รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 924

ความผิดปกติของเปปเปอร์ ถูกประธานวสุสังเกตเห็นเข้า

ประธานวสุมองตามสายตาของเขาไป แล้วก็มองเห็นแขนซ้ายของเขา จากนั้นก็นึกเรื่องนี้ขึ้นมาได้ทันทีว่าช่วงก่อนหน้านี้ภรรยาเคยบอกตัวเองไว้ว่า เพื่อช่วยมิ้นท์แล้ว เปปเปอร์ถึงกับแขนหักไป

ตอนนั้น เขายังคิดว่าภรรยาพูดเล่นซะอีก

ในเมื่อมิ้นท์จะไปเกิดเรื่องอะไรได้ ถึงจะสามารถทำให้เปปเปอร์ไปช่วยเธอจนแขนหักได้

แต่ตอนนี้ดูแล้ว เหมือนกับว่าภรรยาจะพูดเรื่องจริง

“เปปเปอร์ แขนนายยังไม่หายดี เดี๋ยวฉันช่วยนายหิ้วหน่อยดีกว่า” พูดจบ ประธานวสุก็ยื่นมือไป แล้วรับของที่อยู่บนซ้ายของเปปเปอร์มา

ในวินาทีที่รับมานั้น ประธานวสุก็รู้สึกว่าหนักมาก เขาจึงถามขึ้นมาอย่างสงสัยว่า “ในนี้มีของอะไรบ้างเนี่ย ทำไมถึงได้หนักจัง?”

“ได้ยินสะระแหน่บอกว่า คุณชอบดื่มเหล้า แล้วก็ชอบสะสมเหล้ามากด้วย แล้วพอดีว่าที่ผมมีอยู่หลายขวดที่ไม่เลวเลย ก็เลยเอามาให้คุณด้วยครับ” เปปเปอร์ขยับบริหารแขนซ้ายไปเล็กน้อยแล้วก็ตอบกลับมา

ตอนนี้บนแขนซ้ายไม่มีของอะไรแล้ว ความเจ็บปวดนั่น ในที่สุดก็ค่อย ๆ สลายหายไป

พอได้ยินว่าของที่ถืออยู่ในมือคือเหล้า ดวงตาของประธานวสุก็เห็นได้ชัดเลยว่าเป็นประกายขึ้น “เหล้าเหรอ อันนี้ดี อันนี้ดี”

เขาพูดว่าดีติดต่อกันสองครั้ง ในตอนที่พูด บนใบหน้ายังยิ้มแย้มแจ่มใสด้วย

เห็นได้เลยว่า คงจะชอบเหล้ามากจริง ๆ

พอเปปเปอร์เห็นเข้าก็หัวเราะเสียงต่ำทีหนึ่ง “คุณลุงชอบก็ดีแล้วครับ”

“ชอบซิ จะไม่ชอบได้ยังไง” ประธานวสุรีบพูดขึ้นมา

ถึงแม้ว่าจะมองไม่เห็นว่าเป็นเหล้าอะไรกันแน่ แต่ว่ามาจากมือเปปเปอร์ จะต้องไม่เลวมากแน่ ๆ

ไม่แน่ว่า อาจจะดีกว่าเหล้าที่เขาสะสมไว้เองด้วยซ้ำ

ยิ่งคิดก็ยิ่งดีใจ ท่าทีของประธานวสุก็ยิ่งกระตือรือร้นมากยิ่งขึ้น แล้วก็ทำท่าเชื้อเชิญให้กับเปปเปอร์ทีหนึ่ง “เอาล่ะเปปเปอร์ พวกเรารีบเข้าไปกันเถอะ พวกเธอเข้าไปกันตั้งนานแล้วนะ”

“ได้ครับคุณลุง” เปปเปอร์พยักหน้าขึ้นมาเล็กน้อย แล้วเดินตามหลังเขาเข้าไปในคฤหาสน์

ที่ห้องรับแขกในคฤหาสน์ มายมิ้นท์กับคุณนายราศรีนั่งชิดกันอยู่ คุณนายราศรีเอามือของมายมิ้นท์วางไว้บนตักตัวเอง แล้วก็กุมไว้ในมืออย่างสนิทชิดเชื้อ และกำลังพูดคุยอะไรกับมายมิ้นท์อยู่

เหมือนกับว่ากำลังพูดถึงเรื่องที่มีความสุข คนหนึ่งแก่คนหนึ่งเด็กก็หัวเราะออกมาพร้อมกันเลย

พอเปปเปอร์เห็นมายมิ้นท์หัวเราะอย่างมีความสุขมากขนาดนี้ ในดวงตาราวกับมีดวงดาวเป็นประกาย แล้วเรียวปากก็คลี่ยิ้มขึ้นมา

“เปปเปอร์ นั่งเร็ว” ประธานวสุวางถุงหลายใบที่อยู่ในมือลง แล้วก็รีบมาบอกให้เปปเปอร์นั่งลง

เปปเปอร์กล่าวขอบคุณไปคำหนึ่ง พอนั่งลงแล้ว ประธานวสุก็เทน้ำชาให้กับเขา

พอเปปเปอร์เห็นเข้า ก็รีบจับมือประธานวสุเอาไว้ “คุณลุงครับ เรื่องเล็กแบบนี้ เดี๋ยวผมทำเองนะครับ”

ตอนนี้พวกเขาถือได้ว่าเป็นพ่อตากับลูกเขา เขาจะมาให้ผู้ใหญ่เทน้ำชาให้ได้ยังไงกัน

ประธานวสุเองก็ตั้งสติขึ้นมาได้ ว่าตอนนี้อยู่ในบ้าน และรูปแบบที่พวกเขาทำความรู้จักกันอยู่ในตอนนี้ ก็ไม่ใช่ในทางธุรกิจ แต่เป็นพ่อตากับลูกเขย

เพราะฉะนั้น เขาก็ไม่ต้องเทน้ำชาให้เปปเปอร์จริง ๆ ด้วย

ประธานวสุเอามือออกจากที่จับของกาน้ำชา แล้วก็ยิ้มขึ้นมาอย่างเขินอายเล็กน้อย “ขอโทษด้วย ขอโทษด้วย ยังปรับตัวไม่ค่อยทันน่ะ”

เปปเปอร์ยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย “ไม่เป็นไรครับ”

เขาหิ้วกาน้ำชาขึ้นมา แล้วลุกขึ้นไปเทชามาสี่แก้ว แล้วก็ยกแก้วแรกให้กับประธานวสุ แก้วที่สองให้กับคุณนายราศรี

พอเห็นชาที่เปปเปอร์ยื่นมาให้เองกับมือ ประธานวสุก็รีบรับมาทันที ในใจยังรู้สึกว่าปลาบปลื้มใจเป็นอย่างมากด้วย

โอ้โห นี่มันคือชาที่ประธานบริษัทตระกูลนวบดินทร์เทให้เขาเองกับมือเลยนะ

ทั้งเมืองเดอะซี นอกจากท่านย่าตระกูลนวบดินทร์และมิ้นท์แล้ว คาดว่าเขาคงจะเป็นคนที่สามที่ได้รับสิทธิ์พิเศษแล้วมั้ง?

อืม ภรรยาของเขาเป็นคนที่สี่

เมื่อเทียบกับประธานวสุแล้ว คุณนายราศรีกลับสงบนิ่งเป็นอย่างมาก ไม่ได้มีความคิดที่วกไปวนมาเยอะขนาดนั้นแบบในใจประธานวสุ