รักต่างวัยของเจ้านายจอมเก๊ก นิยาย บท 5

ฉันเดินออกมาจากร้านอาหารตามสั่ง ในใจก็คิดว่าเขาจะรับเราไหมนะ ยังไงก็ไม่ได้คาดหวังว่าจะทำงานที่นี่ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ถึงเขาไม่รับก็ไม่เป็นไรลองดูก็แล้วกัน ฉันเดินเข้ามาหน้าโรงงานตรงไปที่ป้อมยาม ซึ่งเป็นทางเข้าโรงงาน และมียามวัยกลางคนนั่งอยู่ในป้อมทางเข้า

"ลุงคะ หนูมาสมัครงานต้องไปสมัครที่ไหนคะ"

"หนูเดินไปที่ตึกสูงๆ ตรงนั้นนะเห็นไหม" ลุงแกชี้ไปยังตึกฝั่งขวามือที่อยู่ห่างจากตรงนี้พอสมควร ซึ่งมันมีแต่ตึกสูงๆ ทั้งนั้น จนฉันทำหน้างงๆ ออกมา ทำให้ลุงยามเริ่มหันมาพูดกับฉันอีกครั้ง

"แล้วหนูก็เลี้ยวซ้าย เลี้ยวขวาขึ้นบันไดไปชั้นสอง แล้วก็เลี้ยวขวาอีกทีหนึ่ง ไปถึงจะมีป้ายบอก หนูก็ตรงไปที่ฝ่ายบุคคลนะ"

"โอ้โห! เลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวาด้วยเหรอลุง ขอบคุณนะคะ" ฉันยกมือไหว้ขอบคุณลุง แล้วเดินตรงไปยังตึกนั่น ตามที่ลุงบอก โรงงานนี้ใหญ่มากจริงๆ ถึงว่าทำไมติดป้ายรับสมัครพนักงานหลายอัตรา ฉันเดินเลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวาตามที่ลุงบอก จากนั้นฉันก็ตรงไปยังห้องของฝ่ายบุคคล

"สวัสดีค่ะหนูมาสมัครงานค่ะ" ฉันพูดพร้อมกับยกมือไหว้พี่ผู้หญิงสุดสวย ที่นั่งประจำอยู่หน้าห้องฝ่ายบุคคล

"นั่งรอแป๊บหนึ่งนะคะ" จากนั้นพี่คนสวยก็เดินไปหยิบเอกสารมาให้ฉันกรอกรายละเอียด ฉันอ่านรายละเอียดไปเรื่อยๆ แล้วก็กรอกข้อมูลมาจนถึงหัวข้อที่ต้องลงตำแหน่งงานที่สมัคร

"พี่คะทำไมตรงนี้ ที่ต้องกรอกตำแหน่งหน่ะคะ ทำไมมีแค่ฝ่ายผลิตคะ ตำแหน่งผู้ช่วยบัญชีไม่มีเหรอคะ"

"ตำแหน่งอื่นเต็มหมดแล้วจ้า เหลือแค่ฝ่ายผลิต แล้ววันนี้ก็รับสมัครวันสุดท้ายด้วยนะ" คำตอบจากพี่สาวคนสวยทำให้ฉันรู้สึกกลัว แต่ก็ต้องไปต่อ

“อ๋อ..เหรอคะ ขอบคุณค่ะ" ฉันเลยลงมือกรอกข้อมูลให้เสร็จสมบูรณ์ ฉันไม่อยากจะคิดเลย ที่ฉันไม่สมัครงานที่ตั้งแต่แรก เพราะฉันแพ้เครื่องดื่มทุกชนิดที่มีแอลกอฮอล์ผสม และนี่ก็โรงงานผลิตไวน์ ถ้าฉันได้อยู่ที่ฝ่ายผลิต มีหวังได้หามส่งโรงพยาบาลแน่ๆ เพราะฉันแพ้แม้กระทั่งกลิ่น แต่ฉันไม่มีทางเลือกแล้ว ยังไงก็ขอลองดูสักตั้งก็แล้วกัน ฉันกรอกเอกสารครบถ้วนก่อนจะยื่นให้พี่พนักงานสุดสวยแล้วกลับออกมา ซึ่งตอนนี้ก็จะเย็นแล้ว ฉันต้องรีบกลับบ้านไปทำกับข้าวให้ตาลุงนั่นอีก

ผมกลับเข้ามาที่ออฟฟิศ เพื่อมาสะสางงานที่ค้างแล้วก็รอเวลาให้นารากลับไป ผมแอบตามเธอไป ซึ่งเป็นอย่างที่ผมคิดเอาไว้จริงๆ เธอมาสมัครงานที่นี่ ตอนนี้ผมนั่งมองผ่านกระจกเห็นเธอออกจากโรงงานไปแล้ว ผมรีบยกโทรศัพท์ขึ้นโทรหาเลขาหน้าห้องทันที

"คุณพิมพ์ลดา ช่วยเอาเอกสารคนที่มาสมัครงานช่วงบ่ายวันนี้ ที่ฝ่ายบุคคลขึ้นมาให้ผมที"

"ได้คะท่านประธาน" ผมรอสักพัก คุณเลขาก็หอบแฟ้มเอกสารมาสองสามเล่ม แสดงว่าวันนี้คนมาสมัครเยอะเหมือนกัน

"ท่านประธานให้พิมพ์เอาเอกสารพวกนี้มาทำไมคะ มีอะไรให้พิมพ์ช่วยไหมคะ" เธอพูดเชิงอยากรู้ เพราะร้อยวันพันปี ผมไม่เคยสนใจเรื่องพนักงานที่มาสมัครงานที่นี่เลย

"ขอบคุณครับ..แต่ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมจัดการเอง พอดีผมอยากทราบอะไรนิดหน่อย ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอกครับ"

"ค่ะ ถ้าอย่างนั้นพิมพ์ขอตัวนะคะ ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็เรียกพิมพ์เลยนะคะ" ผมไม่พูดอะไรเพียงแค่พยักหน้าให้กับเธอ หลังจากที่เลขาเดินออกไป ผมก็เปิดแฟ้มค้นหาประวัติของนาราทันที ผมค้นหาได้สักพักก็เจอ

“นางสาวนารา น้ำใจงามประเสริฐยิ่งเจริญทรัพย์ ว้าว!” ผมนั่งขำนามสกุลของเธอที่มันนามสกุลหรือชื่อกรุงเทพฯ กันแน่ ทำไมมันยาวเหยียดอย่างนี้ อายุยี่สิบปี เรียนจบอนุปริญญา สาขาการบัญชี สมัครงานในตำแหน่งไลน์ผลิต ผมเห็นอายุของเธอแล้วอึ้งยิ่งกว่านามสกุลของนาราเสียอีก เมื่ออายุของเธอน้อยกว่าผมตั้งสิบห้าปี สมแล้วกับที่เธอเรียกผมว่าลุง ขณะผมกำลังอ่านประวัติของนาราอยู่สักพัก ก็ต้องสะดุ้งตกใจกับเสียงที่มาก่อนตัว

“พี่ภูขา นับดาวคิดถึงพี่ภูที่สุดในโลกเลย ขอกอดหน่อย" เด็กสาวหน้าตาสะสวยขาวหมวยจิ้มลิ้ม เสียงมาก่อนตัวประตูไม่เคาะ เธอกอดผมจนแทบจะหายใจไม่ออก เป็นใครไปไม่ได้ นอกจากนับดาวน้องสาวคนเล็กของผมเอง ผมมีพี่น้องสามคน ผมเป็นพี่ชายคนโต ส่วนน้องชายคนกลางชื่ออาทิตย์ ตอนนี้เขาดูแลไร่อยู่ทางเหนือ ผมกับอาทิตย์จะสลับกันไปมา ระหว่างงานในไร่กับงานบริษัทและโรงงาน ส่วนนับดาวเพิ่งเรียนจบยังไม่อยากทำงานขอพักสักสองปี เธอบอกว่าเรียนมาเหนื่อยแล้ว ขอพักก่อนแล้วจะทำงานให้เต็มที่เลย

"ว่าไง เด็กขี้อ้อนทำไมวันนี้มาหาพี่ได้" ผมพูดกับเธอหลังจากที่นับดาวผละกอดออกจากผมแล้ว เธอเดินลงไปนั่งที่โซฟาท่าทางกระฟัดกระเฟียด ไม่รู้ว่าใครกันที่ทำให้น้องสาวสุดที่รักของผมอารมณ์เสียได้ขนาดนี้

"พี่ภู! พี่ภูไปทำอะไรไว้ล่ะรู้ไหม คุณเจสซี่อะไรนั่นวิ่งแจ้นไปฟ้องคุณแม่ พี่เตรียมตัวไว้ให้ดีเลยนะ คุณแม่เอาพี่ตายแน่งานนี้”

"ใจเย็นๆ เดี๋ยวพี่รับมือคุณแม่เอง น้องไม่ต้องห่วงหรอก"