รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 811

มีเพียงแบบนี้ พฤติกรรมแย่ ๆ เช่นนั้นของดารามาย ถึงจะถูกปราบปรามเอาไว้ได้ และไม่ถ่ายทอดต่อไป

แต่ยีนที่โดดเด่นเช่นนี้หาได้ยาก อย่างไรเสียผู้ชายที่มียีนเช่นนี้ ต้องเป็นผู้ชายที่ประสบความสำเร็จมากแน่ โดยทั่วไปไม่มีทางที่จะขายยีนของตัวเอง

แน่นอนว่า ก็มีอยู่จำนวนน้อยที่ยอมขาย แต่ส่วนมากล้วนอยู่ต่างประเทศ

และจากความสามารถของเธอ ต้องการตามหายีนที่โดดเด่นเช่นนี้ในต่างประเทศ ความจริงแล้วเป็นเรื่องที่ยากมาก หรือต่อให้หาเจอ ก็จะไม่ขายให้เธอ

เพราะคลังเก็บยีนที่มียีนแบบนี้อยู่นั้น ก่อนอื่นจะต้องเลือกลูกค้าที่มีเงินมากกว่าเธอก่อนแน่ มีเพียงเช่นนี้ ทางคลังเก็บยีนถึงจะได้รับผลกำไรสูงสุด

ดังนั้นไม่มีทางเลือกอื่น เธอจึงได้ขอให้ทามทอยช่วยตามหา และให้ทามทอยช่วยชักนำ เธอถึงจะมีโอกาสซื้อยีนที่โดดเด่นแบบนั้นมาได้

ส่วนทำไมไม่ไปหาเปปเปอร์นั้น......

มันก็จริง จากความสามารถของเปปเปอร์ จะตามหาได้เร็วกว่า และทางคลังเก็บยีนเองก็จะไม่ไตร่ตรองอะไรมากมาย และขายยีนให้กับเธอ

แต่ถ้าหากเธอให้เปปเปอร์ช่วยละก็ เปปเปอร์จะไม่ยอมให้เธอตอบแทนน้ำใจในภายหลังแน่

และเธอคนนี้ เดิมก็ไม่คุ้นชิน และไม่ชอบติดค้างคนอื่น แม้จะเป็นการติดค้างน้ำใจของคนรัก เธอก็ไม่ยินดี

แบบนั้นมันทำให้หัวใจเธอรู้สึกกดดัน เพราะจะทำให้รู้สึกเหมือนติดหนี้อยู่ตลอดเวลา รู้สึกว่าตัวเองต่ำกว่าเปปเปอร์อยู่หนึ่งขั้น รู้สึกไม่สบายเป็นอย่างมาก มีเพียงชดใช้ทุกอย่างจนหมด หัวใจถึงจะรู้สึกผ่อนคลายลง

เธอไม่ชอบความรู้สึกแบบนั้น ดังนั้นจึงได้ตัดความคิดที่จะให้เปปเปอร์ช่วยไป และไปหาทามทอยให้ช่วย

แบบนี้ ตอนเธอตอบแทนน้ำใจเมื่อเสร็จเรื่องแล้ว ก็จะตอบแทนได้อย่างราบรื่นหน่อย

ถึงอย่างไรเสียทามทอยก็ไม่ได้เป็นอะไรกับเธอ คงจะหาข้ออ้างอะไรมาบอกว่าไม่ยอมรับการตอบน้ำใจจากเธอไม่ได้หรอกนะ?

แต่เปปเปอร์นั้นไม่เหมือนกัน เขาเป็นคนรักของเธอ สามารถบอกกับเธอว่าไม่ต้องตอบแทนได้โดยตรง แต่ถ้าหากต้องตอบแทนให้ได้ เขาอาจจะโมโหด้วยซ้ำ จะต้องคิดว่าในเมื่อเป็นแฟนกัน ทำไมต้องตอบแทนน้ำใจด้วย?

เธอไม่อยากจะเดินไปถึงจุดนั้นกับเขา ดังนั้นทางเลือกที่ดีที่สุดคือขอให้คนอื่นช่วย

ยิ่งไปกว่านั้น ทามทอยยังมีสถานะของทางการ ใช้ช่องทางของเขา ก็ง่ายต่อขั้นตอนบางอย่าง

คิดมาถึงตรงนี้ มายมิ้นท์บีบโทรศัพท์แน่นและเอ่ยถามอย่างร้อนรน: “คุณรวบรวมมาได้เท่าไหร่แล้ว?”

“ประมาณสิบกว่า ล้วนค่อนข้างสอดคล้องกับเงื่อนไขที่คุณเรียกร้อง” ทามทอยสะบัดเอกสารที่อยู่ในมือพลางกล่าว

มายมิ้นท์พยักหน้าเล็กน้อย “เยอะเหมือนกันนะเนี่ย”

“ดังนั้นคุณเลยต้องเลือก ที่คุณคิดว่าเหมาะสม” ทามทอยรับคำ “เอกสารทั้งหมดอยู่ในมือของผม ล้วนเป็นข้อมูลอย่างละเอียดของผู้ชายพวกนั้น มีทั้งสายเลือดและการสืบทอด รวมไปถึงนิสัย หน้าตา การศึกษา ส่วนสูงและอื่น ๆ”

มายมิ้นท์ยิ้มอ่อน ๆ “คุณรวบรวมมาได้ละเอียดไม่เบาเลยนะ”

“แน่นอนอยู่แล้ว” ทามทอยยกคางขึ้นอย่างได้ใจ “นี่เป็นครั้งแรกที่คุณขอให้ผมช่วย ไม่ว่ายังไงผมก็ต้องทำให้คุณให้ได้ จะให้ผมส่งข้อมูลให้คุณ หรือว่าคุณจะมาเอาต้นฉบับกับผมเอง?”

เขาเอ่ยถาม

มายมิ้นท์ครุ่นคิด ริมฝีปากแดง ๆ เผยอออกเล็กน้อย “ฉันจะไปเอาต้นฉบับกับคุณแล้วกัน และคุยรายละเอียดเรื่องซื้อยีนกับคุณ”

“โอเค งั้นจะให้ผมรอคุณอยู่ที่ไหน?” เมื่อได้ยินว่าเธอจะมาพบเขา ทามทอยก็ไม่อืดอาดยืดยาดอีกต่อไป เขารีบวางขาที่ไขว่ห้างของเขาลงทันที และนั่งตัวตรง จับเอกสารที่อยู่ในมือไว้แน่น พลางเอ่ยถามด้วยใบหน้าดีอกดีใจที่ยากจะปิดบัง

เขาไม่ได้เจอเธอมาระยะหนึ่งแล้ว

แม้จะได้วางมือไป แต่ความรู้สึกที่เขามีให้เธอนั้นยังตัดไม่ขาด

ดังนั้น เป็นธรรมดาที่มีบางครั้งที่เขาจะคิดถึงเธอ

ยังไงเสียก็แค่เจอหน้าเท่านั้น ไม่ได้ทำอะไรเสียหน่อย แม้เปปเปอร์จะไม่พอใจ ก็ทำอะไรเขาไม่ได้ อย่างมากก็แค่ชักสีหน้า

คิดมาถึงตรงนี้ ทามทอยก็หัวเราะแหะ ๆ ขึ้นมา

พูดตามจริง เขาก็อยากจะเห็นใบหน้าของเปปเปอร์หลังจากที่ได้รู้ว่าตัวเองได้พบหน้ากับมายมิ้นท์เหมือนกัน สีหน้าที่มืดมนแบบนั้น คงจะน่าดูไม่เบา

“ตอนนี้ยังไม่ได้” มายมิ้นท์ไม่รู้ว่าทามทอยกำลังคิดอะไรอยู่ เธอส่ายหน้าเล็กน้อยพลางตอบ: “วันนี้เป็นวันที่ดารามายต้องไปขึ้นศาล ดังนั้นช่วงบ่ายฉันถึงจะมีเวลาพบกับคุณ”