รักนายมันเจ็บเหลือเกิน นิยาย บท 13

#บทที่ 13 ไม่เจอลูกแล้ว

“ออกไป” เขายอมเอ่ยปากในที่สุด “รสริน ฉันให้เธอไสหัวออกไป!”

รสรินส่ายหน้า ถ้าเธอออกไปจากที่นี่ตอนนี้ เซนเขาต้องหาวิธีทรมานครอบครัวเธอมากขึ้นแน่!

“เซน เป็นฉันที่ผิดเองจริงๆ”

ยิ่งเธอพยายามพูดมากเท่าไหร่สีหน้าของเซนก็ดูน่ากลัวขึ้นเรื่อย ๆ เขาเข้าไปกระชากผมเธอการจะลากออกไปทางประตูแล้วจับเธอโยนออกไป

“เซน” เธอพยายามที่จะพูดอธิบาย

แต่ด้านนอกประตูก็มีกลุ่มวัยรุ่นชายปรากฏตัวขึ้น

พวกเขาต่างมองมาทางเธอที่สวมเพียงเสื้อเชิ้ต ต่างผิวปากอย่างตื่นเต้น ก่อนพยายามจะเข้าไปสัมผัสตัวเธอ

“ออกไป! อย่ามาแตะต้องตัวฉัน” รสรินกระชับเสื้อผ้าไว้แน่น ไม่กล้าที่จะอยู่ต่อ เธอรีบหนีออกมาจากคลับเฮ้าส์

เธอเดินไปตามถนน ไม่ง่ายเลยกว่าจะทำใจให้สงบลงได้ ก่อนเธอจะเปิดห้องเพื่ออาบน้ำชำระร่างกาย หลังจากนั้นก็ไปโรงพยาบาลดูแลลูกต่อ แต่ภายในห้องพักฟื้นกลับว่างเปล่า ไม่เจอใคร

รสรินตกใจจนใบหน้าขาวซีด ก่อนจะรีบไปเคาน์เตอร์เพื่อสอบถามถึงสถานการณ์

“ลูกฉันละคะ! เขาอยู่ไหน”

พยาบาลรีบตรวจเช็คข้อมูลให้ก่อนจะตอบว่า “ตอนเที่ยงของวันนี้ คุณแม่จองคุณมาทำเรื่องจัดการพาเด็กออกไปเรียบร้อยแล้วค่ะ”

เป็นแม่ที่พาเขาไปงั้นหรอ?

ทำไม?

รสรินรีบต่อวายหาแม่ของเธอ แต่ไม่ว่าพยายามโทรไปเท่าไหร่อีกฝ่ายก็ไม่รับสาย

เหงื่อเธอไหลเต็มหน้าไปหมดด้วยความวิตกกังวล ก่อนที่เธอจะนึกไปถึงเซน...

ต้องเป็นเขา ที่ให้แม่เธอเอาลูกไป เพื่อแลกความปลอดภัยของครอบครัว

คิดไม่ถึงเลยว่าแม่เธอจะทำแบบนี้..

ไม่ได้!

รสรินนีบไปที่บ้านของเซนทันที

เมื่อเธอมาถึงก็เจอเข้ากับพอดีที่ยูรายุกำลังอุ้มเด็กเข้าประตูคฤหาสน์ไป

“แม่ อย่านะคะ!”