รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 737

ดวงตาของชวนชมก็หมุนไปรอบหนึ่ง จากนั้นก็หันหน้ากลับมา มองมาทางมายมิ้นท์ด้วยสีหน้าที่อิจฉา “เมื่อกี้คุณก็พูดแล้ว ฉันเป็นชวนชมตัวจริง ได้ผ่านการตรวจสอบดีเอ็นเอมาเรียบร้อยแล้ว ในเมื่อเป็นแบบนี้ ทำไมคุณพ่อเห็นการแถลงงานของคุณ ถึงได้สงสัยว่าคุณเป็นชวนชม ไหนคุณพูดมาสิ ฉันที่เป็นตัวจริง จะไม่โกรธได้ยังไงกัน”

“ที่แท้ก็อย่างนี้นี่เอง” มายมิ้นท์ขมวดคิ้วเล็กน้อย มุมปากก็มีความรำคาญเกิดขึ้น “ถ้าเป็นแบบนี้ฉันก็พูดได้แค่ อยู่ๆก็ทีบาปตกลงบนตัวแพะอย่างฉัน”

ชวนชมออกเสียงหึไปหนึ่งที “อีกอย่าง ใครจะไปรู้ว่าหลังจากที่คุณรู้ว่าคุณพ่อฉันเกิดความสงสัยแบบนี้แล้ว คุณจะปลอมตัวเป็นชวนชมไหมล่ะ?”

“ฉันจะปลอมตัวเป็นชวนชมทำไมล่ะ?”มายมิ้นท์ขมวดคิ้ว มองเธอด้วยสายตาที่เหมือนกับมองคนโง่

ชวนชมกัดริมฝีปาก “แน่นอนว่าจะหลอกลวงความรู้สึกของคุณพ่อคุณแม่ของฉันน่ะสิ จากนั้นก็แก้แค้นคุณพ่อคุณแม่ของฉัน”

“เหอะ เป็นคุณที่โง่หรือเป็นฉันที่โง่?” มายมิ้นท์ได้กลอกตาใส่หนึ่งที “คุณคิดว่า ตัวตนของคนคือสิ่งที่อยากจะปลอมก็ปลอมได้หรือไง? ถึงแม้จะปลอมตัวได้สักระยะ แต่ก็ปลอมไม่ได้ตลอดไป ไม่ช้าก็เร็วจะต้องถูกเปิดเผยแน่ ตัวตนชวนชมที่คุณโหยหา ฉันกลับไม่ได้ต้องการมันเลยแม้แต่น้อย”

ได้ยินคำพูดของมายมิ้นท์ ชวนชมไม่ได้รู้สึกดีใจเลยสักนิด ในใจกลับมีความรู้สึกเป็นกังวลระแวงโผล่ขึ้นมา

เพราะว่าสิ่งที่มายมิ้นท์พูดนั้นไม่มีผิด เรื่องการปลอมตัวนั้น ปลอมได้สักพักก็จริงแต่ไม่อาจปลอมได้ตลอดไป ไม่ช้าก็เร็วจะต้องถูกเปิดเผย

ตอนนี้มายมิ้นท์ยังไม่รู้ตัวตนของตัวเอง แต่ว่าสักวันจะต้องรู้อย่างแน่นอน

ถึงตอนนั้น เธอก็จบสิ้นแน่เลย

เพราะแบบนี้ เธอจะไม่กลัวได้ยังไงล่ะ

มายมิ้นท์เห็นสีหน้าที่อยู่ๆก็แย่ลงของชวนชม ขาวซีดเล็กน้อย เหมือนว่ากำลังกลัวอะไรอยู่ บนใบหน้าก็อดไม่ได้ที่จะมีความสงสัยเกิดขึ้น

เกิดเรื่องอะไรขึ้น?

เหมือนว่าเธอจะไม่ได้พูดอะไรนะ ผู้หญิงคนนี้ทำไมถึงมีสีหน้าหวาดระแวงล่ะ?

ได้เอียงศีรษะเล็กน้อย และมายมิ้นท์ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก หันกลับแล้วเดินไป คิดซะว่าชวนชมมีโรคจิตหลงผิดแล้วกัน

พูดอะไรเรื่อยเปื่อยว่าเธอจะไปปลอมตัวเป็นชวนชม น่าขำเหลือเกิน

คนที่สมองปกติพอ คงคิดเรื่องพวกนี้ไม่ออกเลยจริงๆ

กลับถึงเทนเดอร์กรุ๊ป ก็เป็นเวลาห้าโมงเย็นแล้ว ตรงกับเวลาเลิกงานพอดี

มายมิ้นท์ได้เก็บของให้เรียบร้อย เตรียมตัวกลับคอนโดพราวฟ้า

ในตอนที่เธอเดินถึงหน้าประตูนั้น เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าก็ดังขึ้น

มายมิ้นท์หยุดฝีเท้าลง แล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาดู ชื่อเปปเปอร์สองคำนี้ ได้เด้งอยู่บนหน้าจอโทรศัพท์นั้น

เห็นชื่อที่เด้งไปมานี้ บนใบหน้าของมายมิ้นท์ก็แสดงรอยยิ้มที่ดีใจออกมา แล้วรีบรับโทรศัพท์ทันที“ฮัลโหล?” ที่แท้แล้ว เธอในตอนนี้มีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกับเขาขนาดนี้แล้ว เพียงแค่เห็นเขาโทรมาหา ในใจก็รู้สึกดีใจมาก

อีกด้านของโทรศัพท์ ที่ได้ยินเสียงของผู้หญิงแล้ว ริมฝีปากของเปปเปอร์ก็โค้งขึ้น บนใบหน้าก็มีรอยยิ้มที่อ่อนโยนแสดงออกมาเล็กน้อย“ทำงานเสร็จแล้วหรือครับ?”

“อื้ม เตรียมตัวจะกลับแล้วค่ะ”มายมิ้นท์เดินเข้าไปในลิฟท์ เดินไปพร้อมกับพูดไปด้วย

“พอดีเลย ผมรอคุณอยู่ที่ลานจอดรถ คุณเดินลงมาโดยตรงครับ”เปปเปอร์ลดกระจกรถลงแล้วพูด

มายมิ้นท์ฝีเท้าหยุดเดินชั่วขณะ บนใบหน้ามีความดีใจที่ยากที่จะซ้อนได้อยู่ “อะไรนะคะ คุณอยู่ที่ลานจอดรถหรือคะ? เป็นลานจอดรถที่ฉันอยู่หรือคะ?”

“ถ้าไม่งั้นล่ะ?”เปปเปอร์ยิ้มอ่อนๆ

เสียงของเขาฟังดูเซ็กซี่มาก ส่งเข้าไปในหูของมายมิ้นท์ สั่นๆ เสียวๆ

มายมิ้นท์อดไม่ไหวที่จะหดคอลง และปากแห้งเล็กน้อย “ฉันจะไปเดี๋ยวนี้ค่ะ”

พูดจบ เธอก็วางสายลง เร่งฝีเท้าเดินไปยังลิฟต์นั้น

บนรถ เปปเปอร์มองดูโทรศัพท์ที่วางสายลง ตะลึงอยู่ครู่หนึ่งก่อน จากนั้นก็หัวเราะออกมาหนึ่งที แล้วได้วางโทรศัพท์ลง

ผู้ช่วยเหมันตร์ที่นั่งอยู่บนที่นั่งคนขับได้ยินเสียงหัวเราะของเขา ได้หันศีรษะมองมา “ประธานเปปเปอร์ครับ คุณมายมิ้นท์พูดอะไรกับคุณหรือครับ คุณถึงได้หัวเราะได้มีความสุขเช่นนี้”

“ไม่ได้พูดอะไร เธอได้วางสายไป”เปปเปอร์มองผ่านกระจกรถ มองไปที่ทางออกของลิฟต์ที่ต่อกับลานจอดรถ ตอบไปด้วยน้ำเสียงที่เบา

ผู้ช่วยเหมันตร์กระตุกมุมปากไปหนึ่งที

ไม่ได้พูดอะไร แล้วยังวางสายไปอีก?

คุณมายมิ้นท์วางสายเขา เขายังมีความสุขขนาดนี้ เป็นบ้าไปแล้วหรือเอ๋อไปแล้ว?

ผู้ช่วยเหมันตร์มองที่เบาะหลัง สายตาที่มองไปทางภรรยาด้วยความคาดหวังนั้น ได้ส่ายหัวเบาๆ แสดงให้เห็นว่าไม่เข้าใจผู้ชายที่กำลังตกอยู่ในความรักจริงๆ