รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 738

“ผมโทรหาคุณแล้ว แต่คุณปิดเครื่อง”เปปเปอร์พูดถึงตรงนี้ สายตาก็ตกอยู่ที่กระเป๋าของเธอ ในน้ำเสียงมีความน้อยใจปนอยู่เล็กน้อย

เขาโทรหาเธอ มือถือเธอกลับปิดเครื่อง

ในใจเขาไม่น้อยใจสิแปลก!

มายมิ้นท์มองความคิดของผู้ชายออก มุมปากก็ยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย “ขอโทษค่ะ ตอนนั้นโทรศัพท์ของฉันแบตหมดพอดี กลับมาที่รถถึงได้ชาร์จค่ะ”

เปปเปอร์ออกเสียงหึไปหนึ่งที ไม่พูดตอบรับ

มายมิ้นท์มองเขาสักพัก อยู่ๆก็ได้ดึงแขนเขาเล็กน้อย “โกรธหรือคะ？”

“เปล่า”เปปเปอร์หันหน้าหนีแล้วพูดตอบ

มายมิ้นท์จับที่หน้าผาก

ยังจะบอกว่าไม่โกรธ หน้าบูดขนาดนี้

เธอก็แต่โทรศัพท์แบตหมดก็เท่านั้นเอง ติดต่อไม่ได้ ต้องขนาดนี้เลยหรือ?

ผู้ชายคนนี้ นับวันก็ยิ่งใช้อารมณ์ขึ้นเรื่อยๆเลย

แม้ว่าภายในใจจะคิดเช่นนี้ แต่มายมิ้นท์ก็เข้าไปง้อผู้ชาย กอดแขนของผู้ชายไว้อ้อนไปมา “เอาน่ะ ฉันผิดเอง ออกมาไม่ได้ดูแบตที่เหลือ คราวหน้าจะไม่มีอีกแล้ว โอเคไหมคะ？”

พูดแบบนี้เปปเปอร์ถึงได้หันหน้ากลับมา แต่บนหน้าก็ยังมีความงอนหลืออยู่ “โอเคครับ”

เขาให้อภัยด้วยสีหน้าที่ฝืนใจ ทำให้ผู้ช่วยเหมันตร์ที่นั่งอยู่บนที่นั่งคนขับเปรี้ยวปากไปหมด

ประธานเปปเปอร์ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้？

เหมือนกับสะใภ้ตัวน้อยๆอย่างงั้นแหละ เป็นถึงชายชาตรี ยังจะต้องให้คุณมายมิ้นท์มาง้ออีก

บทของทั้งสองคนหยิบสลับกันแล้วหรือเปล่า？

ขณะที่คิดอยู่ ผู้ช่วยเหมันตร์ก็หนาวสั่นไปทั้งตัว

มายมิ้นท์ไม่รู้จะทำยังไงกับปฏิกิริยาของผู้ชายหัวเราะไม่ออกร้องไห้ไม่ได้ และได้ส่ายหัวพูดว่า：“เอาเถอะ บอกว่าคุณเป็นเช่นนั้นคุณก็คิดว่าเป็นเช่นนั้นแล้วจริงๆซะงั้น”

เธอได้ใช้แขนผลักผู้ชายไปหนึ่งทีด้วยความไม่สบอารมณ์เล็กน้อย

ผู้ชายก็ลวดจับแขนเธอไว้ ดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนของเขส

หลังจากที่มายมิ้นท์ตะโกนออกมาหนึ่งที จากนั้นคนทั้งคนก็ล้มเข้าสู่อ้อมแขนของผู้ชาย

ผู้ชายโอบเอวของเธอไว้ ไม่ให้เธอหลุดไปได้ “แบบนี้แหละ อย่าขยับ”

เดิมทีมายมิ้นท์อยากจะลุกขึ้นกลับไปนั่งทันที แต่เขากลับไม่ให้เธอขยับ

เธอเข้าใจ เขาก็แค่อยากจะกอดเธอ ไม่ให้เธอลุกขึ้น

ในเมื่อเป็นแบบนี้ ถ้างั้นก็จะไม่ลุกขึ้นแล้วกัน

มายมิ้นท์ใจใหญ่ซบเข้ากับอกของผู้ชาย ไม่ขยับแล้ว

เปปเปอร์เห็นแบบนี้ ก็ยิ้มมุมปากด้วยความพอใจอย่างมาก

ส่วนผู้ช่วยเหมันตร์ที่นั่งอยู่บนที่นั่งคนกลับไม่แสดงสีหน้าใดๆทั้งสิ้นได้ดึงสายตากลับมา จากนั้นก็กดปุ่มสักปุ่มบนรถ

วินาทีต่อมา กำบังที่แบ่งที่นั่งคนขับกับเบาะหลัง ก็เลื่อนขึ้นมา

เปปเปอร์กวาดสายตาเห็นกำบังที่อยู่ตรงหน้า ในตาเห็นได้ชัดว่ามีความพอใจเกิดขึ้น

ไม่เลว เหมันตร์รู้เท่าทันการณ์

มายมิ้นท์ไม่รู้ว่าเปปเปอร์กำลังคิดอะไรอยู่ เธอซบอยู่ที่อกของผู้ชาย จับกระดุมเพชรที่อยู่บนเสื้อเชิ้ตของเขา เอ่ยปากถามว่า： “ในตอนบ่ายคุณหาฉันทำไมหรือคะ?”

“ไม่ใช่เรื่องทางการอะไรหรอกครับ ก็แค่คิดถึงคุณแล้ว อยากได้ยินเสียงคุณ”เปปเปอร์ก้มหน้ามองเธอ ตอบกลับด้วยน้ำเสียงโทนต่ำ

มายมิ้นท์ที่กำลังเล่นกระดุมอยู่ก็หยุดลงชั่วขณะ จากนั้นสีหน้าก็เริ่มแดงแล้วปัดตามองขึ้นไปทางผู้ชาย

แต่ว่าจากมองมุมของเธอ มองไม่เห็นทั้งหน้าของผู้ชาย เห็นเพียงกระดูกกรามที่เรียวตรงของผู้ชาย และลูกกระเดือกที่เซ็กซี่นั้

ลูกกระเดือกนั้น ขยับไปตามการหายใจและการกลืนน้ำลายของผู้ชาย ทำให้มายมิ้นท์ที่มองอยู่อดไม่ได้ที่อยากจะเอามือไปสัมผัส

ว่าแต่ เธอยังไม่เคยจับลูกกระเดือกของผู้ชาย ไม่รู้ว่าความรู้สึกตอนจับจะเป็นยังไง จะนุ่มๆ หรือแข็งๆ

เปปเปอร์เห็นผู้หญิงในอ้อมแขนนั้นเงียบไปไม่พูดอะไร ได้ปล่อยผู้หญิงเล็กน้อย ก้มศีรษะลง แล้วพูดพร้อมกับมองไปที่ผู้หญิงและถามว่า： “เป็นอะไรไปครับ？”