายมิ้นท์เห็นร่างของเธอเดินจากไป ในใจก็มีความคิดบางอย่างแวบเข้ามาจึงลุกขึ้นแล้วพูดว่า “ท่านย่าคะ หนูขอไปส่งคุณนายพิศมัยก่อนนะคะ”

“จะไปส่งหล่อนทำไมกัน?” ท่านย่ากล่าวพร้อมขมวดคิ้วขึ้น

มายมิ้นท์ยิ้ม “ไม่ว่าอย่างไรหล่อนก็ถือว่าเป็นผู้ใหญ่ทางเปปเปอร์ และเลี้ยงดูเปปเปอร์มาจนโต ด้วยความสัมพันธ์นี้หนูไม่สามารถเมินเฉยต่อหล่อนได้หรอกค่ะ อีกประเดี๋ยวก็กลับมาแล้วค่ะ”