รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 809

“รู้ก็ดี” เปปเปอร์จึงปล่อยมือออกจากหน้าเธออย่างพอใจ จากนั้นก็จับมือเธอแล้วลุกขึ้น “ตอนนี้ยังไม่นอน หิวหรือเปล่า？กินอะไรลงท้องหน่อยไหม？”

มายมิ้นท์ส่ายหน้า“ไม่กิน เดี๋ยวอ้วน ฉันไม่หิวด้วย แล้วคุณล่ะ พึ่งกลับจากงาน หิวไหม？”

“ไม่หิว” เปปเปอร์ก็ส่ายหัว

มายมิ้นท์หาว“ถ้าไม่หิวก็อาบน้ำเถอะ คุณเหนื่อยมาทั้งวัน น่าจะง่วงแล้ว？ดูคุณสิ ขอบตาดำเชียว”

เธอชี้ไปยังดวงตาเขา

เปปเปอร์ยกมือจับ จากนั้นก็ยิ้มอย่างไม่ใส่ใจ“ไม่รุนแรงหรอก”

“ยังไม่รุนแรงอีก คุณไม่ได้นอนมาสามสิบหกชั่วโมงกว่าแล้วนะ” มายมิ้นท์เม้นปากอย่างไม่พอใจ

เปปเปอร์ยักไหล่

แค่สามสิบหกชั่วโมงเอง

ที่ผ่านมาเขาเคยไม่นอนติดต่อกันสองสามคืนเป็นประจำ

แต่สัญชาตญาณบอกเขาว่าห้ามพูดออกมา ไม่งั้นเธอจะโมโหเอา

มายมิ้นท์ไม่รู้ว่าผู้ชายข้างกายคิดอะไรอยู่ จึงดันผู้ชายเข้าห้องน้ำ “โอเค รีบไปอาบน้ำเถอะ ดึกมาแล้ว”

“ครับผม ผมจะไปเดี๋ยวนี้เลย” เปปเปอร์หันหน้ามามองผู้หญิงด้านหลังด้วยรอยยิ้มอ่อนนุ่ม

หลังจากผลักเปปเปอร์เข้าห้องอาบน้ำแล้ว มายมิ้นท์ก็ตบมือ หมุนกายเข้าห้องนอน จากนั้นก็นอนพิงหัวเตียง

จากนั้นเธอก็ยื่นมือออกไป หยิบลูกแก้วคริสตัลบนตัวเตียงมาเขย่าเล่นสองสามที จากนั้นก็วางไว้บนฝ่ามือ จ้องหิมะในแก้วคริสตัลเริงระบำไปมา ริมฝีปากแดงก็ยกโค้งขึ้น ใบหน้าเผยรอยยิ้มขึ้นมานิด ๆ

หลังออกจากร้านเบเกอรี่แล้ว เธอก็รู้สึกหนักอึ้งตลอด สมองมีเต็มไปด้วยความสนใจอันแปลกประหลาดต่อพวกคุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์และเยี่ยมบุญ

เธอไม่รู้ว่าทำไมความรู้สึกที่มีต่อพวกเขาถึงเปลี่ยนไป ดังนั้นมันทำให้เธอหงุดหงิดและปวดหัว จึงเริ่มเคาะสมองเสาะหาสาเหตุขึ้นมา

ทว่ายิ่งคิดก็ยิ่งคิดไม่ตก จากนั้นก็นั่งเหม่อลอยอยู่บนโซฟาจนถึงเปปเปอร์กลับมา

โชคดีที่เมื่อกี้เปปเปอร์ชี้แนะ ตอนนี้เธอจึงอารมณ์ดีขึ้น ความรู้สึกใส่ใจต่อพวกเยี่ยมบุญ ซึ่งทำให้เธอแปลกใจนักก็เจือจางลง

เขาอาจจะพูดถูก เพราะเธอเป็นคนใจอ่อนจึงเกิดความรู้สึกแบบนั้น เธอเห็นใจคนอื่นง่ายเกินไปแล้ว

และเธอก็หวังว่าจะเป็นสาเหตุนี้จริง ๆ ถ้าเป็นสาเหตุอื่น คงจะ......

ระหว่างที่ครุ่นคิด ประตูห้องพลันเปิดออกกะทันหัน

เปปเปอร์ใส่ชุดอาบน้ำตัวหลวมเข้ามา เผยหน้าอกแกร่งที่มีกล้ามเป็นมัด ๆ และเงาลื่น แลดูเซ็กซี่ยิ่งนัก เปี่ยมไปด้วยเสน่ห์ของผู้ชาย

เวลานี้ เขาเดินเข้ามาในขณะที่เช็ดผมเปียกโชนไปด้วย หยดน้ำบนเส้นผมบางหยดไหลลงมาหล่นใส่ชุดอาบน้ำของเขา จากนั้นก็หายลับไป

มายมิ้นท์วางลูกแก้วคริสตัลกลับเข้าที่ ไม่ทำท่าขี้เกียจอีกต่อไป ดีดตัวนั่งตรงแล้วเงยหน้ามองเขา “ทำไมไม่เป่าผมให้แห้งก่อนเข้ามา？”

“อยากอยู่เป็นเพื่อนคุณไง” เปปเปอร์เดินมาข้างกายแล้วเอ่ยสิ่งนี้ออกมา

มายมิ้นท์ทำตาขวางใส่“ใครอยากให้คุณอยู่ด้วยไม่ทราบ？”

“ผมอยากอยู่เป็นเพื่อนคุณ” เปปเปอร์จ้องมองเธอแล้วเอื้อนเอ่ย

มายมิ้นท์ไม่รู้จะร้องไห้หรือหัวเราะดี“โอเคค่ะ เอาผ้าขนหนูมาให้ฉัน ฉันจะช่วยคุณเช็ด”

“อืม” เปปเปอร์ขานรับ พร้อมกับยื่นผ้าขนหนูไปให้

มายมิ้นท์นั่งเช็ดผมให้เขาอยู่ด้านหลัง

เส้นผมผู้ชายดกดำมาก และให้ความรู้สึกนุ่มมาก ประหนึ่งกำลังจับผ้าไหมไม่มีผิดเพี้ยน

มายมิ้นท์เช็ดไปพลาง เขี่ยเล่นไปพลาง รู้สึกไม่อยากหยุดการกระทำเล็กน้อย

ทว่าเมื่อจับไปจับมา มายมิ้นท์พลันเห็นหนังศีรษะเขามีรอยเย็บแผลด้วย

ซึ่งแผลไม่ได้ใหญ่มาก ยาวประมาณสองเซนติเมตร ทว่ามองแล้วคงจะเย็บไปหลายเข็มอยู่

และดูจากรอยแผลก็น่าจะนานแล้ว