รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 839

ในหัวของมายมิ้นท์ก็ประกายสะท้อนด้วยคำพูดแบบนี้ที่เคยเห็นในอินเทอร์เน็ต รู้สึกว่าเหมาะมากสำหรับเปปเปอร์และตัวเองในตอนนี้

แน่นอนว่า มายมิ้นท์รู้ว่า เปปเปอร์เผยให้เห็นความหล่อเหลาแบบนี้ ไม่ใช่ว่าเพราะเขาตั้งใจยั่วยวนเธอ แต่เป็นเพราะว่า เขาเผ็ด

เขาแทบจะไม่เคยทานของเผ็ดมาก่อน เผ็ดนิดหน่อย ก็เพียงพอที่จะทำให้เขารับไม่ได้อย่างนั้น นับประสาอะไรกับอาหารหูนานที่รสเผ็ดจัดมาก

ดังนั้น ครั้งนี้ดูท่าทางเปปเปอร์ เผ็ดเป็นอย่างมากจริงๆ เผ็ดสุดๆ ไม่อย่างนั้นก็ไม่มีทางเผยให้เห็นความดูดีที่เปราะบางแบบนี้

ยังไงซะเขาก็หล่อเหลาอย่างแข็งแกร่งมาโดยตลอด แต่ไม่ใช่เละเทะแบบนี้ หล่อเปราะบางราวกับโดนคนรังแก

เมื่อมองดูเปปเปอร์เผ็ดจนทรมานมาก มายมิ้นท์ก็รู้สึกตัวได้อย่างรวดเร็ว ไม่ชื่นชมความหล่อเหลาของเขา ก็รีบรินน้ำให้อีกแก้ว และยังลุกขึ้นมา ไปที่ตู้เย็นเป็นพิเศษ และใส่น้ำแข็งสองก้อนลงในนั้น

“อะ ดื่มน้ำเย็นหน่อย รสเผ็ดร้อนในปากจะหายไปเร็วขึ้น”หลังจากที่มายมิ้นท์เติมน้ำแข็งเสร็จแล้ว รีบยื่นแก้วไปให้กับชายหนุ่ม

ชายหนุ่มปล่อยมือลงจากดวงตา เผยให้เห็นดวงตาที่ยังคงสีแดงและเปียกอยู่ มองดูเธอแวบหนึ่ง ยื่นมือไปรับแก้วน้ำ เงยหน้าขึ้นดื่มน้ำเย็นอึกใหญ่

มองดูลูกกระเดือกที่เคลื่อนไหวเมื่อชายหนุ่มดื่มน้ำ ริมฝีปากสีแดงของมายมิ้นท์ขยับเล็กน้อย อยากจะใช้มือสัมผัสดูหน่อยว่ารู้สึกยังไง

แต่เธอรู้ว่า ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาทำแบบนี้ ทำแบบนี้ ถ้าอย่างนั้นก็คือกำลังยั่วยวนผู้ชายคนนี้

ถ้าเกิดผู้ชายคนนี้ถูกเธอยั่วยวน จนบีบบังคับให้เธอมีอะไรกับเขาที่นี่จะทำยังไง?

ดังนั้นแตะต้องไม่ได้ แตะต้องไม่ได้

มายมิ้นท์พยักหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า รีบสะบัดคิดเลยเถิดในหัวที่ไม่จำเป็นในหัวนั้นทิ้งไป ละสายตาลูกกระเดือกของชายหนุ่ม ไปหยุดอยู่ที่ใบหน้าของชายหนุ่ม

หลังจากที่เห็นชายหนุ่มดื่มน้ำเสร็จแล้ว มายมิ้นท์รับแก้วกลับมา ต่อจากนั้นหยิบกระดาษทิชชูออกมาสองแผ่น เช็ดหน้าผากให้กับชายหนุ่ม“ไม่เป็นไรใช่มั้ย?”

เปปเปอร์ส่ายหน้า น้ำเสียงแหบแห้ง“ไม่เป็นไร ตอนนี้ดีขึ้นมากแล้ว”เขาหายใจได้สงบลงมาก

มายมิ้นท์โยนกระดาษทิชชูทิ้งไป“จริงๆเลย กินเผ็ดไม่ได้ก็ไม่ต้องกินสิ นายดูสิเมื่อกี้นี้นาย……”

เมื่อพูดอย่างนั้น เห็นริมฝีปากของชายหนุ่มเผ็ดจนแดงก่ำ และใบหน้าแดงก่ำ ตาแดงๆ และผมที่เปียกเหงื่อ มายมิ้นท์ก็ทนไม่ไหว หัวเราะออกมา

เปปเปอร์ได้ยินเสียงหัวเราะของเธอ เลิกคิ้วขึ้น“หัวเราะอะไร?”

มายมิ้นท์เอามือปิดริมฝีปาก“แน่นอนว่าหัวเราะสภาพตอนนี้ของนาย กินไปคำหนึ่ง ก็เผ็ดจนคนดูอิดโรย นายว่าไม่น่าขำเหรอ?”

ริมฝีปากบางของเปปเปอร์ขยับเล็กน้อย ไม่ได้พูดอะไร

เขาก็คาดไม่ถึงว่า ตัวเองจะไร้ประโยชน์ขนาดนี้ ทานไปคำหนึ่งก็เผ็ดจนทำให้หวาดระแวงโลกใบนี้

เมื่อกี้นี้เธอก็เผ็ดเหมือนกัน แต่กลับไม่ได้ตะลีตะลานอย่างเขา

เขาในฐานะผู้ชาย ไม่นึกเลยว่าจะสู้ผู้หญิงไม่ได้

เมื่อเห็นความสงสัยในตนเองของเปปเปอร์ มายมิ้นท์ก็ส่ายหน้าด้วยรอยยิ้ม“เอาล่ะ อย่าคิดมาก ความชอบในรสชาติอาหารของทุกคนไม่เหมือนกัน บางคนสามารถกินเผ็ดได้ บางคนไม่สามารถกินเผ็ดได้ ก็เป็นเรื่องปกติมาก นายก็บังเอิญเป็นส่วนหนึ่งของคนที่กินเผ็ดไม่ได้แค่นั้น ดังนั้นนายอย่าคิดว่าตัวเองมีอะไรไม่ดี นายไปล้างหน้า จัดแจงทรงผมที่ห้องน้ำก่อนนะ เพิ่งจะเหงื่อออก ทรงผมไม่เป็นทรงแล้ว”

มายมิ้นท์จัดแจงปกเสื้อที่หน้าอกให้กับเขา

เปปเปอร์อือคำหนึ่ง“โอเค ฉันไปเดี๋ยวนี้ เธอทานไปก่อน”

ทันทีที่คำพูดลดลง เขาลุกขึ้นมา เดินไปที่ห้องน้ำ

มายมิ้นท์มองดูอาหารตรงหน้าโต๊ะนี้ เผ็ดทั้งหมด ไม่มีอันไหนที่ไม่เผ็ด ยิ้มอย่างช่วยไม่ได้“จริงๆเลย ตัวเองกินเผ็ดไม่ได้ ก็ซื้ออาหารที่ไม่เผ็ดให้ตัวเองสักสองอย่างไม่ได้เหรอ?”

คิดถึงเธออยู่ตลอด ทำตามที่เธอชอบ ก็ไม่กลัวว่าจะตามใจเธอจนเสียนิสัยเหรอ

มายมิ้นท์หันหน้ามองไปทางห้องน้ำแวบหนึ่ง ต่อจากนั้นหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา โทรหาหมายเลขหนึ่ง

“ท่านประธาน มีเรื่องอะไรจะสั่งการหรือเปล่าคะ?”เสียงผู้หญิงที่เคารพดังมาจากโทรศัพท์

มายมิ้นท์ดื่มน้ำแล้วตอบว่า: “เธอไปซื้ออาหารสองสามอย่างในร้านอาหารชั้นสูงมาหน่อย”