รักต่างวัยของเจ้านายจอมเก๊ก นิยาย บท 3

บ้านหลังนี้ได้เปลี่ยนไปเยอะเลย ไม่ว่าจะเป็นเฟอร์นิเจอร์หรือว่ามุมต่างๆ ของบ้าน บ่งบอกถึงรสนิยมคนอยู่อาศัย ดูอบอุ่นเป็นผู้ใหญ่และน่าค้นหา มันทำให้ฉันรู้สึกว่าบรรยากาศแบบนี้ การจัดบ้านแบบนี้น่าอยู่กว่าบ้านที่ป้าเคยจัดเสียอีก ฉันมัวแต่ก้มดูโน่นนี่นั่นจนลืมไปว่าเวลานี้ฉันได้ยืนอยู่ใกล้ๆ กับชายแปลกหน้า ฉันเผลอเลอขนาดนี้เลยเหรอ หากว่าเขาทำอะไรฉัน คิดไม่ดีไม่ร้ายกับฉันอะไรจะเกิดขึ้น ฉันค่อยๆ หันกลับไปมองเขา แต่ภาพที่เห็นทำให้ฉันแทบจะหยุดหายใจ

“โอปา” ฉันสตั๊นไปสิบวิ

“คนอะไรหล่อวัวตายควายล้ม เกิดจากท้องพ่อท้องแม่มาไม่เคยเห็นใครหล่ออะไรป่านนี้มาก่อนโอ๊ย! ใจนาราละลายแล้ว” ฉันบ่นพึมพำเบาๆ แต่ต่อให้เบาแค่ไหน เขาก็คงได้ยิน เพราะมันดึกเงียบสงัดขนาดนี้ แม้แต่เสียงหายใจฉันเขายังได้ยินเลย

“ถ้าฉันหล่อแล้ววัวตายควายล้ม ฉันขอไม่หล่อดีกว่าบาปกรรมเปล่าๆ”

“โอ๊ย..ลุง...” ฉันลากเสียงยาว

“ฉันแค่พูดเล่น อย่างลุงเนี่ยนะหล่อ ประเทศนี้ไม่มีใครขี้เหร่แล้งมั้ง ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า!”

“หุบปากไปเลย! เธอเป็นใครมาจากไหนต้องการอะไร”

“คำถามนี้ฉันต้องเป็นคนถามลุงมากกว่า ลุงเป็นใคร มาอยู่ในบ้านป้าสาได้ยังไง”

“ก่อนอื่นฉันต้องทำความเข้าใจกับเธอก่อน ฉันไม่ใช่ลุง เรียกให้มันถูกด้วย หน้าฉันไม่ได้แก่ขนาดนั้น”

“แล้วลุงอยากให้ฉันเรียกอะไรล่ะ น้องชาย พี่ชาย น้าชาย ว่ามาสิฉันจะได้เรียกถูก" ผมอยากจะบ้าตายยัยเด็กนี่กวนประสาทชะมัดถ้าเป็นน้องเป็นนุ่งนะผมจะมาจับตีก้นซะให้เข็ดเลย

 “อยากเรียกอะไรก็เรียกตามใจเธอเลย เชิญเรียกได้ตามสบาย” คำพูดกระแทกแดกดันของตาลุงนี่ ช่างสร้างความพอใจให้กับฉันยิ่งนักรู้จักนาราน้อยไปซะแล้ว

“สรุปเรียกลุงนั่นแหละเหมาะที่สุด ฉันไม่เรียกคุณตาก็บุญเท่าไหร่แล้วล่ะ”

“เธอนี่มันจริงๆ เลย”

“เอาล่ะ เรามาเข้าสู่คำถามกันดีกว่า ลุงเข้ามาอยู่ในบ้านป้าสาได้ยังไง เพราะนี่มันบ้านป้าของฉัน”

“ฉันขอถามเธอก่อนแล้วกัน เธอเป็นหลานประสาอะไร ไม่รู้ว่าป้าย้ายไปอยู่ต่างประเทศ ฉันก็ซื้อบ้านหลังนี้ต่อจากป้าสาหลายปีแล้ว"

“โอ้พระเจ้าช่วยกล้วยทอด! ป้าสากับลุงย้ายไปอยู่ต่างประเทศกับพี่ธนาเหรอ บรรลัยแล้ว”

“สรุปว่าเธอเป็นหลานสาวของป้าสาจริงหรือเปล่าเนี่ย ไม่ใช่พวกสิบแปดมงกุฎหรอกนะ ไม่อย่างนั้นฉันจะจับเธอส่งตำรวจแน่”

“โธ่! ลุง... อย่าจับฉันส่งตำรวจเลยนะ ฉันเป็นหลานสาวของป้าสาจริงๆ”

“นั่งลง! ฉันบอกให้นั่งลง!” ผมพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเกรี้ยวกราด เพราะไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับยายเด็กนี่ ตั้งแต่เกิดมาผมยังไม่เคยเจอใครแบบเธอมาก่อน เด็กอะไรกวนได้ตลอดเวลา เสียงของเธอราวกับนกแก้วนกขุนทองก็ไม่ปาน

“ลุงใครจะว่าอะไรก็ช่างเขาเถอะนะ ฉันไม่มีที่ไปจริงๆ ราชสีห์ยังเคยขอความช่วยเหลือจากหนูฉันใด สักวันลุงอาจจะขอความช่วยเหลือจากฉันก็ได้ ฉันสัญญาจะช่วยอย่างไม่รีรอเลย เพียงลุงให้ที่ซุกหัวนอนกับฉันก็พอ ถ้าฉันมีงานทำมีเงินพอ ฉันจะออกไปหาบ้านเช่าข้างนอก นะลุงน๊า คิดว่าช่วยลูกนกลูกกาเถอะ นะ นะ น๊า”

ฉันยังคงตีหน้าเศร้าอ้อนวอนเขาสุดฤทธิ์สุดเดช ยังไงบ้านหลังนี้ฉันก็เคยอยู่ มันรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยสำหรับฉันมาก ผมเริ่มลังเล แต่ใจหนึ่งก็คิดว่าจะปล่อยให้เธอไปเผชิญกับชะตากรรมภายนอกได้ยังไง เธอเป็นเด็กผู้หญิงอาจจะไม่ปลอดภัยก็ได้

“ก็ได้..แต่...”

“เย้! ลุงใจดีที่สุดในโลกเลย ฉันจะไม่ลืมบุญคุณครั้งนี้เลย ถ้าลุงมีอะไรให้ฉันช่วย ฉันยินดี ไม่ว่าจะบุกน้ำลุยไฟ ฉันก็ทำให้ลุงได้ ขอบคุณนะลุง ขอบคุณ ขอบคุณมากๆ” ฉันยังคงพนมมือไหว้เขารัวๆ ก็ฉันดีใจนี่นาอย่างน้อยตาลุงนี่ ก็ไม่ใจจืดใจดำกับฉัน ผมจะบ้าตาย คำว่าแต่ ไม่มีผลอะไรในประโยคบอกเล่าของผมเลยยัยนี่ร้ายไม่เบา

“แต่เธอต้องทำงานบ้านทั้งหมดแทนแม่บ้าน ฉันไม่อยากให้ใครมาเห็นเธออยู่บ้านเดียวกับฉัน เดี๋ยวเขาจะมองเธอไม่ดีแล้วเอาไปนินทาในทางเสียหายได้”

“ขอบคุณมากลุง ขอบคุณมากนะคะ งานบ้านสบายมากไม่มีปัญหา แค่ลุงให้ฉันพักที่นี่ก็ดีมากแล้ว ขอบคุณนะลุง” ฉันพนมมือขึ้นไหว้เขาอย่างอ่อนน้อมอีกครั้ง อย่างน้อยเขาก็เป็นห่วงชื่อเสียงของฉัน สุภาพบุรุษพ่อของลูกชัดๆ ความคิดบ้าบอของฉันก็บังเกิดขึ้น แม้ว่าเขาจะขี้เก๊กไปหน่อยก็เหอะ

“เธอนอนห้องซ้ายมือนะ นอนได้ใช่ไหม แล้วรู้ใช่ไหมห้องไหน”

“นั่นมันห้องเก่าที่ฉันเคยมาพักที่นี่ ช่วงปิดเทอม และเวลามาเยี่ยมป้าสา ไปแล้วนะลุง ฉันง่วงมากเลยตอนนี้ ยืนไม่ตรงแล้วเนี่ย ขอบคุณค่ะลุง” ฉันลุกขึ้นยืนแล้วเดินขึ้นบันได แต่ก็ยังคงตะโกนขอบคุณเขาอยู่ร่ำไป ในระหว่างที่เดินขึ้นไปยังชั้นบนของบ้าน

“ยัยเด็กบ้าเอ้ย! เธอนี่มันจริงๆ เลย” ผมบ่นพึมพำเบาๆ กับตัวเอง เมื่อเธอเดินขึ้นห้องไปแล้ว ปล่อยให้ผมนั่งงงอยู่คนเดียว ต่อไปนี้ชีวิตผมคงไม่เป็นสุข ความวุ่นวายกำลังจะเกิดขึ้นกับผม แน่นอนนี่มันหายนะชัดๆ แค่คุยกับเธอไม่กี่นาที ผมยังปวดประสาทขนาดนี้ ต่อไปผมต้องเป็นลูกค้าประจำ โรงพยาบาลประสาทแน่นอน