รักต่างวัยของเจ้านายจอมเก๊ก นิยาย บท 20

ในวันงานแขกที่มาร่วมแสดงความยินดีกับฟ้ามุ่ย ต่างก็คุ้นเคยกัน วันนี้เป็นอีกวันที่พ่อเลี้ยงตะวันเป็นห่วง นั่นคือเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอล์ แน่นอนมันต้องมาคู่กันกับงานเลี้ยง

"จำได้ไหมที่บอกอยู่ใกล้ๆ ฉันห้ามเดินไปไหนคนเดียว"

"ลุง..ประวัติศาสตร์มันคงไม่ซ้ำรอยหรอกมั้ง" "ระวังไว้ดีที่สุด"

"ค่ะ..นาราจะระวังโอเคนะ" พอลงจากรถแล้ว เราสองคนก็เดินตรงไปในงาน โดยมีคุณฟ้ามุ่ยกับแม่เลี้ยงป๋ายฟ้ายืนต้อนรับแขกอยู่หน้างาน

"พ่อเลี้ยงมาช้าจังเลย ฟ้ามุ่ยรอตั้งนานแล้ว" เธอไม่พูดเปล่าแต่ยังเดินมาคล้องแขนพ่อเลี้ยงตะวัน สิ่งที่ฟ้ามุ่ยทำนั้น ชายหนุ่มรู้สึกได้ว่านารากำลังไม่พอใจ การแสดงสีหน้าเรียบเฉยนั่นคือการแสดงออก ซึ่งความไม่พอใจของเธอเขาพอเดาได้

"คุณฟ้ามุ่ยครับนี่นารา..ภรร..."

"พ่อเลี้ยงตะวันเชิญทางนี้หน่อย ท่านผู้ว่ากำลังอยากพบพอดีเลย" ผมกำลังจะแนะนำนาราให้ฟ้ามุ่ยได้เข้าใจ ว่าเธอคือภรรยาของผม แต่เสียงของแม่เลี้ยงป๋ายฟ้าก็ดังแทรกมาเสียก่อน

“ไปพบท่านผู้ว่าเถอะค่ะ นาราจะรออยู่ตรงนี้"

"ไปด้วยกันจะอยู่คนเดียวได้ยังไง"

“พ่อเลี้ยงตะวันไปพบท่านผู้ว่าก่อนเถอะ ปล่อยให้สาวๆ เขาคุยกันรอไปก่อน" ผมจำใจเดินออกไป แต่ก็อดที่จะหันกลับไปมองเธอไม่ได้ นาราส่งยิ้มกลับมาให้ผมเป็นเชิงบอกว่าเธออยู่ได้ ผมจึงรีบเดินออกไปกับแม่เลี้ยงป๋ายฟ้า ส่วนฟ้ามุ่ยต้องยืนรับแขก เธอจึงได้แต่มองตามหลังพ่อเลี้ยงตะวัน อย่างเสียดาย ไม่อย่างนั้นคงเดินเข้าไปด้วยแล้ว

"อ้าวพ่อเลี้ยงคำตา เชิญค่ะขอบคุณนะคะ สำหรับของขวัญ" ชายหนุ่มส่งของขวัญให้กับฟ้ามุ่ย แต่สายตาของเขากลับมองมายังผู้หญิงที่ยืนข้างๆ ท่าทางของเขาสนใจเธอเสียจนเก็บอาการไม่อยู่

"นี่ใครเหรอฟ้ามุ่ย" ฟ้ามุ่ยชำเลืองหางตามองมาที่ฉัน พร้อมทั้งยกยิ้มที่มุมปากอย่างมีเลศนัย เธอมาจากไร่นับดาวชื่อนารา"

ฟ้ามุ่ยรู้ดีว่าพ่อเลี้ยงอินตาไม่ค่อยกินเส้นกับพ่อเลี้ยงตะวัน และเธอก็ไม่ชอบนารา ตอนนี้ฟ้ามุ่ยพอจะเดาสถานการณ์ออก ว่าพ่อเลี้ยงอินตากำลังสนใจในตัวนาราอย่างมาก และถ้าผู้หญิงคนไหนที่พ่อเลี้ยงอินตาสนใจก็ไม่เคยรอดเลยสักราย

"นาราช่วยเทคแคร์พ่อเลี้ยงอินตา แขกพิเศษของฉันให้หน่อยสิ"

"แต่ว่าฉัน.."

"ขอร้องเถอะนะนารา ช่วยหน่อยนะ ไม่มีใครว่างเลย ฉันก็ต้องรับแขก ไหนจะดูแลเพื่อนๆ ของฉันอีก" เธอรีบพูดแทรกขึ้น ขณะที่ฉันยังพูดไม่จบประโยคด้วยซ้ำ ฉันไม่ชอบสายตาของพ่อเลี้ยงอินตา เวลาที่เขามองมายังฉัน เขาดูเจ้าชู้และน่ากลัวยังไงก็ไม่รู้

"คิดว่าช่วยเพื่อนบ้านใกล้เรือนเคียงก็แล้วกันนะนารา" เมื่อฟ้ามุ่ยพูดออกมาแบบนั้น ฉันไม่รู้จะปฏิเสธเธอยังไงดี ก็เลยต้องตามน้ำไปก่อน

"ก็ได้ค่ะ แล้วต้องพาพ่อเลี้ยงไปนั่งตรงไหน"

"เธอเห็นซุ้มตรงนั้นไหม นั่นแหละซุ้มตรงนั้น พาพ่อเลี้ยงไปตรงนั่งเลย ขอบใจมากนะเชิญค่ะพ่อเลี้ยง" ฉันเดินนำพ่อเลี้ยงอินตาตรงไปยังซุ้มที่ฟ้ามุ่ยบอก ซุ้มนี้ถูกจัดตกแต่งไว้อย่างสวยงาม น่าจะพิเศษกว่าซุ้มอื่นๆ เมื่อฉันนั่งลงที่เก้าอี้โดยมีพ่อเลี้ยงอินตานั่งข้างๆ แล้วพนักงานเสิร์ฟก็เดินเข้ามา

"คุณนาราจะรับเครื่องดื่มอะไรดีครับ"

"ขอน้ำเปล่าค่ะ" "หึ!หึ!..ฉันชอบจริงๆ ผู้หญิงที่ดื่มน้ำเปล่า ที่ไร่นับดาวมีของดีทั้งคนทั้งไร่ แบบนี้นี่เองพ่อเลี้ยงตะวันถึงชอบ" แค่เสียงหัวเราะของเขาก็ทำให้ฉันขนหัวลุกแล้ว เขาอาจจะดูดีสำหรับใครหลายคน แต่สำหรับฉันมันไม่ใช่เลย เขาน่ากลัวมากกว่าที่จะตรึงใจ เพราะยังไงฉันก็ไม่มีทางที่จะมองใครนอกจากตาลุงนั่น

“เธอดูไม่ใช่คนแถวนี้เธอมาอยู่ที่นี่นานหรือยัง"

"ฉันเพิ่งย้ายมาไม่นานค่ะ"

"จำชื่อฉันได้ด้วย แสดงว่าเธอใจตรงกันกับฉันนะนารา" สายตาของเขามันช่างเจ้าเล่ห์น่ากลัว เขาเดินตรงมาที่ฉัน ตอนนี้ใจของฉันมันกำลังสั่น และเริ่มสะท้านไปทั้งตัว ฉันกลัวเสียจนทำอะไรไม่ถูก สัญชาตญาณของฉันมันบอกว่าผู้ชายคนนี้ไม่ใช่คนดี

"ออกไป! อย่าเข้ามานะ พ่อเลี้ยงจะทำอะไรปล่อยนะ!" ฉันพยายามเอามือผลักที่อกเขาออก แต่ก็สู้แรงเขาไม่ได้ เขาจับฉันผลักให้นอนล้มลงราบกับพื้นกระบะ พร้อมกับจับมือฉันทั้งสองข้างตรึงเอาไว้ ก่อนที่เขาจะขึ้นคร่อมฉัน อย่าบอกนะว่าฉันจะต้องเสียสาวให้กับไอ้เลวคนนี้ ที่ท้ายกระบะไม่มีทาง

“หึหึ!! ..สาวน้อยน่าฟัดชะมัดเลย” เสียงของเขาแค่นอยู่ในลำคออย่างน่ากลัว

“ปล่อยนะ ไม่อย่างนั้นฉันจะร้องให้คนช่วย” "ร้องออกมาเลยสาวน้อยแบบนี้แหละที่ฉันชอบ! "

"ปล่อย! ปล่อยนะไอ้คนชั่ว! ปล่อยเดี๋ยวนี้ปล่อย! " ฉันร้องออกมาสุดเสียง แต่ไอ้คนเลวมันไม่ฟัง มันทาบริมฝีปากหนานั่นบดขยี้ลงมาที่ปากเรียวบางของฉัน ฉันพยายามดิ้นมันก็ยิ่งกดริมฝีปากแรงขึ้น ฉันขยะแขยงกับสัมผัสนี้ ซึ่งมันแตกต่างกันราวฟ้ากับเหว เมื่อนึกถึงรอยจูบของใครบางคน ที่เป็นจูบแรกและเคยคิดว่าเขาจะเป็นผู้ชายเพียงคนเดียวที่ได้สัมผัสมัน ฉันพยายามเบือนหน้านี้หลายครั้งจนหลุดพ้นได้

ถุย!! ฉันพ่นน้ำลายใส่หน้าของมันเต็มๆ

เพียะ!! พ่อเลี้ยงอินตาตบลงมาที่ใบหน้าของฉันเต็มๆ อย่างแรง ฉันรู้สึกเจ็บจนน้ำตาไหลเล็ดออกมา ฉันรับรู้ได้ถึงรสชาติคาวเลือดที่มันซึมออกมาจากมุมปากของฉัน พ่อเลี้ยงอินตาตัวมันใหญ่มาก มันยังคงนั่งคร่อมฉันอยู่แบบนั้น ก่อนจะตรึงแขนของฉันทั้งสองข้างราบไว้กับพื้นกระบะ

มันโน้มริมฝีปากลงมาจูบและซุกไซ้ไปตามซอกคอของฉัน มันค่อยๆ เล้าโลมแล้วพรมจูบไปทั่วเนินอกของฉัน มันกัดเบาๆ และหนักขึ้นเรื่อยๆ จนฉันรู้สึกได้ถึงรอยฟันที่มันทำเอาฝากฝังเอาไว้ ที่ซอกคอหอมกรุ่นของฉัน

"ไอ้สาระเลว! ถ้าฉันต้องตกเป็นเมียแก ฉันขอตายดีกว่าแกมันสัตว์นรก! ฮึกฮื้อ!” ฉันกลัวจนร้องสะอึกสะอื้นออกมา

แคว่ก! เสียงมันฉีกเสื้อของฉัน บ่งบอกถึงความป่าเถื่อนของพ่อเลี้ยงอินตา มันไม่สนใจคำพูดของฉันแม้แต่น้อย

ใบหน้าของผู้ชายที่ฉันรักสุดหัวใจผุดขึ้นมา ความสาวที่ฉันรักษามันเอาไว้ แม้แต่เขาผู้เป็นสามีในทะเบียนก็ยังไม่เคยได้มันไป ถ้ามันต้องตกเป็นของชายอื่นฉันคงไม่อาจมีชีวิตอยู่อีกต่อไปได้ ฉันคงต้องตายทั้งเป็นและแผลเป็นนี้ คงจะไม่มีวันรักษาหายได้ คงมีแต่ความตายที่จะทำให้ฉันหลุดพ้น หากตกเป็นเหยื่อของคนอย่างพ่อเลี้ยงอินตา