รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 810

เปปเปอร์จ้องมายมิ้นท์อยู่นาน ไม่ได้ตอบ

ทันใดนั้นเขาหมุนกาย หันหลังให้มายมิ้นท์ จากนั้นเสียงเศร้าสลดก็ส่งมา“คุณพูดไปพูดมาก็หาว่าผมแก่อยู่ดี”

สุขภาพวัยสามสิบสู้วัยยี่สิบไม่ได้

เท่ากับว่าสมรรถนะร่างกายวัยสามสิบสู้วัยยี่สิบไม่ได้

อายุยิ่งเยอะ ร่างกายก็ยิ่งเสื่อมโทรม

ดังนั้นเธอจึงหมายถึงเขาแก่แล้ว

มายมิ้นท์กระตุกมุมปาก จุกจนพูดไม่ออก

เธอไม่ได้ว่าเขาแก่จริง ๆ ทว่าเหมือนเขาจะเข้าใจว่าเธอคิดว่าเขาแก่แล้ว

โอ้โห งอนแล้วหรือเนี่ย

มายมิ้นท์นวดระหว่างคิ้ว กล่าวด้วยความไม่สบอารมณ์ระคนความขำ “ไม่ใช่จริง ๆ คุณเชื่อฉันหน่อยสิ”

เปปเปอร์ไม่แยแสเธอ หันหน้าหนีอย่างเดียว

มายมิ้นท์เห็นพลันยื่นมือไปดันไหล่เขาเบา ๆ“เชื่อฉันสิ ไม่ใช่จริงๆ”

เปปเปอร์ยังคงไม่สะทกสะท้าน

มายมิ้นท์ถอนหายใจ จากนั้นก็เขยิบเข้าไปกอดไหล่เขา จากนั้นก็หอมแก้มเขา “ตอนนี้เชื่อหรือยัง？ถ้าฉันเห็นคุณแก่จริง ๆ ฉันคงไม่เอาคุณแล้ว จะมาอยู่กับคุณเหรอ？ฉันเป็นห่วงสุขภาพคุณจริง ๆ คุณไม่ได้พักผ่อนนานขนาดนั้น ร่างกายไม่ใช่เหล็กกล้านะ รับไม่ไหวหรอก อีกอย่าง หากพักผ่อนดีแล้ว ร่างกายก็จะยิ่งมีพลังขึ้นไม่ใช่เหรอ？”

เปปเปอร์ยืดไหล่ตรงเล็กน้อย จากนั้นก็บิดหน้ามองมายังมายมิ้นท์

ในที่สุดก็ยอมตอบสนองเสียที

มายมิ้นท์รู้สึกโล่งอก

เปปเปอร์มองเธอ“คุณหอมแก้มผมอีกทีสิ แล้วผมจะเชื่อว่าคุณไม่ได้หาว่าผมแก่”

มายมิ้นท์เลิกคิ้ว จากนั้นก็คลี่ยิ้ม“คุณนี่ได้คืบจะเอาศอกจริง ๆ หาผลประโยชน์เข้าตัวเองตลอด”

ถึงแม้ปากจะพร่ำบ่น ทว่ามายมิ้นท์ก็ก้มหน้าหอมแก้มผู้ชายอีกครั้ง

ผู้ชายหมุนกายกลับมาในท้ายที่สุด ก่อนจะโอบเอวเธอมาสวมกอด“แบบนี้ค่อยยังชั่วหน่อย”

มายมิ้นท์ส่ายหัวอย่างเหลืออด“ตอนนี้นอนได้รึยัง？”

“อืม” เปปเปอร์พยักหน้า

เธอพูดถูก นอนพักผ่อนแล้วถึงจะมีพลังงานร่างกายที่ดีกว่า

งั้นเขาก็จะนอน รอให้ถึงพรุ่งนี้ก่อน เขาจะทำให้เธอรู้ว่าเขาแก่หรือเปล่า

เขาจะทำให้เธอรู้ว่าร่างกายชายวัยสามสิบดีดีกว่าชายวัยยี่สิบ

ระหว่างที่คิด ดวงตาเปปเปอร์มีแสงสะท้อนแวบผ่าน ทว่าก็จางหายในเวลาอันรวดเร็ว สุดท้ายเขาก็กอดมายมิ้นท์แล้วหลับตาพริ้ม

มายมิ้นท์ไม่รู้ว่าผู้ชายกำลังคิดอะไรอยู่ เห็นผู้ชายหลับตาอย่างเชื่อฟัง เธอก็โล่งอก ร่างกายก็ผ่อนคลายตามไปด้วย เธอเลยหลับตานอนบ้าง

ในที่สุดความวุ่นวายก็จบสิ้น สามารถนอนหลับได้แล้ว

หากผู้ชายคนนี้งอนต่อ เธอก็ไม่รู้ว่าต้องใช้พลังงานแค่ไหนในการง้อ

ปล่อยให้เป็นแบบนั้นไม่ได้ เพราะเธอไม่ต้องหลับไม่ต้องนอนพอดี

ตอนนี้ดีจัง สามารถนอนอย่างเงียบสงบแล้ว

มายมิ้นท์ยกมุมปากขึ้น ก่อนจะดิ้นเบา ๆ ในอ้อมแขนเขา เมื่อหาตำแหน่งที่นอนสบายเจอแล้วก็เข้าสู่นิทราทันที

วันถัดมา ตอนที่เธอตื่นด้านข้างก็ว่างเปล่า เหลือเพียงเธอคนเดียวบนเตียง