รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 936

“ทำไมถึงได้ชอบขี้หึงขนาดนี้นะ?” จ้องมองท่าทางที่ผิดเพี้ยนไปของชายหนุ่ม มายมิ้นท์ก็อดขำขึ้นมาไม่ได้

เปปเปอร์หันไปมองเธอทีหนึ่ง “เพราะว่าเป็นห่วง เพราะฉะนั้นก็เลยหึงไง”

ถึงได้ไม่ชอบใจ

มายมิ้นท์เชื่อคำพูดนี้จริง ๆ

“ก็ได้ งั้นฉันพูดอะไรที่ทำให้คุณมีความสุขดีกว่า?” มายมิ้นท์ใช้ข้อศอกถองไหล่ชายหนุ่มเบา ๆ

ชายหนุ่มคว้าแขนที่ซุกซนของเธอไว้ แล้วเอามาวางลงบนมือและบีบนวดไปเล็กน้อย “เรื่องดีใจอะไร?”

“คุณรู้ไหมคะ ก่อนหน้านี้เต้พูดอะไรกับฉันบ้าง?” มายมิ้นท์มองไปที่เขา

เปปเปอร์เม้มปากเล็กน้อย “พวกคุณแอบติดต่อกันลับหลังผม ทำไมผมถึงไม่รู้เรื่อง”

มายมิ้นท์มองตาขาวทีหนึ่ง “อะไรคือแอบคุณคะ อย่าพูดอย่างกับฉันทำผิดต่อคุณซิคะ คุณถามฉันว่าติดต่อกับใคร ฉันก็บอกคุณไปตรง ๆ แล้วนี่คะ”

เพราะฉะนั้น จะมาบอกว่าแอบเขาได้ยังไงล่ะ?

เปปเปอร์ทำเสียงหึเล็กน้อย แล้วไม่ได้พูดอะไร

มายมิ้นท์หลุดขำขึ้นมาอย่างเหนื่อยหน่าย “เอาล่ะ เอาล่ะ ไม่อ้อมค้อมแล้ว ฉันจะบอกคุณตรง ๆ เลยก็ได้ เต้มาพร่ำบ่นกับฉันว่า ตกลงคุณไปทำอะไรกับคุณลุงคุณป้า ถึงได้ทำให้คุณลุงคุณป้ามีความทรงจำที่ดีต่อคุณมาก และยังชื่นชมคุณต่อหน้าเขาอีก แถมยังบอกว่าเขาไม่มีอะไรเทียบคุณได้สักอย่าง จนทำให้เต้สงสัยเลยว่า นี่ตกลงเขาหรือคุณกันแน่ที่เป็นลูกชายของคุณลุงคุณป้า เป็นยังไงบ้างคะ พอได้ยินว่าเต้เสียท่าแล้ว ตอนนี้ดีใจขึ้นมาบ้างหรือยังคะ?”

ก็เขามีความคิดเห็นเกี่ยวกับการที่เต้มีความรู้สึกด้านนั้นต่อเธอมาตลอด เพราะฉะนั้นทุกครั้งที่เห็นเธอติดต่อกับเต้ ก็จะขี้หึงตลอด

งั้นครั้งนี้ เธอเอาเรื่องแย่ของเต้มาเล่าให้เขาฟัง เชื่อว่าพอเขาได้ยินเรื่องย่ำแย่ของศัตรู จะต้องไม่หึงและโกรธแล้วมั้ง?

และผลปรากฏว่า พอได้ยินว่าลาเต้ถูกสองสามีภรรยาประธานวสุรังเกียจเพราะตัวเอง ก็เห็นได้ชัดว่าดวงตาของเปปเปอร์มีประกายเพิ่มขึ้นมาเสี้ยวหนึ่ง ความหึงหวงรอบตัว ก็ลดลงไปแบบสามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่าเลย แล้วเรียวปากก็เม้มขึ้นมา และคลี่ยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย

“ลาเต้บอกคุณแบบนี้จริง ๆ เหรอ?” เปปเปอร์จ้องมองมายมิ้นท์ ด้วยแววตาสอบถามและขอความมั่นใจ

มายมิ้นท์พยักหน้าเล็กน้อย “แน่นอนอยู่แล้ว ฉันจะไปหลอกคุณทำไม ไม่งั้นคุณลองไปถามคุณลุงคุณป้าดูซิคะ”

“ผมเชื่อคุณ” เรียวปากของเปปเปอร์คลี่ยิ้มกว้างมากขึ้น และปิดบังรอยยิ้มของเขาไว้ไม่อยู่แล้ว และที่สำคัญแววยินดีในความทุกข์ของผู้อื่น ก็ยิ่งเด่นชัดมากขึ้น

พอเห็นแบบนี้ มายมิ้นท์ก็รู้แล้วว่าชายหนุ่มอารมณ์ดีแล้ว แล้วก็อดรู้สึกขำไม่ได้ “เพราะฉะนั้น ตอนนี้มีความสุขหรือยังคะ?”

เธอถามขึ้นมาอีกครั้ง

สายตาเปปเปอร์เหล่มองไปทางอื่น แสร้งทำเป็นกระแอมไอขึ้นมาคำหนึ่งอย่างมีเมตตา แล้วพูดเรียบ ๆ ขึ้นว่า “ก็พอได้อยู่ ดีกว่าเมื่อกี้นิดหน่อย”

พอมายมิ้นท์เห็นเขาภาคภูมิใจขนาดนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะมองตาขาวขึ้นมาทีหนึ่ง บนใบหน้าแฝงไว้ด้วยรอยยิ้ม

จริง ๆ เลย อารมณ์ดีก็ดีไปซิ

ทำไมยังต้องไม่ยอมรับด้วย?

“เอาล่ะ เวลาก็พอประมาณแล้ว พวกเราไปกันเถอะ” พอหัวเราะเล่นกันไปแล้ว มายมิ้นท์ก็มองดูเวลาเล็กน้อย เป็นเวลาเที่ยงกว่าแล้ว ควรจะออกเดินทางแยกย้ายกันไปทำงานบริษัทใครบริษัทมันได้แล้ว

ช่วงสายพวกเขาต่างก็ไม่ได้ไปทำงาน ยังไงช่วงบ่ายก็ต้องไปแล้ว

เปปเปอร์ไม่ได้พูดอะไร พอตอบอืมไปคำหนึ่งแล้ว ก็จูงมือเธอขึ้นมา แล้วออกจากบ้านไปพร้อมกับเธอ

ทั้งสองคนมาถึงลานจอดรถ

ผู้ช่วยเหมันตร์กำลังพิงอยู่ข้างรถไมบัคของเปปเปอร์ กำลังก้มหน้าก้มตากดโทรศัพท์ไม่หยุด

พอทั้งสองคนเดินใกล้เข้ามา แล้วผู้ช่วยเหมันตร์สังเกตเห็น ถึงได้วางโทรศัพท์ลงแล้วเงยหน้าขึ้นมา “ประธานเปปเปอร์ คุณมายมิ้นท์ ”

มายมิ้นท์ยิ้มให้เขาแล้วพยักหน้าเล็กน้อย ถือเป็นการตอบรับ

แต่เปปเปอร์กลับถามผู้ช่วยเหมันตร์โดยตรงเลยว่า “ที่ฉันให้นายไปเตรียม เตรียมเสร็จเรียบร้อยหรือยัง?”

ผู้ช่วยเหมันตร์ดันแว่นเล็กน้อย แล้วมองไปที่มายมิ้นท์อย่างมีความหมายลึกซึ้งทีหนึ่ง แล้วพยักหน้าและพูดขึ้นว่า “แน่นอนอยู่แล้ว ผมทำงานคุณวางใจได้เลยครับ?”