รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 813

หากไม่ใช่เพราะเขา พวกเขาก็คงไม่ต้องพลอยถูกด่าไปด้วย

โชคดีที่มีคุณมายมิ้นท์มาช่วยดับความโมโหของประธานเปปเปอร์ ไม่อย่างนั้นละก็จากนิสัยของประธานเปปเปอร์ เงินเดือนเดินนี้ของพวกเขา คงรักษาเอาไว้ไม่ได้แน่ และไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ อย่างแค่สำรวจตัวเอง

คุณมายมิ้นท์เป็นผู้มีพระคุณของพวกเขา

ดูแล้วต่อไปเมื่อประธานเปปเปอร์โกรธขึ้นมา ก็คงต้องไปเชิญคุณมายมิ้นท์มาดับไฟโมโหของประธานเปปเปอร์

ภายในใจของทุกคนคิดเหมือนกันอย่างไม่ได้นัดหมาย

ประธานเปปเปอร์ไม่รู้ว่าคนพวกนี้กำลังคิดอะไรอยู่ในใจ เขายกมือขึ้นมาเคาะโต๊ะเบา ๆ และกล่าวอย่างเรียบ ๆ : “เอาล่ะ ประชุมต่อ”

“ครับ” ทุกคนตอบรับ และไม่คิดอะไรมากอีก มุ่งสมาธิมายังการประชุม

อีกด้านหนึ่ง หลังจากที่มายมิ้นท์ได้วางโทรศัพท์ลง ก็รีบทานอาหารอย่างรวดเร็ว เพียงสิบกว่านาที ก็ทานอาหารเสร็จเรียบร้อย

จากนั้น เธอก็ลุกขึ้นและไปแต่งตัว มองดูเวลา หยิบกระเป๋าขึ้นมาและออกจากบ้านไป

เมื่อมาถึงหน้าศาล ก็เป็นเวลาประมาณแปดโมงครึ่งพอดี

มายมิ้นท์ปลดเข็มขัดนิรภัยออก เตรียมลงจากรถ

ทันใดนั้นเอง เสียงเคาะกระจกรถยนต์ก็ได้ดังขึ้น

มายมิ้นท์หันไปมอง ผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่คนหนึ่งยืนอยู่ที่ด้านนอก

ชายคนนั้นสวมชุดลำลอง บริเวณลำคอมีกระดุมอยู่สองเม็ดที่ไม่ได้ติด ปรากฏให้เห็นกระดูกไหปลาร้าอันเซ็กซี่ที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะของผู้ชาย

และที่บริเวณกระดูกไหปลาร้านั้น ยังได้สวมสร้อยคอประดับอยู่ ทำให้ชายคนนี้ดูเป็นผู้ชายเพลบอยขึ้นมาเล็กน้อย

คนคนนี้ ก็คือทามทอยนั่นเอง

มายมิ้นท์เปิดกระจกลง มองดูทามทอยที่แต่งตัวอย่างกับเสี่ย มุมปากอดไม่ได้ที่จะกระตุกเล็กน้อย “คุณใส่แบบนี้ไม่หนาวเหรอ?”

เมื่อก่อนการแต่งตัวของผู้ชายคนนี้ไม่ใช่แบบนี้ แม้ว่าเขาจะมีนิสัยไม่ค่อยนิ่ง แต่การแต่งตัวของเขานั้น กลับคล้ายคลึงกับเปปเปอร์มาก มักสวมชุดสูทที่สุภาพเรียบร้อย

เหมือนตอนนี้ซะที่ไหนกัน ที่เหมือนกับลาเต้เข้าไปใหญ่แล้ว

ปกติแล้วเสื้อผ้าของลาเต้ก็มักจะมีลวดลายสีสันสดใส ไม่ชอบติดกระดุมให้เรียบร้อย เป็นพ่อพวงมาลัย

คิดไม่ถึงว่าทามทอยได้กลายเป็นลาเต้คนที่สองไปเสียแล้ว

ทามทอยก้มหน้าลงมองเสื้อผ้าของตัวเอง จากนั้นก็หัวเราะแหะ ๆ ขึ้นมา และยังได้ขยับคอเสื้อเล็กน้อย “ไม่หนาว เป็นไง ชุดของผมในวันนี้ดูดีไหม?”

มายมิ้นท์เปิดประตูลงมาจากรถ มองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้าอีกครั้ง จากนั้นก็พยักหน้า “ก็โอเค ดูเก๋ดี แต่ว่าทำไมคูณถึงได้คิดเปลี่ยนสไตล์ขึ้นมาล่ะ?”

“ผมได้ตั้งใจเปลี่ยนสไตล์หรอก มือคืนไปดื่มเหล้ามาเลยใส่แบบนี้ ทายาทของทางการจากเมืองปักษาได้มาที่นี่ ผมในฐานะทายาทของทางการอันดับหนึ่งของเมืองเดอะซี เลยต้องออกหน้าต้อนรับพวกเขา และล่อถามข้อมูลเมืองปักษาจากคนพวกนี้” ทามทอยช่วยเธอปิดประตูพลางกล่าว

มายมิ้นท์เข้าใจขึ้นมาทันที “แบบนี้นี่เอง”

เธอไม่ได้ถามเขาว่าหลอกถามเรื่องอะไร

เพราะอย่างไรนี่ก็เป็นเรื่องการแข่งขันของพวกตระกูลทางการ เธอนักธุรกิจคนหนึ่งใส่ใจเรื่องนั้นไปเพื่ออะไร

“อ้อใช่แล้ว นี่คือข้อมูลที่คุณต้องการ” ทามทอยคว้าแฟ้มเอกสารที่หนีบเอาไว้ที่รักแร้ลงมาและยื่นให้มายมิ้นท์

มายมิ้นท์ยื่นมือออกไปรับ และเปิดดูคร่าว ๆ ล้วนเป็นเอกสารเกี่ยวกับข้อมูลอย่างละเอียดของเจ้าของยีน ที่ได้พูดถึงกันในโทรศัพท์พวกนั้น

เธอยิ้ม ไม่ได้ดูอย่างละเอียด ก็ได้ปิดแฟ้มเอกสารลง “เดี๋ยวค่อยดู ใกล้จะถึงเวลาแล้ว เข้าไปก่อนเถอะ”

เธอชี้ไปยังประตูทางเข้าศาล

ทามทอยมือสองข้างล้วงกระเป๋ากางเกงเดินอยู่ข้างกายเธอ “ใช่สิ เรื่องที่ผมมาฟังคำพิพากษากับคุณ เปปเปอร์รู้หรือเปล่า?”

มายมิ้นท์ยังคงเดินต่อไป “ไม่รู้ ฉันไม่ได้เล่าให้เขาฟัง”

“คุณไม่ได้บอกเขางั้นเหรอ?” ทามทอยชะงักฝีเท้าเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าประหลาดใจไม่เบา

เดิมทีเขาอยากได้ฟังจากเธอว่า หลังจากที่เปปเปอร์ได้รับรู้จะมีสีหน้าอย่างไร อยากจะหัวเราะเยาะเปปเปอร์สักหน่อย

กลับคิดไม่ถึงว่าสุดท้ายแล้วแบบเปอร์จะไม่รับรู้