รักต่างวัยของเจ้านายจอมเก๊ก นิยาย บท 39

รุ่งสางของเช้าวันใหม่ ผมไม่รอให้พระอาทิตย์ขึ้น รีบคว้ากุญแจรถตรงไปที่ไร่ของเมืองรามทันที เมื่อมาถึงแม่บ้านได้มาเปิดประตูให้ ผมจึงรีบเข้าไปนั่งรอเมืองรามในห้องรับแขก ความจริงผมอยากจะขึ้นไปปลุกเมืองรามที่ห้องด้วยซ้ำ แต่ผมก็เกรงใจเวลาพักผ่อนของเมืองราม

ผมจึงนอนเอนหลังลงบนโซฟากว้าง หลังจากที่นอนไม่หลับมาทั้งคืน ผมรู้สึกเหนื่อยล้าไปหมด เวลานี้มันเหนื่อยทั้งกายและใจ เมื่อคืนผมได้ลงไปสอบถามคนงานที่ไร่จึงรู้ว่าคำแปงเป็นคนไปส่งนาราในเมือง พอไปถึงเธอบอกให้คำแปงกลับทันที ถ้าเธอทำธุระเสร็จเธอจะโทรให้ผมไปรับ

อ้ายคำแปงคิดว่าผมคงไปรับเธอเลยไม่ได้เอะใจอะไร ผมหลับตาลงพร้อมกับถอนหายใจแรงๆ อีกครั้ง เมื่อนึกถึงสิ่งที่ผมพานารามาเจอ เธอเกือบตายเพราะผมตอนที่แพ้แอลกอฮอล์ทั้งๆ ที่ผมยืนอยู่ข้างๆ แต่กลับปกป้องอะไรเธอไม่ได้เลย ครั้งนั้นผมคิดว่ามันหนักหนาแล้ว แต่เหตุการณ์ครั้งต่อมายิ่งหนักหนากว่า ครั้งที่สองถ้าผมไม่ทิ้งเธอไว้ในงานกับฟ้ามุ่ย พ่อเลี้ยงอินตาก็คงทำร้ายเธอไม่ได้

ภาพของผู้หญิงตัวเล็กๆ กำลังจะถูกผู้ชายตัวใหญ่ร่างกายบึกบึนอย่างพ่อเลี้ยงอินตารังแก ภาพเหล่านั้นมันยังคงติดตาของผมอยู่จนถึงทุกวันนี้ แล้วเธอผู้ที่โดนกระทำ มันคงจะยังฝังใจเธอไม่รู้ลืมกับฝันร้ายครานั้น

แต่ครั้งที่สามมันหนักหนากว่าทุกครั้ง ผมไม่เพียงแค่ทำร้ายเธอ แต่ผมเกือบพลั้งมือฆ่าลูกของเธอ ลูกที่มีผมเป็นพ่อ พ่อที่ไม่ได้เรื่องอะไรสักอย่าง ผมไม่คิดเลยว่า ทุกครั้งที่เธอเจ็บปวดที่เธอถูกกระทำ สิ่งเหล่านั้นมันมาจากตัวผมทั้งสิ้น

ผมค่อยๆ หลับตาลงนึกถึงใบหน้านวลขาวผ่องที่สดใส เสียงพูดเจี๊ยวจ๊าวน่ารักในแบบของเธอ คิดถึงครั้งแรกที่เราเจอกัน เด็กบ้าอะไรปีนเข้ามาในบ้านผู้ชายกลางดึก เสียงสะอื้นในลำคอของผมมันเริ่มดังขึ้นอีกครั้ง ผมจะเอาหน้าที่ไหนไปพบเธอ นาราผู้หญิงที่เป็นดั่งดวงใจของผม

เมืองรามเดินลงมาข้างล่าง เมื่อแม่บ้านไปเรียก เพราะเธอเห็นว่าพ่อเลี้ยงตะวันมารอเขานานแล้ว เสียงสะอื้นเบาๆ ของแขกที่มาเยือน ทำให้เมืองรามถึงกับส่ายหัว ก่อนที่เขาจะนั่งลงตรงข้ามกับชายร่างสุงใหญ่ที่นอนราบยาวไปกับโซฟา

"ใจเย็นๆ นาราจะหนีไปไหนได้ เรื่องแค่นี้เองพ่อเลี้ยงสืบแป๊บเดียวก็รู้แล้ว ว่าเธออยู่ที่ไหน ร้องไห้ขี้มูกโป่งเป็นเด็กไปได้” "เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงหรอก ฉันสั่งนักสืบให้ตามเรื่องให้แล้ว"

"ถ้าอย่างนั้นก็สบายใจได้ พ่อเลี้ยงเตรียมตัวไปง้อเธอได้เลย"

“มันคงไม่ง่ายอย่างนั้นหรอก เธอคงไม่ให้อภัยฉันแล้วล่ะ ฉันเองก็ยังไม่รู้จะเอาหน้าที่ไหนไปสู้นาราได้"

"มาจะพาไปดูอะไร ตามไปที่ห้อง" ผมลุกขึ้นเดินตามเมืองรามขึ้นไปยังห้อง ก่อนจะนั่งลงบนโซฟาตัวยาวภายในห้องนอนของเมืองราม แล้วเมืองรามก็หยิบโน้ตบุ๊กวางไว้ตรงหน้า ก่อนจะเปิดมันขึ้นมา

"นี่คือคลิปจากกล้องวงจรปิด มุมนี้คมชัดลึกผมรับประกัน" ผมนั่งดูภาพตรงหน้ามันยิ่งทำให้ผมหายใจไม่ทั่วท้อง มันรู้สึกเจ็บหน่วงๆ ที่หัวใจอีกครั้ง ภาพที่พลอยล้มลงไปทั้งๆ ที่นารายืนอยู่ห่างจากเธอตั้งไกล

สักพักนาราก็เดินมาฉุดเธอขึ้น แต่พลอยกลับนั่งต่อจนผมเดินเข้ามา ภาพที่นาราฉุดพลอยให้ลุกขึ้นนั้น ถ้ามองจากด้านหลังของเธอ เมื่อผมเดินมาสิ่งที่เห็นมันก็จะเหมือนกับว่า นารากำลังพยายามผลักพลอยอยู่ ผมไม่รอช้า ลุกออกจากห้องของเมืองรามขับรถกลับไร่ทันที ความจริงที่ผมได้รู้มามันยิ่งทำให้หัวใจของผมเจ็บปวด และรู้สึกผิดกับนาราหลายเท่า

ผมเดินเข้ามาในบ้าน โดยมีมารดากับนับดาวนั่งอยู่ ทั้งสองมองมาที่ผมด้วยสายตาที่เรียบเฉย และเย็นชาเหมือนกับคนที่ไม่เคยรู้จักกัน

"คำหล้าไปเก็บของให้พลอย เก็บให้หมดเลยนะ แล้วก็เรียกเธอลงมาด้วย!"

"เจ้า"

"มีอะไรเหรอคะพี่ภูแล้วนี่ไปไหนมาตั้งแต่เช้า ชุดนี้ก็ตั้งแต่เมื่อวานยังไม่อาบน้ำอีกเหรอ" หญิงสาวอดเป็นห่วงพี่ชายไม่ได้จึงถามออกมา

"ไปที่ไร่ของเมืองรามมา"