รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 926

แต่ว่า สิ่งที่ทำให้เธอตกตะลึงมากกว่า ก็ยังเป็นความใจป้ำของเปปเปอร์

เหล้าราคาหลายล้านตั้งหลายขวด พูดว่ามอบให้ก็มอบให้เลย โดยเฉพาะ เหล้าพวกนี้ทุกชนิดยังมีอยู่แค่หนึ่งร้อยขวดในโลก เป็นของที่ราคาแพงแต่ขายออกยาก ดื่มไปขวดหนึ่งก็น้อยไปขวดหนึ่ง ดังนั้นถ้าตามความคิดของเธอ คิดว่าคนที่ซื้อเหล้าได้ ส่วนใหญ่แล้วก็คงจะไม่ได้เอามาดื่ม ส่วนใหญ่แล้วน่าจะเอามาเก็บสะสมซะมากกว่า

แล้วเปปเปอร์ กลับเอาเหล้าที่อยู่ในขั้นเก็บสะสมแบบนี้มาเป็นของขวัญมอบให้กับคนอื่น แค่ระดับความใจป้ำแบบนี้ ก็น้อยคนนักที่จะสามารถทำได้

ดูท่า เขาคงจะปฏิรูปแล้วจริง ๆ แล้วก็คงจะรักมิ้นท์มากแน่

ไม่งั้นจะเอาเหล้าแบบนี้มามอบให้ตาแก่บ้านเธอได้ยังไงกัน?

ในเมื่อตาแก่บ้านเธอ ก็ไม่ได้เป็นพ่อตาจริง ๆ ของเขาสักหน่อย

แต่เขาก็ยังเอามามอบให้ นี่มันเห็นได้ชัดเลยว่า เขารักมิ้นท์ รักมากจนสามารถนับถือพวกเขาให้เป็นพ่อตาแม่ยายที่แท้จริงได้เพื่อมิ้นท์

พอคิดมาถึงตรงนี้ คะแนนที่คุณนายราศรีให้เปปเปอร์ไว้ในใจ ก็ค่อย ๆ เพิ่มขึ้นมาหลายคะแนน จนสามารถก้าวผ่านคะแนนที่สอบผ่านได้แล้ว

สำหรับคะแนนไม่กี่คะแนนสุดท้ายนั้น เธอยังจะต้องพิจารณาต่ออีกสักหน่อย

เหมือนกับว่าจะรับรู้ความรู้สึกของคุณนายราศรีได้ สายตาของเปปเปอร์สั่นไหวขึ้นมาเล็กน้อย แล้วก็มองไปที่ประธานวสุที่กำลังยิ้มกรุ้มกริ่มให้กับเหล้าพวกนั้นอยู่ทีหนึ่ง ก็ลุกขึ้นมาแล้วก็เอาถุงกล่องของขวัญที่เหลือยื่นไปให้กับคุณนายราศรี “คุณป้าครับ นี่คือของขวัญที่ผมเตรียมมาให้คุณป้าครับ คุณป้าลองดูซิครับว่าชอบหรือเปล่า”

“ของฉันก็มีด้วยเหรอ?” คุณนายราศรีอึ้งไปครู่หนึ่ง มือชี้อยู่ที่ตัวเอง

เปปเปอร์พยักหน้าเล็กน้อย “แน่นอนครับ ของคุณลุงมี ของคุณป้าก็ต้องมีด้วยอยู่แล้ว จะไม่เท่าเทียมกันได้ยังไง”

คราวนี้คุณนายราศรีเป็นฝ่ายเขินอายขึ้นมาแทนแล้ว ลูบใบหน้าไปเล็กน้อยแล้วก็ยิ้มขึ้นมา “แบบนี้เองเหรอ ต้องขอบใจคุณมากจริง ๆ นะ”

และในใจก็แอบให้คะแนนในตารางไปเงียบ บวกเพิ่มให้เขาอีกสิบคะแนน

อืม ยังเหลืออีกสามสิบคะแนนก็เต็มแล้ว

“คุณป้าเกรงใจกันเกินไปแล้ว รีบดูของขวัญเถอะครับ” เปปเปอร์นั่งลงไปใหม่ แล้วพูดตอบกลับไป

คุณนายราศรีจ้องมองไปที่ประธานวสุที่ลูบขวดเหล้าขวดนั้นขวดนี้ไปทั่ว ในใจก็มองตาขาวขึ้นมาอย่างแรงทีหนึ่ง

ดูท่าทางที่กรุ้มกริ่มของตาแก่นี่ซิ คนที่เขาไม่รู้เรื่อง ยังจะนึกว่าลูบคลำสาวงามอยู่ซะอีก

ช่างไม่เอาไหนจริง ๆ

คุณนายราศรีเก็บสายตากลับมาอย่างรังเกียจ แล้วก็มองไปที่พวกกล่องของขวัญที่อยู่ตรงหน้าตัวเอง

เธอรู้ว่า หลังจากที่ผ่านพวกเหล้าพวกนี้มาแล้ว ด้วยความใจป้ำของเปปเปอร์ ของขวัญที่เตรียมให้เธอจะต้องไม่ธรรมดาแน่

ถึงแม้จะไม่รู้ว่าไม่ธรรมดามากแค่ไหน แต่ว่าเธอจะต้องไม่มีทางไม่เอาไหนขนาดนี้อย่างตาแก่แน่

คิดแล้ว คุณนายราศรีก็วางชาในมือลงอย่างสงบนิ่ง แล้วยิ้มให้กับเปปเปอร์อย่างสง่างาม “ในเมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว งั้นฉันก็จะเปิดดูแล้วนะ”

เปปเปอร์คลี่ยิ้มออกเล็กน้อยทำท่าทางว่าเชิญตามสบายออกมาทีหนึ่ง

คุณนายราศรีหายใจออกเบา ๆ จากนั้นมือทั้งคู่ก็วางลงบนริบบิ้นผ้าของกล่องของขวัญ

พอเปิดกล่องแรกออก แล้วคุณนายราศรีมองเห็นของที่อยู่ข้างใน ก็อึ้งไปก่อนครู่หนึ่ง จากนั้นก็ร้องอ้าออกมาติด ๆ คำหนึ่ง

สถานการณ์แบบนี้ เหมือนกับตอนที่ประธานวสุเห็นเหล้าขวดแรกเลย

แล้วประธานวสุก็ตกใจจนสะดุ้งเหมือนกัน พอเอาเหล้าเข้าไปกอดไว้ในอกแล้ว ก็ถลึงตาใส่คุณนายราศรีทีหนึ่งเหมือนกัน “ที่รักนี่คุณเป็นอะไรเนี่ย ทำผมตกใจจนเกือบจะทำขวดเหล้าหล่นเลย ถ้าหล่นแตกไปคุณจะชดใช้ไหวเหรอ?”

สวรรค์เท่านั้นที่รู้ เมื่อกี้ตอนที่ถูกเสียงเธอทำให้ตกใจจนเหล้าในมือสั่นนั้น เขาเกรงกลัวและหวาดกลัวมากแค่ไหน?

หัวใจเกือบจะหยุดเต้นไปเลย เขาแทบจะสามารถรู้สึกได้เลยว่าวินาทีนั้นวิญญาณของตัวเองได้หลุดลอยออกไปแล้ว

พอคุณนายราศรีได้ยินการพร่ำบ่นของประธานวสุ ความตื่นเต้นบนใบหน้าก็หยุดนิ่งไปครุ่นหนึ่ง แล้วก็หันหน้ามองไป มองตาขาวใส่ประธานวสุทีหนึ่ง “คุณไม่ต้องมายุ่ง หุบปากไปเลย!”