รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 800

เปปเปอร์ตอบอืมไปคำหนึ่ง “ได้รับแล้ว กำลังดื่มอยู่”

พูดแล้ว เขาก็ตั้งใจตักขึ้นมาช้อนหนึ่ง แสร้งทำให้เกิดเสียงน้ำขึ้นมา “ได้ยินหรือยัง?”

มายมิ้นท์ยิ้มแล้วก็พยักหน้าขึ้นมา “ได้ยินแล้วค่ะ อร่อยไหมคะ? ฉันตั้งใจตุ๋นอยู่นานเลยนะคะ”

“อร่อย” เปปเปอร์พยักหน้ามาเล็กน้อย จากนั้นก็ขมวดคิ้วแล้วฟ้องขึ้นมาว่า “ตอนนั้นผู้ช่วยเหมันตร์ก็อยู่ด้วย แล้วจ้องมองแบบอยากดื่มเอามาก ๆ ยังมาขอผมด้วยนะ”

“อ๋อ?” มายมิ้นท์ยักคิ้วขึ้นอย่างตกตะลึง จากนั้นก็ยิ้มขึ้นมา “งั้นดูท่าฝีมือของฉันคงจะไม่เลวเลย แม้แต่ผู้ช่วยเหมันตร์ก็ยังรู้สึกว่าไม่เลวด้วย”

“ผมไม่ได้แบ่งให้เขาดื่ม” เปปเปอร์ทำเสียงหึไปคำหนึ่ง “นี่เป็นซุปที่คุณทำให้ผม จะให้คนอื่นไปง่าย ๆ ได้ยังไง”

พอได้ยินน้ำเสียงที่แข็งกร้าวของเขา มายมิ้นท์ก็หัวเราะขึ้นมาไม่หยุด “งั้นคุณไม่รู้สึกว่าตัวเองเผด็จการเกินไปเหรอคะ?”

“ไม่เลย” เปปเปอร์ส่ายหน้าขึ้นมาเล็กน้อย “ผมก็แค่กำลังปกป้องของของผมเท่านั้น เผด็จการตรงไหน และที่สำคัญนี่เป็นของที่คุณทำให้ผม ถ้าผมเอาไปให้คนอื่นมันจะถือเป็นเรื่องอะไรกัน?”

“พูดมาก็ถูก” มายมิ้นท์พยักหน้าขึ้น

ก็ได้ ที่จริงที่เขาเผด็จการแบบนี้ ในใจของเธอก็รู้สึกดีใจอยู่เหมือนกัน

ในเมื่อ ไม่มีใครชอบให้ของที่ตัวเองส่งมอบออกไปแล้ว แล้วก็โดนคนอื่นเอาไปมอบต่อให้คนอื่นอีกหรอกนะ

ที่เขาทำแบบนี้ได้ แน่นอนว่าเธอนั้นรู้สึกดีใจมาก

“ใช่แล้ว วันนี้พัดชาคนนั้นมาขอโทษฉันแล้วค่ะ” อยู่ ๆ มายมิ้นท์ก็คิดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา แล้วเปิดปากพูดขึ้น

ท่าทางที่ดื่มซุปของเปปเปอร์หยุดนิ่งไปครู่หนึ่ง แต่ไม่นานก็กลับคืนสู่ปกติ แล้วพยักหน้าขึ้นเล็กน้อย “ขอโทษก็ดีแล้ว”

เขายังคิดอยู่ ว่าถ้าภายในสองวันนี้ ผู้หญิงคนนั้นยังไม่ยอมขอโทษอีก งั้นเขาก็จะต้องส่งคนไปเร่งรัดสักหน่อยแล้ว

“ท่าทีที่เธอขอโทษเป็นยังไงบ้าง?” เปปเปอร์ถามขึ้นมาอีก

วันนี้มัวแต่ยุ่ง เขาไม่มีเวลาไปสนใจเรื่องพวกนี้เลย ดังนั้นจึงไม่รู้เรื่องนี้เลย

มายมิ้นท์หัวเราะพรืดออกมาคำหนึ่ง “ท่าทีเหรอ? น่าสะอิดสะเอียนมากเลย”

หัวคิ้วของเปปเปอร์ขมวดขึ้นมาทันที “เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

“ที่จริงก็ไม่ได้เป็นเรื่องใหญ่อะไร ก็แค่……”

มายมิ้นท์บอกเล่าสภาพตอนที่พัดชาขอโทษออกไปให้กับเปปเปอร์เลย

พอเปปเปอร์ได้ฟังแล้ว หัวคิ้วก็ยิ่งขมวดกันมากยิ่งขึ้น

มายมิ้นท์นวดขมับเล็กน้อยแล้วก็พูดขึ้นว่า “สรุปก็คือ เธอตั้งใจชักนำชาวเน็ตให้เข้าใจผิด”

“เดี๋ยวผมจะให้เหมันตร์ไปจัดการสักหน่อย” เปปเปอร์เปิดปากพูดขึ้นอย่างเคร่งขรึม

มายมิ้นท์ส่ายหน้าเล็กน้อย “ไม่ต้องหรอกค่ะ ตอนแรกเลขาซินดี้ก็บอกว่าจะไปจัดการสักหน่อย แต่ว่าโดนฉันปฏิเสธไป ในเมื่อต่อไปก็ไม่มีความเกี่ยวข้องกันแล้ว ก็ไม่ต้องทำอะไรอย่างอื่นแล้ว ในเมื่อตั้งแต่แรก ฉันก็รู้อยู่แล้วว่าผู้หญิงคนนี้ไม่มีทางขอโทษด้วยความจริงใจแน่ ๆ ยังไงก็ต้องมีเล่ห์เหลี่ยมอะไรอยู่บ้าง ดังนั้นที่เธอทำมาทั้งหมดนี้ มันก็อยู่ในความคาดหมายของฉันหมดแล้ว สำหรับฉันแล้ว เธอก็เป็นแค่ยัยตัวก่อกวนเล็ก ๆ ไม่ต้องไปสนใจอะไรมากหรอกค่ะ ในทางกลับกัน ถ้าไปสนใจมากเกินไป ก็อาจจะทำให้โดนเธอเข้ามาเกาะติดเข้าก็ได้ค่ะ”

พอเปปเปอร์ได้ยินเธอพูดแบบนี้ ความโหดเหี้ยมตรงหัวคิ้วก็ลดลงไปเยอะมาก “ได้ งั้นก็ช่างมันไปเถอะ”

ถึงแม้ว่าปากจะตอบตกลงไปแบบนี้ แต่ในใจกลับไม่ได้คิดแบบนี้

กล้ามาแตะต้องคนขอเขา ก็จะต้องจ่ายค่าตอบแทนมา

เธอเป็นคนมีเมตตา แต่ว่าเขาไม่ใช่

ตอนแรกที่เขาให้พัดชาคนนั้นออกมาขอโทษมายมิ้นท์ ก็ถือว่าเป็นความอดทนแล้ว

แต่คิดไม่ถึงว่า พัดชาคนนั้นออกมาขอโทษก็ยังจะก่อเรื่องอีก

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นก็ต้องรับผิดชอบต่อการกระทำของตัวเองแล้ว

คิดไปแบบนี้ เปปเปอร์ก็หรี่ตาลง ในดวงตามีประกายเยือกเย็นกะพริบผ่านไป

มายมิ้นท์ไม่รู้ว่าผู้ชายที่ใจแคบคนนี้ได้แอบตัดสินใจอยู่คนเดียวว่าจะไปหาเรื่องพัดชาแล้ว พอได้ยินชายหนุ่มละทิ้งความคิดที่จะลงมือไป ก็ค่อย ๆ ยิ้มขึ้นมา

จากนั้น ทั้งสองคนก็พูดคุยเรื่องอื่นกันไปอีกเล็กน้อย อบอุ่นใจกันอยู่พักหนึ่ง ถึงได้วางสายโทรศัพท์ลง

“เหมันตร์” พอเปปเปอร์วางโทรศัพท์ลงแล้ว ก็เรียกผู้ช่วยเหมันตร์เข้ามา

ในตอนที่ผู้ช่วยเหมันตร์เข้ามานั้น ก็เห็นเปปเปอร์ยืนอยู่หลังโต๊ะทำงาน กำลังเก็บถ้วยชายและกระติกเก็บความร้อนด้วยท่าทางอ่อนโยน