รักต่างวัยของเจ้านายจอมเก๊ก นิยาย บท 21

ฉันได้แต่วิงวอนและภาวนาให้ใครก็ได้ผ่านมา ในเวลานี้น้ำตาของฉันมันไหลร่วงหล่นลงมาราวกับสายฝนพรำ เมื่อไอ้คนเลวมันระยำฉีกเสื้อฉันออก ทำให้มองเห็นอกผ่องอันขาวอวบ ที่บราตัวจิ๋วห่อหุ้มไว้ไม่มิด ฉันพยายามเบือนหน้าหนี เพราะขยะแขยงกับการกระทำของพ่อเลี้ยงอินตา เวลานี้มันจับจ้องมาที่ใบหน้าของฉัน

ก่อนที่มันจะมองต่ำลงไปเรื่อยๆ มันหยุดดวงตาของมันจับจ้องที่อกสวยได้รูป ก่อนจะกระตุกยิ้มที่มุมปากดวงตาของมันแดงก่ำ ใบหน้าที่ดูหล่อเหลา แต่ฉันกลับมองเห็นเป็นเพียงเทพบุตรในคราบของอสุรกายเท่านั้น

"ปล่อยฉันไปเถอะ! ได้โปรดขอร้อง! ฮึกฮือ!" แต่มันกลับแสยะยิ้มที่มุมปาก แล้วมองมาที่ฉัน มันทำราวกับว่าคำอ้อนวอนขอร้องของฉันเป็นเพียงอากาศธาตุเท่านั้น

"เธอช่างสวยงามเหลือเกิน อกของเธอมันช่างได้รูป ราวกับถูกปั้นแต่งลงมา ฉันขอสัมผัสมันสักครั้งก่อนที่จะลิ้มลอง รสของมันคงหอมหวานกว่าครั้งใดๆ ที่ฉันเคยสัมผัสและลิ้มมา”

"ไอ้สาระเลว ปล่อยฉันนะ ปล่อย!" ฉันร้องออกมาสุดเสียง แต่มันก็ไม่เป็นผล ฉันเสียเปรียบมันทุกอย่างทั้งรูปร่างและน้ำหนักตัว หรือแม้แต่ในตอนนี้มันยังขึ้นคร่อมทับร่างฉันเอาไว้ ฉันรู้สึกปวดเมื่อยไปหมดทั้งตัวแม้แต่แรงจะขยับก็ยังไม่มี

"เป็นของฉันเถอะนะ รับรองเธอจะติดใจเสียจนลืมไม่ลง" ชายร่างกำยำไม่พูดเปล่า พ่อเลี้ยงอินตาเริ่มเล้าโลมฉันอีกครั้ง ฉันรับรู้ได้ถึงความเป็นสัตว์ของมัน เมื่อคนตัวโตจับข้อมือของฉันสองข้างขึ้นตรึงไว้เหนือศีรษะราบกับพื้นกระบะ ก่อนจะเอามืออีกข้างของมันลูบไล้ที่อกฉัน แล้วมันกำลังจะสอดมือเข้ามาข้างในใต้บราตัวจิ๋ว

"ม่าย! กรี๊ด! ช่วยด้วยลุง!" นาราร้องเสียงหลงออกมาสุดแรงเกิด คนที่เธอนึกถึงตอนนี้คือพ่อเลี้ยงตะวัน เวลานี้สติของหญิงสาวได้หลุดไปแล้ว เมื่อเธอคิดว่าจะต้องเสียสาวให้กับชายเถื่อนตรงหน้า

ผลัวะ!! เสียงกำปั้นของชายหนุ่มกระแทกลงไปที่ใบหน้าของพ่อเลี้ยงอินตา เขาไม่ใช่ใครที่ไหนพ่อเลี้ยงตะวันนั่นเอง เขาตามหาเธอทั่วงาน แต่ก็ไม่เจอเลยตัดสินใจมาตามที่รถ เมื่อได้ยินเสียงเธอกรีดร้อง เขาวิ่งมาเร็วราวกับพายุ และภาพที่เขาเห็นมันบีบหัวใจทำให้เขาสติแทบแตก ชายหนุ่มชกไปที่ใบหน้าของพ่อเลี้ยงอินตาแบบรัวๆ อีกครั้ง

“ไอ้สาระเลวมึงทำอะไรเมียกู มึงมันเลวยิ่งกว่าสัตว์นรก มึงทำกับผู้หญิงที่ไม่มีทางสู้แบบนี้ได้ยังไง!" พ่อเลี้ยงตะวันตะคอกใส่หน้าพ่อเลี้ยงอินตาอย่างโกรธแค้น ในสิ่งที่เขาทำกับนารา ชายหนุ่มมองกลับมาที่นาราอีกครั้ง

สภาพของเธอตอนนี้ช่วงบนมีเพียงบราจิ๋วปกปิดเอาไว้ ผมที่ยุ่งเหยิงกระเซอะกระเซิง ใบหน้าที่เริ่มบวมเป่งของเธอ ทำให้เขากัดฟันดังกรอดๆ กำมือแน่นจนสั่นเทา เขาชกไปที่ใบหน้าของพ่อเลี้ยงอินตาอีกครั้งรัวๆ จนสภาพของคนที่ถูกชกป่นปี้ราวกับตกตึกสิบชั้นลงมา ก่อนจะหันไปหานารา

"นารา นารา ฉันพาเธอมาเจ็บอีกแล้ว!" ผมถอดเสื้อแจ็กเก็ตออกมาใส่ให้เธอ ก่อนจะโอบประคองเธอมาแนบอก ผมพาเธอมาพบเจอกับเรื่องร้ายๆ อีกแล้วแต่ครั้งนี้มันหนักหนาสาหัสกว่าครั้งก่อนมาก ดวงตาของนาราที่เหม่อลอย ทำให้ผมอดที่จะคิดไม่ได้ กับสิ่งที่เธอเพิ่งเผชิญมา สำหรับผู้หญิงแล้วมันเลวร้ายยิ่งกว่าสิ่งอื่นใด

"นารากลับบ้านเรานะไม่เป็นไรแล้วนะ ไม่เป็นไรแล้ว ฉันอยู่นี่แล้ว พูดอะไรบ้างสิจะด่าจะว่าอะไรฉันก็ได้ แต่อย่าเฉยชาแบบนี้ฉันใจคอไม่ดีเลย" นารายังคงช็อกกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ผมไม่อยากให้ใครรู้เรื่องนี้ เพราะแค่นี้นาราก็บอบช้ำมากพอแล้ว ส่วนไอ้พ่อเลี้ยงอินตามันหนีไปแล้วไม่เป็นไรผมจะตามล่ามันเอง

"ฮัลโหล เมืองรามช่วยมาหาฉันที่ลานจอดรถหน่อย" ผมโทรหาเมืองรามเพื่อนที่ค่อนข้างจะสนิท เพราะผ่านอะไรมาด้วยกันเยอะ เวลามีปัญหาเกี่ยวกับไร่เรามักจะปรึกษากันเสมอ และผมกับเมืองรามก็คุ้นเคยกันเป็นอย่างดี สักพักเมืองรามก็เดินเข้ามา

"เกิดอะไรขึ้นแล้วนั่น เหมือนเคยพบเธอที่ไร่นับดาว เธอเป็นใครแล้วไปโดนอะไรมาทำไมสภาพถึงเป็นแบบนี้"