รักต่างวัยของเจ้านายจอมเก๊ก นิยาย บท 22

เช้าวันใหม่ของอีกวัน หญิงสาวยังคงนอนขดตัว อยู่ภายใต้อ้อมกอดของชายอันเป็นที่รัก อาจจะเป็นค่ำคืนที่เลวร้าย แต่ใครเล่าจะรู้ว่าค่ำคืนนี้มันก็กลายเป็นค่ำคืนที่แสนจะพิเศษได้เหมือนกัน ชายหนุ่มค่อยๆ พลิกกาย เพื่อให้หญิงสาวตรงหน้าได้นอนในท่าที่สบายตัว เขาโน้มริมฝีปากลงไปจุมพิตที่แก้มนวล ซึ่งเวลานี้ยังคงมีรอยช้ำอยู่บนใบหน้างามอย่างเห็นได้ชัด เมื่อนึกถึงคนที่กระทำให้เธอต้องเจ็บตัว ทำให้เขาตัดสินใจลุกออกมาโทรหาใครบางคน

"ฮัลโหล อาทิตย์ฉันมีอะไรให้นายช่วยหน่อย!"

"ระดับพ่อเลี้ยงตะวันโทรมาแต่เช้า ต้องเป็นเรื่องไม่ธรรมดาแน่เลย มีอะไรให้รับใช้แต่เช้าครับพ่อเลี้ยง" สองพี่น้องคู่นี้เขาสนิทกันมากและรักกันมากเช่นกัน พวกเขามักจะล้อเลียนกันเล่นแบบนี้เสมอ

"ช่วยเก็บพ่อเลี้ยงอินตาให้ฉันที!"

"ฮะ! ..อะไรนะ!" พ่อเลี้ยงตะวันเคยมีเรื่องกับพ่อเลี้ยงอินตามาหลายครั้ง แต่เขาไม่เคยถือสา เพราะเขาเป็นคนใจดีสุขุมไม่คิดเป็นอริกับใคร ใครทำอะไรเขาก็ไม่เคยโต้ตอบ มีแต่อาทิตย์ที่เป็นเดือดเป็นร้อนแทนเขาอยู่เสมอ

"นายฟังไม่ผิดหรอกจัดการเก็บมันซะ มันทำกับฉัน ฉันไม่เคยโต้ตอบ แต่นี่มันทำกับเมียฉัน ใครก็ตามที่แตะต้องเธอฉันจะไม่ไว้ชีวิตมันทั้งนั้น!"

"บทโหดก็มา คนรักเมีย ว่าแต่มันทำอะไรเมียพ่อเลี้ยงถึงต้องสั่งเก็บ" "มันจะข่มขืนเธอ" "ฮะ! ไอ้สาระเลวเอ๊ย! พ่อเลี้ยงรออ่านข่าวหน้าหนึ่งได้เลย เดี๋ยวผมจัดการให้"

"อืม..ขอบใจนะเดี๋ยวฉันไปดูนาราก่อน"

ฉันตื่นขึ้นมาพลิกกายมองซ้ายแลขวาก็ไม่เห็นตาลุงนั่น ฉันจึงลุกไปอาบน้ำ เสร็จเรียบร้อยออกมานั่งส่องกระจกดูสภาพของตัวเอง แก้มข้างซ้ายที่ยังคงมีรอยช้ำบวมอยู่เล็กน้อย ซอกคอที่เห็นเป็นรอยขบกับนั่นเป็นจ้ำๆ มันทำให้น้ำตาของฉันไหลพรากออกมาอีกครั้ง เมื่อภาพเหล่านั้นมันตอกย้ำมาที่ร่องรอยที่ไอ้สาระเลวนั่นมันทำเอาไว้

“ฮึก..ฮือฮื้อ” น้ำตาที่ไหลอาบแก้มพร้อมทั้งเสียงสะอื้นเบาๆ มันบ่งบอกให้รู้ว่าฉันยังลบ เรื่องราวร้ายๆ ออกไปไม่ได้ ฉันทรุดตัวลงร้องไห้กับพื้น พร้อมน้ำตาที่ไหลริน เมื่อภาพเหล่านั้นมันผุดขึ้นมาอีกครั้ง หลังจากที่ฉันส่องกระจก ภาพที่พ่อเลี้ยงอินตาฉีกเสื้อฉันขาดว่อน ก่อนจะเอามือมาขยำที่หน้าอกฉันไปมา พร้อมกับซุกหน้ามาไล้ที่ซอกคอ ฉันเอามือลูบที่คอตัวเองไปมา พยายามจะลบรอยนั้นออก แต่มันคงไม่มีทางลบออกได้ภายในวันเดียว ฉันต้องใช้เวลาอีกนานแค่ไหนก็ไม่รู้ได้ เพื่อให้ลืมเรื่องราวร้ายๆ ที่ผ่านมา

ฝ่ามือหนาสุดแสนจะอบอุ่นของพ่อเลี้ยงตะวัน เข้ามาประคองใบหน้างาม ที่เวลานี้มีรอยเขียวช้ำอยู่เขาค่อยๆ ปาดน้ำตาให้กับเธอ ก่อนที่จะโอบประคองร่างเล็กของภรรยาเข้ามาแนบอก พร้อมกับลูบที่ผมเธอเบาๆ

"ไม่ร้องแล้วนะจะไม่มีใครทำอะไรนาราได้อีกแล้วไหนดูซิ" ผมพูดพร้อมกับเชยปลายคางเธอขึ้นมา เพื่อสำรวจใบหน้างาม แต่กลับพบดวงตาที่แดงก่ำ ผมค่อยๆ ก้มลงไปจุมพิตที่ดวงตาของเธอ ผมใช้ริมฝีปากซับน้ำตาให้นาราอย่างอ่อนโยนและนุ่มนวล

"ไหนดูซิทำไมเมียพ่อเลี้ยงตะวันถึงได้ขี้แยจัง หรือว่าจะมีเจ้าตัวเล็กอยู่ในนี้" เขาพูดพร้อมกับเอามือมาลูบที่หน้าท้องของฉันเบาๆ ฉันอายเสียจนอยากจะมุดหน้าหนีเสียให้ได้ในเวลานี้

"พอเลยไม่ต้องพูดแล้วปล่อย" แล้วฉันก็ดันตัวลุกขึ้นมานั่งที่เตียง โดยมีเขาลุกตามขึ้นมาติดๆ จากนั้นพ่อเลี้ยงตะวันได้ล้มตัวลงนอนหนุนตักฉัน พร้อมทั้งจับมือฉันไว้แนบกับอกกว้างของเขา

"นาราเธออยากมีลูกกับฉันไหม ฉันพร้อมแล้วนะ พร้อมที่จะสร้างครอบครัวกับเธอ ฉันอยากมีลูกกับเธอ"