รักต่างวัยของเจ้านายจอมเก๊ก นิยาย บท 24

ขณะที่ผมกำลังกอดจูบอย่างดื่มด่ำ กับรสสวาทที่มันเร่าร้อนและร้อนแรงดังเปลวไฟ ที่มันพร้อมจะเผาผลาญจากแอนนี่ที่หยิบยื่นมาให้ จนผมยากที่จะควบคุมมันต่อไปได้ แต่ใจของผมมันกลับขัดแย้งกับร่างกาย ที่ต้องการรสสวาทตรงหน้า

เธอไม่ใช่นารา! เธอไม่ใช่นารา! เธอไม่ใช่ภรรยาของผม! นั่นคือเสียงหัวใจที่มันสั่งมายังสมองในเวลานี้ว่าให้หยุด ผมพยายามเรียกสติตัวเองกลับมาแล้วผละจากจูบนั่น ก่อนจะหยิบเอาเสื้อและโทรศัพท์ที่กองอยู่กับพื้นวิ่งออกมา โดยไม่สนใจเสียงของแอนนี่แม้แต่น้อย

"พ่อเลี้ยงตะวัน! กลับมาเลยนะ พ่อเลี้ยงตะวัน! กรี๊ด!" เสียงกรี๊ดของเธอดังมาติดๆ ผมรีบออกมาให้เร็วที่สุด ก่อนที่ผมจะยับยั้งชั่งใจไม่ได้ ป่านนี้นาราจะเป็นอย่างไร เธอคงรอผมแย่

ผมรีบวิ่งไปที่ลานจอดรถแล้วรีบขับออกมาทันที ผมมองสภาพตัวเองแล้ว คงจะกลับไปหาเธอในสภาพแบบนี้ไม่ได้ ยานี่มันแรงเกินไป ผมตัดสินใจเลี้ยวรถกลับไปอีกทาง ผมพยายามตั้งสติเปิดเครื่องปรับอากาศในรถแรงสุด จนเย็นฉ่ำ แต่ใบหน้าและลำตัวของผมกลับเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ ความร้อนในตัวของผมมันไม่ได้ทุเลาลงเลย บวกกับความต้องการอย่างมาก ผมรู้สึกทรมานกับความต้องการนี้ ผมจอดรถถอดเสื้อผ้าออกจนหมดเหลือเพียงแค่บ็อกเซอร์ตัวเดียว

ผมรีบขับรถตรงไปที่บ้านของเมืองรามทันที ผมไม่ต้องการให้นารามารองรับความอารมณ์ เพราะยาพวกนี้ แน่นอนเธอบอบบางเกินไป ผมจอดรถได้ แล้วรีบวิ่งเข้าไปในบ้านทันที พบว่าเมืองรามกำลังนั่งดูทีวี

"เมืองรามช่วยฉันที!"

"เฮ้ย!! ไปโดนตัวไหนมาเนี่ย! ..สภาพยังกับ..."

"หมา! ..ก็พูดมาเถอะ!" ผมรีบพูดแทรกขึ้น เพราะสภาพของผมตอนนี้มันไม่ไหวจริงๆ ดูไม่ได้เลย

"พ่อเลี้ยงพูดเองนะ..แล้วเสื้อผ้าหายไปไหนหมด"

"ฉันโดนยาปลุกเซ็กส์มา ห้องน้ำอยู่ไหนฉันไม่ไหวแล้ว"

"อย่า! ..อย่ามองผมแบบนั้น ผมไม่ชอบไม้ป่าเดียวกัน ห้องน้ำอยู่ชั้นบนรีบไปเลย" ผมรีบเปิดน้ำแล้วลงไปนอนแช่ในอ่างทันที แต่ความต้องการมันก็ไม่ได้ลดน้อยถอยลงเลยสักนิด ผมใช้วิธีโลกสวยด้วยมือเรา หลายรอบวนไปกว่ายานั่นจะหมดฤทธิ์ยันสว่างเลยครับ สภาพของผมตอนนี้แทบจะคลานออกมาจากห้องน้ำเลยทีเดียว ผมมานั่งพะงาบๆ อยู่บนเตียง โดยมีเมืองรามนั่งมองด้วยสายตาเยาะเย้ย

“มองแบบนี้หมายความว่ายังไง ลองมาโดนเองไหม จะได้รู้ว่าต้องพยายามแค่ไหนทรมานเป็นบ้า!"

“ถ้าเป็นผมนะพ่อเลี้ยง ไม่มาทรมานตัวเองในห้องน้ำแบบนี้หรอก"

"ไม่ต้องมาพูดดีเลยไม่โดนกับตัวไม่รู้หรอก"

"เมียก็มีแทนที่จะกลับไปให้เมียช่วย นี่มานั่งโลกสวยด้วยมือเราทั้งคืน ผมเนี่ยนอนไม่หลับเลยพ่อเลี้ยงส่งเสียง..อืม อ๊า โอ้ววว เสียงดังรบกวนผมทั้งคืน"

"เงียบไปเลย ถึงมีเมียฉันก็ไม่มีทางทำอะไรแบบนั้นหรอกโว้ย! ยานั่นมันแรงแค่ไหนตัวฉัน ฉันรู้ดี ฉันไม่มีทางให้เมียฉันต้องมาเจ็บตัวเพราะยาปลุกเซ็กส์นั่นหรอก"

แป๊ะ! แป๊ะ! แป๊ะ! เสียงปรบมือของเมืองรามดังขึ้น

"พ่อเลี้ยงนี่สามีแห่งชาติจริงๆ ว่าแต่พ่อเลี้ยงโดนมาจากไหน"

"จะใครล่ะก็คุณแอนนี่อะไรของนายนะสิ..แล้วเธอเป็นใครมาจากไหนถึงมาฝากให้ฉันช่วยเนี่ย"

"คุณฟ้ามุ่ยฝากมา ผมก็เลยฝากต่อ ก็พ่อเลี้ยงเก่งเรื่องโรคราน้ำค้างนี่" นั่นไงผมว่าแล้วมันแปลกๆ ช่วงนี้ฟ้ามุ่ยไม่เข้าไปที่ไร่เลย ผมคุยกับเมืองรามได้สักพัก ก็ขอตัวกลับเพราะกลัวว่านาราจะรอและเป็นห่วง

ผมพยายามจะเข้าไปปลอบ จะเช็ดน้ำตาให้เธอ แต่นาราก็ผลักและปัดมือผมออกทุกครั้ง ฉันเจ็บจนไม่อยากเห็นหน้าเขา ฉันอยากหนีไปให้มันพ้นๆ อยากหนีไปให้ไกลจากคนใจร้าย คนที่ฉันพาใจมาเจ็บ ฉันตัดสินใจลุกขึ้น เพื่อเดินออกไปให้พ้นจากเขา เวลานี้หน้าเขาฉันก็ไม่อยากจะมองไม่อยากจะเจอด้วยซ้ำ

“นารา โปรดฟังฉันสักครั้งให้ฉันอธิบายก่อน!" ฉันหยุดหันไปมองเขาด้วยหางตา ก่อนจะก้าวเดินออกไปจากห้อง แต่ก็ช้ากว่าเขาที่วิ่งเข้ามาสวมกอดฉันจากทางด้านหลัง จากที่กอดหลวมๆ เขาค่อยๆ รัดแน่นขึ้นเรื่อยๆ น้ำใสๆ ที่ไหลหยดลงที่บ่าของฉัน มันทำให้ฉันรู้ว่าชายที่สวมกอดฉันเวลานี้เขากำลังร้องไห้ ไม่มีเสียงใดๆ ปริออกมาจากปากของฉัน นอกจากเสียงสะอื้นในลำคอ อ้อมกอดนี้เมื่อคืนมันกลายเป็นของคนอื่นไปแล้ว ผู้ชายคนนี้ก็เช่นกัน เขาไม่ใช่สามีของฉันอีกต่อ

"เราหย่ากันเถอะ! ฮึกฮือ!" คำพูดปนเสียงสะอื้นและแหบพร่า ผมได้ยินไม่ผิดเธอขอหย่า ผมรู้สิ่งที่ผมทำมันผิด แต่ผมก็ไม่ได้ทำผิดขนาดที่จะให้อภัยไม่ได้

"นาราพูดอะไรออกมารู้ตัวไหม ฉันไม่มีวันหย่ากับเธอจำไว้ไม่มีวัน!" ผมพูดพร้อมกับคลายอ้อมกอดออก แล้วจับไปที่หัวไหล่ของเธอสองข้าง หันหน้าเข้าหา สายตาของเธอยังคงเย็นชา แต่แฝงไปด้วยความแน่วแน่

เพียะ! เธอตบลงมาที่ใบหน้าของผมอีกครั้ง แก้มนวลของเธอที่เต็มไปด้วยน้ำตามุมปากกลับยกยิ้ม หึหึ!แล้วเธอก็เค้นเสียงหัวเราะในลำคอเบาๆ

"คุณมันก็แค่ผู้ชายเห็นแก่ตัวเห็นแก่ได้ คุณก็ไม่ต่างอะไรจากพ่อของฉัน ฉันเกลียดคุณจำเอาไว้ ฉันเกลียดคุณ!"

เธอพูดพร้อมกับตะคอกใส่หน้าผม ก่อนจะเดินออกไป นี่ผมกำลังทำให้เธอรู้สึกเหมือนที่มารดาของเธอเคยเจอมา ผมกำลังสะกิดแผลเก่าของเธอด้วยการทำให้มันเป็นแผลใหม่อีกครั้ง ผมจะรอให้เธอใจเย็นกว่านี้ แล้วจะอธิบายทุกอย่างให้เธอฟังเอง ผมถอยออกมาและกำลังจะนั่งที่เตียง แต่เท้ากลับสัมผัสโดนอะไรบางอย่างที่แข็งๆ

“นี่มันโทรศัพท์ของนาราทำไมมาตกอยู่ตรงนี้" ผมหยิบขึ้นมาก่อนจะเปิดขึ้นและต้องตกใจกับภาพบนหน้าจอที่ค้างเอาไว้ ภาพของผมกับแอนนี่ มีทั้งวีดีโอและภาพนิ่ง นาราคงจะเจ็บปวดมากเมื่อเห็นภาพเหล่านี้

เธอคงเจ็บช้ำและเสียใจเป็นที่สุด ถึงได้ร้องไห้ทั้งคืนจนตาบวมแบบนั้น..ผมบอกแล้วว่าใครก็ตามที่ทำให้เมียผมเจ็บ ผมจะไม่เก็บมันไว้แน่ แล้วจะเห็นดีกันแอนนี่!