รักต่างวัยของเจ้านายจอมเก๊ก นิยาย บท 4

เวลาล่วงเลยผ่านมาจนจะครึ่งเดือนแล้ว แต่ฉันยังหางานทำไม่ได้เลย เรียนที่ว่ายากแล้วหางานทำยากกว่าเป็นหลายเท่า ทุกที่ที่ฉันไปสมัคร ก็ถามหาแต่ประสบการณ์ทั้งนั้น ถ้าฉันมีประสบการณ์ ฉันคงหาประสบการณ์ที่ทำงานเดิมนั่นแหละคงไม่ลาออก วิ่งโร่หางานจนแทบหมดสภาพขนาดนี้หรอก ละแวกนี้ก็เหลือแค่ที่เดียว ที่ฉันยังไม่สมัครคือบริษัท x x y group จำกัด มันคงเป็นทางเลือกสุดท้ายของฉันแล้วสินะ ที่ฉันไม่ยอมมาสมัครที่นี่ ก็เพราะว่าฉันมีเหตุผล ที่จะไม่สมัครตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

“โอ๊ย! เหนื่อยแล้วก็ร้อนมากเลย อากาศเมืองไทยเนี่ย! ฉันกำลังนึกว่าตัวเองกำลังซ้อมลงนรก อะไรจะร้อนขนาดนี้ตายแน่ๆ เลยถ้าเป็นแบบนี้" ฉันพูดกับตัวเองพร้อมกับเดินเข้าไปในร้านอาหารตามสั่ง ข้างๆ โรงงาน ตอนนี้เลยเที่ยงมาแล้วอีกไม่กี่นาทีก็จะบ่าย ฉันทั้งเหนื่อยทั้งหิวยังไงโรงงานก็ใกล้บ้าน กินเสร็จอิ่มท้องก่อนแล้วค่อยไปสมัครก็ได้ ฉันไม่รอช้าเดินเข้าไปสั่งอาหารทันที เพราะหิวจนตาลายแล้ว

"ป้าเอาข้าวผัดกระเพราจานหนึ่งค่ะ” ฉันสั่งอาหารแล้วนั่งลง คนค่อนข้างเยอะ แต่ส่วนมากเขากินกันใกล้เสร็จแล้ว คงจะเป็นคนในโรงงานนี้มั้ง ฉันนั่งได้สักพักใหญ่ๆ ป้าคนนั้นก็เอาข้าวผัดกระเพราที่ฉันสั่งมาเสิร์ฟ

"ขอบคุณมากค่ะป้า"

"รับน้ำอะไรดีหนู น้ำอัดลมชาเขียว ชามะนาวน้ำแดงมะนาวโซดา" แล้วป้าแกก็พูดถึงเมนูน้ำเยอะแยะมากมายบลาๆ

"ขอเป็นน้ำเปล่าแล้วกันจ้าป้า" ตอนนี้ฉันต้องประหยัดเงินไม่รู้ว่าจะได้งานหรือเปล่า แค่พักบ้านตาลุงนั่นก็เกรงใจเขาจะแย่แล้ว แถมเช้าเย็นก็ยังกินข้าวที่บ้านนั้นอีก ขอให้ได้งานทำทีเถอะ ฉันจะเลี้ยงลุงให้พุงกางเป็นการตอบแทนเลย ฉันนั่งไปคิดไป โชคชะตาคงไม่เล่นตลกกับฉันหรอกมั้ง แค่นี้ฉันก็รู้สึกแย่มากพอแล้ว

"เก็บตังค์จ้า เท่าไหร่คะป้า”

"สี่สิบบาทจ้า" ฉันก็ยื่นแบงค์ยี่สิบไปให้ป้าสองใบ ก่อนจะถามออกไป

"ป้าคะ หนูขอถามอะไรหน่อยสิ โรงงานนี้เขารับสมัครพนักงานเยอะเหรอคะป้า หนูเห็นเขาติดประกาศหน้าโรงงาน แต่ยังไม่กล้าไปสมัคร"

"ใช่แล้วหนู ผู้บริหารเขาเก่งนะ เห็นว่าโสดแถมหล่อด้วย เขาส่งออกหลายประเทศ ถ้าได้เข้าไปทำงานโบนัสดีด้วยนะหนู ลูกชายของป้าก็ทำอยู่โรงงานนี้แหละ”

"เหรอคะป้า ขอบคุณนะคะ เดี๋ยวหนูจะลองไปสมัครดูค่ะ เอ่อ..ป้าคะของน้ำแดงมะนาวโซดาแก้วหนึ่งค่ะ" ฉันรู้สึกร้อนมาก จนอดใจไม่ไหวที่จะสั่งน้ำหวานกินต่อ ก่อนที่จะไปสมัครงาน

"ยัยเด็กจอมจุ้นเอ๊ย!" ผมบ่นพึมพำเบาๆ ขณะที่ผู้หญิงข้างๆ นั่งเล่นโทรศัพท์ไปซบไหล่ผมไป ตักอาหารใส่ปากไป อะไรของเธอเนี่ย บิดามารดาของเธอคงเลี้ยงให้สบายและตามใจเสียจนเคยตัว เธอถึงได้ทำอะไรโดยที่ไม่แคร์สายตาใครๆ ในร้านอาหารแบบนี้

"มีอะไรหรือเปล่าคะ เห็นพี่ภูมองลงไปข้างล่างนานแล้ว ใครเหรอ คนรู้จักหรือเปล่า” เธอพูดพร้อมกับชะโงกมองไปข้างล่างแล้วหันมายิ้มให้กับผม เจสซี่เป็นผู้หญิงสวยมีเสน่ห์ แต่ทำไมผมกลับไม่รู้สึกชอบหรือมีความพิเศษกับเธอเลยแต่น้อย ผิดกับเด็กนั่นที่เธอดูธรรมดาไม่มีอะไรพิเศษเหมือนใครๆ เธอกลับทำให้หัวใจของผมมันเต้นแรงทุกครั้งเวลาเข้าใกล้

“คุณเจสซี่ ผมขอตัวก่อนนะครับ เรื่องเซ็นสัญญาเดี๋ยวผมจะให้เลขานัดคุณอีกที ผมขอโทษจริงๆ พอดีผมมีนัดกับลูกค้าอีกราย แต่ผมลืมสนิทเลย เป็นเรื่องแน่ๆ ถ้าผมไม่ไป ผมขอตัวก่อนนะครับ"

" พี่ภู! พี่ภูจะทิ้งเจสซี่ไปแบบนี้ไม่ได้นะคะ พี่ภู! เจสซี่จะฟ้องคุณป้าคอยดู!"

ผมไม่สนใจเสียงของเธอเลยแม้แต่น้อย ตอนนี้เป้าหมายของผมคือยัยเด็กนั่น ผมอยากรู้เธอมาทำอะไรแถวนี้ เด็กนั่นไม่เคยขอความช่วยเหลือจากผมเลยเรื่องงาน แต่ถ้าเธอมาสมัครงานที่โรงงานของผม ผมก็ยินดีจะช่วยเธอโดยไร้เงื่อนไข ทำไมนะเวลาที่ผมนึกถึงใบหน้าของนาราหัวใจถึงได้พองโต และตื่นเต้นทุกครั้ง