รักต่างวัยของเจ้านายจอมเก๊ก นิยาย บท 23

ตั้งแต่วันนั้นแอนนี่ก็แวะมาที่ไร่ทุกวัน เธอทำตัวเหมือนมาปรึกษางานวิจัย แต่ความจริงแล้วหล่อนสนใจในตัวของพ่อเลี้ยงตะวันมากกว่า แม้เธอจะรู้ว่าเขามีภรรยาอยู่แล้ว แต่เธอกลับมองว่านาราเป็นภรรยาที่ไม่คู่ควรกับพ่อเลี้ยงตะวัน แอนนี่มั่นใจในเสน่ห์ของตัวเอง หล่อนจึงคิดจะเอาเขามาครอบครองให้ได้

"พ่อเลี้ยงคะ พักดื่มน้ำก่อนค่ะ" ขณะที่พ่อเลี้ยงตะวันกำลังสั่งงานคนงานในไร่ ที่แปลงองุ่นแอนนี่ก็เดินเข้ามาหา พร้อมกับขวดน้ำที่เธอเตรียมมาด้วย

"ขอบคุณครับ" ผมรับขวดน้ำมาจากเธอตามมารยาท แต่ก็ไม่ได้เปิดดื่ม ก่อนจะเดินไปนั่งที่ร่มไม้กลางไร่องุ่น

"ไร่ของพ่อเลี้ยงกว้างมากเลยนะคะ แอนนี่ชอบบรรยากาศที่นี่จังเลยค่ะ"

"ขอบคุณครับ ว่าแต่งานวิจัยของคุณแอนนี่ไปถึงไหนแล้วครับ" ผมอยากให้เธอทำให้มันเสร็จเร็วๆ ตั้งแต่แอนนี่เข้ามาที่ไร่นาราก็งอนผมบ่อยมาก

"อีกไม่กี่วันก็น่าจะเสร็จแล้วค่ะ" เธอไม่พูดเปล่าแต่ทอดสายตามาที่ชายตรงหน้า เพื่อบ่งบอกทางสายตาให้เขารู้ว่าเธอหมายถึงงานหรือว่าตัวเธอ

"นี่ก็ใกล้เที่ยงแล้วผมว่าเราไปทานข้าวดีกว่า ภรรยาผมน่าจะเตรียมอาหารเสร็จเรียบร้อยแล้ว" ผมพูดเพื่อให้เธอเข้าใจว่าผมมีภรรยาอยู่แล้ว ก่อนจะเดินนำเธอไปที่บ้านพักกลางไร่ ซึ่งอาทิตย์ทำไว้เป็นที่พักเวลาเขาขี้เกียจกลับเข้าบ้านเพราะไร่นี่กว้างมาก

เพียะ! นาราตีมาที่มือของผม ขณะที่กำลังจะหยิบหมูทอดนั่นเข้าปาก แถมเธอยังดุผมยังกับเด็กอีกต่างหาก

“ไปล้างมือก่อนค่ะลุง”

“เมียผมใจร้ายจัง"

"ไปล้างมือค่ะ" เธอพูดพร้อมกับดันหลังสามีให้เขาเดินไปล้างมือที่ซิงค์ในครัว การกระทำของนารา อยู่ในสายตาของแอนนี่ตลอด เธออิจฉานารามาก อิจฉาทุกอย่างที่เป็นนารา เพราะพ่อเลี้ยงตะวันไม่สนใจเธอเลย ไม่ว่าเธอจะอ่อยเขาสารพัดวิธี ยังไงก็ตามเธอจะต้องเอาพ่อเลี้ยงตะวันมาเป็นของเธอให้ได้

“เธออายุเท่าไหร่หน้าตายังเด็กอยู่เลย เธอคงใช้ความสาวความสดสินะมัดใจพ่อเลี้ยง" นั่นไงคุณฟ้ามุ่ยที่ว่าร้าย แต่ไม่ได้ครึ่งของเธอเลยสักนิด แต่ก็น่าแปลกนะช่วงนี้คุณฟ้ามุ่ยไม่ค่อยมาที่ไร่ เธอหายไปไหน ตั้งแต่วันงานฉันก็ไม่เจอเธออีกเลย

"อายุหรือร่างกายไม่สำคัญหรอกค่ะ เพราะฉันใช้ใจมัดเขา" นาราพูดจบก็เลื่อนเก้าอี้นั่งลงอีกฝั่งของแอนนี่ ทำให้ต่างคนต่างมองหน้ากันชัดขึ้น

"เธอรีบโกยความสุขไว้ให้มากๆ นะก่อนที่จะไม่ได้โกย!" เธอพูดพร้อมกับส่งสายตาที่มีเลศนัยมาที่นาราก่อนที่พ่อเลี้ยงตะวันจะเดินเข้ามา

"อาหารน่ากินจังเลย..คำหล้าตักข้าว" พ่อเลี้ยงตะวันเรียกคำหล้าที่กำลังขะมักเขม้นกับการล้างผลไม้อยู่ในครัว

"เจ้า" เมื่อคำหล้าตักข้าวเสร็จ ทุกคนก็ลงมารับประทานอาหาร แน่นอนอาหารทุกอย่างมันต้องเป็นฝีมือของนารา

"อาหารอร่อยทุกอย่างเลย ฝีมือนารา คุณแอนนี่ลองทานต้มยำนี่ดูสิครับ ภรรยาผมทำอร่อยมาก" เขาไม่ได้ตักให้เธอหรอกนะ แต่เลื่อนชามเข้าไปใกล้ให้เธอแทน คนที่เขาตักอาหารให้คือนาราภรรยาของเขา ที่เวลานี้เธอไม่รู้จะกินอันไหนก่อนดี

"พอแล้วลุงนารากินหมดนี่เป็นหมูแน่เลย"

“เป็นหมูก็รักกินให้หมดเลย ผอมยังกับกุ้งแห้ง" ทุกอย่างที่พ่อเลี้ยงตะวันทำให้นารา ยิ่งคำพูดบอกว่ารัก นับวันเป็นแอนนี่ยิ่งต้องการได้เขามาครอบครอง เขาดูอบอุ่นและไม่มีทีท่าว่าจะเจ้าชู้นั่นคือผู้ชายในอุดมคติของผู้หญิงหลายๆ คน

หลายวันต่อมานาราได้ขออนุญาตพ่อเลี้ยงออกไปตลาดกับคำหล้า เพราะเธอไม่ได้ไปนานแล้ว

“รอก่อนไม่ได้เหรอเดี๋ยวพาไป"

"ตลาดแค่นี้เองให้อ้ายคำแปงขับรถให้ก็ได้นะ นะคะ" ฉันพูดพร้อมกับเข้าไปคล้องแขนแล้วเอาหน้าซบไหล่เขาอย่างออดอ้อน ในขณะที่พ่อเลี้ยงกำลังนั่งพักอยู่ในไร่

"ก็ได้แล้วอย่าไปเถลไถลที่ไหนล่ะ"

"นาราจะรีบไปรีบกลับ..จุ๊บ!" ฉันพูดพร้อมกับจุ๊บเขาไปหนึ่งที ทำให้เขายิ้มกว้างจนเห็นไรฟัน ก่อนจะเดินมาขึ้นรถโดยมีคำหล้ากับอ้ายคำแปงรออยู่แล้ว ฉันไม่ได้มาตลาดนานแล้วเลยเลือกซื้อของเยอะแยะมากมายจนคำแปงกับคำหล้าส่ายหัว

“ไปคำหล้า อ้ายคำแปงเราไปหาอะไรเย็นๆ กินกันดีกว่าแล้วค่อยกลับ" ฉันสั่งชาเขียวปั่นของโปรด ส่วนสองคนที่มาด้วยสั่งกาแฟ พวกเรานั่งที่ร้านรับแอร์เย็นๆ สักพักใหญ่ๆ

ขณะที่กำลังเดินออกมา ฉันเหลือบไปเห็นคุณฟ้ามุ่ยกับคุณแอนนี่นั่งคุยกันอย่างกับคนสนิทสนม แต่ฉันก็ไม่ได้เอะใจเขาอาจจะรู้จักกันมาก่อนก็ได้ ฉันกลับมาถึงบ้านเกือบเย็น โดยมีตาลุงนั่นยืนกอดอกมองฉันอย่างคาดโทษ ยังกับเป็นพ่อฉันก็ไม่ปาน ดูท่าทางเหมือนกับฉันไปทำอะไรผิดมา

“ทำไมกลับค่ำ"