อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก! นิยาย บท 631
โดย
Ink Stone_Romance
ใจสั่นวูบ เขายื่นแขนยาวเกี่ยวตัวเธอไปโดยไม่บอกไม่กล่าว ไป๋ซู่เย่ล้มทับอกเขา ได้ยินเสียงหัวใจของเขาเต้น ความคิดเธอเริ่มตีกันอีกแล้ว “คุณ…ทำอะไร?”
“เรามีเวลาด้วยกันทั้งหมดสามสิบวัน อย่าคิดใช้แผลนี้มาอ้างถ่วงเวลาที่เหลือไป ผมให้เวลาคุณพักฟื้นหนึ่งสัปดาห์ หนึ่งสัปดาห์หลังจากนี้ผมไม่สนใจว่าข้างล่างคุณจะเป็นแบบไหน เช่นเดียวกัน ผมอยากทำอะไรคุณก็จะทำ”
“…”ไป๋ซู่เย่ทำความเข้าใจกับคำพูดของเขา “ที่แท้มาหาฉันโดยเฉพาะ ก็เพราะว่ากลัวฉันเอาเปรียบคุณในสามสิบวันนี้”
“รู้ตอนนี้ก็ไม่สาย”
ทั้งที่รู้ว่าเขาไม่มีทางใส่ใจขนาดนี้แต่พอรู้เป้าหมายที่แท้จริงก็ผิดหวังเล็กน้อยอยู่ดี
เธอพยักหน้า “คราวหลังฉันจะทายาตรงเวลา”
พูดจบแกะมือเย่เซียวที่วางไว้บนเอวตัวเอง เย่เซียวแรงเยอะเธอแกะไม่สำเร็จ ได้ยินเขาถามเพียง “คุณออกไปดื่มจนเมากับพวกผู้ชายบ่อยๆ เหรอ?”
ไป๋ซู่เย่ชะงักท่าทางไปกึกหนึ่ง “อืม”
มือเย่เซียวที่วางบนเอวเธอเพิ่มแรงขึ้นหน่อยๆ
“จากนี้ไปดื่มเหล้าให้น้อย โดยเฉพาะกับกลุ่มผู้ชาย! ถ้าเห็นหนึ่งครั้งผมจะทำโทษคุณหนึ่งครั้ง!”
ไป๋ซู่เย่เชยตามองเขาที่เอาแต่ใจคนนี้ หัวใจสั่นไหว
แต่ครู่ต่อมาถ้อยคำของเขากลับไร้ความปรานีถึงที่สุด “อย่างน้อยสามสิบวันนี้ทำตัวให้สะอาด! หลังจากสามสิบวันนี้ คุณอยากดื่มกับใครก็ดื่ม อยากปลดปล่อยหลังเมายังไงก็เชิญ ไม่มีใครห้าม!”
ไป๋ซู่เย่นิ่งงันไปชั่วครู่จากนั้นฉีกยิ้ม “รู้แล้ว คราวหลังฉันจะระวัง งานเลี้ยงบางงานถ้าปฏิเสธได้จะพยายามเลื่อนไปหลังยี่สิบเจ็ดวันที่เหลือนี้”
เย่เซียวมุ่นคิ้ว ทั้งที่เชื่อฟังมากแท้ๆ นานทีไม่โต้เถียงเขา แต่ทำไมถึงฟังแล้วเสียดหูขนาดนี้ เขาหาช่องทางมาเอาผิดไม่ได้เลย
“เชิญคุณตามสบาย ฉันนอนก่อนล่ะ ตอนกลับไปช่วยปิดประตูให้ฉันด้วย”เธอจับมือเขาออกด้วยท่าทางเรียบเฉยเช่นเดิม
จากนั้นเดินเข้าห้องตัวเองแล้วล็อกประตูโดยไม่คิดสนใจเขาอีก
……………………
ไป๋ซู่เย่นอนบนเตียง ลืมตามองเพดานห้องนิ่งแต่กลับไร้ความง่วงงุน
สักพัก…
นอกห้องมีเสียง‘ปัง’ ดังแว่วมาที เขากลับไปแล้ว
เธอลุกขึ้นหยิบสมุดจดของตัวเองในกระเป๋ามา ขีดฆ่าเลข ‘27’ ทิ้ง
ยังเหลืออีกยี่สิบหกวัน…
…………………………
วันรุ่งขึ้น
เย่เซียวเพิ่งเซ็นเอกสารในมือเสร็จหยูอันก็ผลักประตูเข้ามาจากด้านนอก “นายท่าน คุณถังมาครับ”
เย่เซียวหน้าถมึงทึง “ให้มันไสหัวกลับไป”
เมื่อคืนคิดแผนบ้าอะไรขึ้นมา!
“ฉันมาทวงหนี้จากนายต่างหาก นายติดเงินฉันแล้วยังไล่ฉันอีก มีคนอย่างนายที่ไหนกัน?”ถังซ่งเดินเข้ามาแล้วและไม่สนว่าหน้าเย่เซียวจะไม่สบอารมณ์ขนาดไหน แบกหน้าหนาๆ นั่งลงตรงข้ามโต๊ะทำงานของเขา
“ฉันยุ่งมาก ไม่มีเวลาว่างให้นาย”
“เมื่อคืนนายรุนแรงเกินไปหรือเปล่า? เด็กผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ทำอะไรนายสักหน่อย ก็แค่ลูบลูกรักสุดหวงของนายนิดเดียวเองนายก็หักแขนหล่อนซะได้ ทำให้ฉันต้องเสียเงินไปก้อนหนึ่ง ทำไม? ของนั่นของนายให้แค่น่าหลันลูบ ไม่ให้ผู้หญิงคนอื่นลูบหรือไง?”
“เมื่อคืนฉันทำผิดไปจริงๆ” เย่เซียวปิดเอกสาร
ความคิดของถังซ่งสะดุดกึก โอ้โห เย่เซียวที่ปกติเอาแต่ใจเป็นใหญ่ไม่เห็นใครในสายตาคนนั้นรู้จักสำนึกผิดแล้ว?
แต่ในหัวเพิ่งคิดแบบนี้ไปหมาดๆ วินาทีถัดมาได้ยินเพียงใครบางคนเอ่ยเสียงเรียบ “ฉันน่าจะหักแขนนายมากกว่า!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก!