รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 936

“ทำไมถึงได้ชอบขี้หึงขนาดนี้นะ?” จ้องมองท่าทางที่ผิดเพี้ยนไปของชายหนุ่ม มายมิ้นท์ก็อดขำขึ้นมาไม่ได้

เปปเปอร์หันไปมองเธอทีหนึ่ง “เพราะว่าเป็นห่วง เพราะฉะนั้นก็เลยหึงไง”

ถึงได้ไม่ชอบใจ

มายมิ้นท์เชื่อคำพูดนี้จริง ๆ

“ก็ได้ งั้นฉันพูดอะไรที่ทำให้คุณมีความสุขดีกว่า?” มายมิ้นท์ใช้ข้อศอกถองไหล่ชายหนุ่มเบา ๆ

ชายหนุ่มคว้าแขนที่ซุกซนของเธอไว้ แล้วเอามาวางลงบนมือและบีบนวดไปเล็กน้อย “เรื่องดีใจอะไร?”

“คุณรู้ไหมคะ ก่อนหน้านี้เต้พูดอะไรกับฉันบ้าง?” มายมิ้นท์มองไปที่เขา

เปปเปอร์เม้มปากเล็กน้อย “พวกคุณแอบติดต่อกันลับหลังผม ทำไมผมถึงไม่รู้เรื่อง”

มายมิ้นท์มองตาขาวทีหนึ่ง “อะไรคือแอบคุณคะ อย่าพูดอย่างกับฉันทำผิดต่อคุณซิคะ คุณถามฉันว่าติดต่อกับใคร ฉันก็บอกคุณไปตรง ๆ แล้วนี่คะ”

เพราะฉะนั้น จะมาบอกว่าแอบเขาได้ยังไงล่ะ?

เปปเปอร์ทำเสียงหึเล็กน้อย แล้วไม่ได้พูดอะไร

มายมิ้นท์หลุดขำขึ้นมาอย่างเหนื่อยหน่าย “เอาล่ะ เอาล่ะ ไม่อ้อมค้อมแล้ว ฉันจะบอกคุณตรง ๆ เลยก็ได้ เต้มาพร่ำบ่นกับฉันว่า ตกลงคุณไปทำอะไรกับคุณลุงคุณป้า ถึงได้ทำให้คุณลุงคุณป้ามีความทรงจำที่ดีต่อคุณมาก และยังชื่นชมคุณต่อหน้าเขาอีก แถมยังบอกว่าเขาไม่มีอะไรเทียบคุณได้สักอย่าง จนทำให้เต้สงสัยเลยว่า นี่ตกลงเขาหรือคุณกันแน่ที่เป็นลูกชายของคุณลุงคุณป้า เป็นยังไงบ้างคะ พอได้ยินว่าเต้เสียท่าแล้ว ตอนนี้ดีใจขึ้นมาบ้างหรือยังคะ?”

ก็เขามีความคิดเห็นเกี่ยวกับการที่เต้มีความรู้สึกด้านนั้นต่อเธอมาตลอด เพราะฉะนั้นทุกครั้งที่เห็นเธอติดต่อกับเต้ ก็จะขี้หึงตลอด

งั้นครั้งนี้ เธอเอาเรื่องแย่ของเต้มาเล่าให้เขาฟัง เชื่อว่าพอเขาได้ยินเรื่องย่ำแย่ของศัตรู จะต้องไม่หึงและโกรธแล้วมั้ง?

และผลปรากฏว่า พอได้ยินว่าลาเต้ถูกสองสามีภรรยาประธานวสุรังเกียจเพราะตัวเอง ก็เห็นได้ชัดว่าดวงตาของเปปเปอร์มีประกายเพิ่มขึ้นมาเสี้ยวหนึ่ง ความหึงหวงรอบตัว ก็ลดลงไปแบบสามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่าเลย แล้วเรียวปากก็เม้มขึ้นมา และคลี่ยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย

“ลาเต้บอกคุณแบบนี้จริง ๆ เหรอ?” เปปเปอร์จ้องมองมายมิ้นท์ ด้วยแววตาสอบถามและขอความมั่นใจ

มายมิ้นท์พยักหน้าเล็กน้อย “แน่นอนอยู่แล้ว ฉันจะไปหลอกคุณทำไม ไม่งั้นคุณลองไปถามคุณลุงคุณป้าดูซิคะ”

“ผมเชื่อคุณ” เรียวปากของเปปเปอร์คลี่ยิ้มกว้างมากขึ้น และปิดบังรอยยิ้มของเขาไว้ไม่อยู่แล้ว และที่สำคัญแววยินดีในความทุกข์ของผู้อื่น ก็ยิ่งเด่นชัดมากขึ้น

พอเห็นแบบนี้ มายมิ้นท์ก็รู้แล้วว่าชายหนุ่มอารมณ์ดีแล้ว แล้วก็อดรู้สึกขำไม่ได้ “เพราะฉะนั้น ตอนนี้มีความสุขหรือยังคะ?”

เธอถามขึ้นมาอีกครั้ง

สายตาเปปเปอร์เหล่มองไปทางอื่น แสร้งทำเป็นกระแอมไอขึ้นมาคำหนึ่งอย่างมีเมตตา แล้วพูดเรียบ ๆ ขึ้นว่า “ก็พอได้อยู่ ดีกว่าเมื่อกี้นิดหน่อย”

พอมายมิ้นท์เห็นเขาภาคภูมิใจขนาดนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะมองตาขาวขึ้นมาทีหนึ่ง บนใบหน้าแฝงไว้ด้วยรอยยิ้ม

จริง ๆ เลย อารมณ์ดีก็ดีไปซิ

ทำไมยังต้องไม่ยอมรับด้วย?

“เอาล่ะ เวลาก็พอประมาณแล้ว พวกเราไปกันเถอะ” พอหัวเราะเล่นกันไปแล้ว มายมิ้นท์ก็มองดูเวลาเล็กน้อย เป็นเวลาเที่ยงกว่าแล้ว ควรจะออกเดินทางแยกย้ายกันไปทำงานบริษัทใครบริษัทมันได้แล้ว

ช่วงสายพวกเขาต่างก็ไม่ได้ไปทำงาน ยังไงช่วงบ่ายก็ต้องไปแล้ว

เปปเปอร์ไม่ได้พูดอะไร พอตอบอืมไปคำหนึ่งแล้ว ก็จูงมือเธอขึ้นมา แล้วออกจากบ้านไปพร้อมกับเธอ

ทั้งสองคนมาถึงลานจอดรถ

ผู้ช่วยเหมันตร์กำลังพิงอยู่ข้างรถไมบัคของเปปเปอร์ กำลังก้มหน้าก้มตากดโทรศัพท์ไม่หยุด

พอทั้งสองคนเดินใกล้เข้ามา แล้วผู้ช่วยเหมันตร์สังเกตเห็น ถึงได้วางโทรศัพท์ลงแล้วเงยหน้าขึ้นมา “ประธานเปปเปอร์ คุณมายมิ้นท์ ”

มายมิ้นท์ยิ้มให้เขาแล้วพยักหน้าเล็กน้อย ถือเป็นการตอบรับ

แต่เปปเปอร์กลับถามผู้ช่วยเหมันตร์โดยตรงเลยว่า “ที่ฉันให้นายไปเตรียม เตรียมเสร็จเรียบร้อยหรือยัง?”

ผู้ช่วยเหมันตร์ดันแว่นเล็กน้อย แล้วมองไปที่มายมิ้นท์อย่างมีความหมายลึกซึ้งทีหนึ่ง แล้วพยักหน้าและพูดขึ้นว่า “แน่นอนอยู่แล้ว ผมทำงานคุณวางใจได้เลยครับ?”

เปปเปอร์ไม่ได้สนใจพวกคำพูดชื่นชมของเขา แต่กลับดึงมายมิ้นท์มาเดินไปทางหลังรถไมบัค

“จะทำอะไรคะ?” มายมิ้นท์โดนเขาลากมาถึงกระโปรงหลังรถอย่างไม่รู้อีโหน่อีเหน่

เปปเปอร์จ้องมองดูกระโปรงหลังรถ แล้วพูดขึ้นอย่างลับลมคมในว่า “เดี๋ยวคุณก็รู้เอง เหมันตร์”

เขาร้องเรียกชื่อของผู้ช่วยเหมันตร์ออกมาคำหนึ่ง

ไม่นานก็มีเสียงตอบรับของผู้ช่วยเหมันตร์จากทางที่นั่งคนขับดังลอยมา “ทราบแล้วครับ ประธานเปปเปอร์”

พอคำพูดจบลง กระโปรงหลังรถไมบัคก็ปลดล็อกออกอัตโนมัติ แล้วค่อย ๆ เปิดออกมา

จากที่กระโปรงหลังรถค่อย ๆ เปิดสูงขึ้นนั้น ภาพด้านในกระโปรงหลังรถก็ค่อย ๆ ปรากฏออกมาต่อหน้าสายตามายมิ้นท์ทีละนิด

อย่างแรกเลยคือลูกโปร่ง ต่อมาก็เป็นดอกไม้ สุดท้ายก็เป็นกล่องของขวัญสวยงามหลายกล่อง

แล้วในใจมายมิ้นท์ก็เข้าใจอะไรขึ้นมา และอ้าปากค้างเล็กน้อย แล้วเงยหน้ามองไปที่ชายหนุ่มข้างกายอย่างไม่อยากจะเชื่อ

ถึงจะไม่เคยเจอกับตัวมาก่อน แต่ก็เคยได้ยินมาบ้าง

เธอมักจะได้เห็นคลิปวิดีโอพวกแฟนหนุ่มในซีรีส์ในอินเทอร์เน็ต ชอบเอาของขวัญที่จะให้แฟนสาวไปซ่อนไว้ในกระโปรงหลังรถ แล้วจัดตกแต่งอีกสักหน่อย เพื่อให้เซอร์ไพรส์แฟนสาว

แต่ตอนนี้ ภาพเหตุการณ์ในคลิปวิดีโอ ได้ปรากฏออกมาตรงหน้าเธอ ประสบกับตัวเธอแล้ว

วินาทีนี้ ในที่สุดเธอก็เข้าใจสักที ว่าพวกเด็กผู้หญิงในคลิปวิดีโอเหล่านั้น พอได้เห็นของขวัญที่ตั้งอกตั้งใจหามาให้แบบนี้ ความเซอร์ไพรส์และความซาบซึ้งใจมันเป็นยังไง

ใจของมายมิ้นท์เต้นเร็วมาก เธอชี้ไปที่กระโปรงหลังรถ แล้วชี้มาที่ตัวเอง เรียวปากแดงอ้าออกเล็กน้อย ผ่านไปครู่หนึ่งถึงจะหาเสียงตัวเองกลับคืนมาได้ “นี่…… ฉัน……”

“มอบให้คุณ เซอร์ไพรส์ไหม?” เปปเปอร์มองไปที่กระโปรงหลังรถที่ตกแต่งได้อย่างโรแมนติกทีหนึ่ง แล้วถามเสียงอ่อนโยนขึ้น

มายมิ้นท์กลืนน้ำลายเล็กน้อย แล้วค่อย ๆ พยักหน้าขึ้น น้ำเสียงยังแฝงไว้ด้วยความตื่นเต้นและสั่นเทา “เซอร์ไพรส์ค่ะ แต่ฉันไม่เข้าใจ ทำไมอยู่ดี ๆ ต้องมาทำให้ฉันเซอร์ไพรส์มากขนาดนี้ด้วยเหรอคะ? เหมือนว่าตอนนี้จะไม่ได้มีเทศกาลอะไรนะคะ”

“ใครบอกว่ามีแต่เทศกาลที่จะมอบของขวัญให้แฟนตัวเองได้ล่ะ?” เปปเปอร์ยักคิ้วขึ้น

มายมิ้นท์อึ้งไปครู่หนึ่ง แล้วไม่รู้จะพูดยังไงต่อ

ใช่ซิ เหมือนจะไม่มีกฎบอกไว้ว่า ให้ของขวัญได้แค่ตอนเทศกาลเท่านั้นนะ

“ถึงจะเป็นแบบนี้ แต่ฉันก็ยังคิดไม่ตกอยู่ดี ทำไมอยู่ ๆ คุณถึงให้ของขวัญฉันในวันธรรมดาละคะ? แถมยังเยอะขนาดนี้ด้วย” มายมิ้นท์มองไปที่ชายหนุ่มอย่างไม่เข้าใจ

จริงแล้วเปปเปอร์เป็นคนโรแมนติกมาก ห่างไปไม่กี่วันก็จะเตรียมดอกไม้หรือว่าพวกเซอร์ไพรส์เล็ก ๆของขวัญเล็ก ๆ อะไรเอามาให้เธอ

เพราะเขารู้ว่า เธอไม่มีทางรับของขวัญราคาแพง เพราะฉะนั้นของขวัญที่เขาให้ตอนปกตินั้น เป็นแค่พวกของขวัญเล็ก ๆ ที่ไม่มีราคาค่างวดอะไร

ด้วยเหตุนี้ เธอจึงรับไว้ทั้งหมด

เพราะว่านั้นเป็นน้ำใจของเขาส่วนหนึ่ง

แต่ว่าตอนนี้ของขวัญที่อยู่ในกระโปรงหลังรถนั้น มีชิ้นเล็กชิ้นใหญ่รวม ๆ กันแล้วหกเจ็ดกล่อง ถึงจะมองไม่เห็นว่าในกล่องคือLOGOอะไร จึงไม่มีทางเดาออกได้ว่าของในกล่องคืออะไรกันแน่ แต่พอเห็นของขวัญงดงามขนาดนี้ และกระโปรงหลังรถก็ถูกตกแต่งอย่างใส่ใจขนาดนี้ มีทั้งดอกไม้ ทั้งลูกโปร่ง แล้วก็ไฟสีประดับตกแต่งอะไรด้วย

ไม่ต้องบอกก็รู้ ว่าของขวัญในกล่อง จะต้องไม่ธรรมดาแน่ จะต้องเป็นของขวัญที่แพงมากแน่

อยู่ ๆ เขาก็มอบของขวัญราคาแพงมากมายขนาดนี้ให้กับเธอ ทำให้เธอเซอร์ไพรส์และทำให้เธอแปลกใจมากด้วย ว่าตกลงเขามีเป้าหมายอะไรกันแน่

และที่สำคัญ เขายังมอบให้กับเธอในวันที่ไม่ใช่เทศกาลอีกด้วย แล้วจะไม่ให้เธอคิดมากได้ยังไงกัน

พอเห็นท่าทีที่ครุ่นคิดของมายมิ้นท์ เปปเปอร์ก็รู้ว่าเธอจะต้องคิดมากอีกแล้วแน่ ๆ แล้วก็ยื่นมือไปขยี้ผมเธอเล็กน้อย “อย่าคิดไปเรื่อย ที่อยู่ ๆ ผมก็มอบของขวัญให้คุณมากขนาดนี้ ก็เพราะคุณนายราศรี”

“คุณป้าเหรอคะ?” มายมิ้นท์นิ่งอึ้งไป

เปปเปอร์เชิดคางขึ้นเล็กน้อย “ใช่ เมื่อวานผมไปเจอพวกท่าน เตรียมของขวัญไปให้พวกเขามากขนาดนั้น ของประธานวสุก็ช่างเถอะ ที่มอบให้เขา ก็มีแต่เหล้า แต่ที่มอบให้คุณนายราศรีนั้น เป็นของที่ผู้หญิงชอบทั้งนั้น ผมเตรียมของขวัญให้คุณนายราศรีมากขนาดนั้น แต่ว่าคุณที่เป็นแฟนของผม ผมจะละเลยไปได้ยังไง? ของทั้งหมดนี้เป็นของที่เตรียมให้คุณ เป็นของที่ดีกว่าของคุณนายราศรี”

พอได้ยินคำอธิบายของชายหนุ่ม มายมิ้นท์ก็เบิกตาโตขึ้น ทั้งตัวก็นิ่งอึ้งไปเลย

ทำไมเธอถึงคิดไม่ถึงนะ ว่าสาเหตุที่อยู่ ๆ เขาก็มอบของขวัญให้เธอ จะเป็นแบบนี้ไปได้

ปฏิเสธิไม่ได้จริง ๆ ว่าวินาทีนี้ ในใจของมายมิ้นท์นั้นดีอกดีใจจนกระโดดโลดเต้นแล้ว