อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก! นิยาย บท 632
โดย
Ink Stone_Romance
ขณะที่ไป๋ซู่เย่นอนพักกลางวันอยู่ในห้องพักผ่อน โทรศัพท์ก็สั่นไม่หยุด เมื่อเธอหยิบขึ้นมาจะกดรับกลับเห็นว่าหน้าจอเป็นเบอร์จากคุณหญิงไป๋
เธอไม่ได้โทรกลับไปในทันที แค่ลุกจากเตียงจัดการตัวเองก่อนเดินออกจากห้องพักผ่อน
“รัฐมนตรี คุณหญิงมาแล้ว” ไป๋หลางผลักประตูเข้ามารายงาน
คุณหญิงไป๋มาหาตนได้ เธอพอจะนึกออกแล้วว่ามาเพื่ออะไรจึงรู้สึกชาวาบไปทั้งหัว
“ทำไมโทรหาลูกแล้วไม่รับสายล่ะ?” ไม่รอไป๋หลางไปเชิญมาคุณหญิงไป๋ก็เข้ามาก่อนอย่างกระฉับกระเฉง ด้านหลังมีน้าหลินกับคนขับรถเดินตามอยู่ คนขับรถไม่ได้ตามเข้ามาแค่นั่งรออยู่นอกห้องทำงาน
“เมื่อกี้หนูนอนอยู่ จะกดรับแม่ก็วางสายไปก่อน” ไป๋ซู่เย่ตอบไปพลางหันกลับไปสั่งให้เลขาชงชาเข้ามาสองแก้ว ก่อนถามคุณหญิงไป๋ “แม่มาเอง มีเรื่องอะไรหรือคะ?”
“คืนนี้แม่นัดคนไว้ให้ลูก ลูกต้องไป ยังไงก็ต้องไป”
“แม่”
“นี่คือที่อยู่” คุณหญิงไป๋ล้วงกระดาษข้อความจากกระเป๋ายื่นให้เธอ “อวิ๋นช่วนรอลูกอยู่ คงไม่ต้องให้แม่พูดไปมากกว่านี้สินะ?”
ไป๋ซู่เย่เอือมระอาหน่อยๆ “แม่คะ แม่ไม่เชื่อใจตัวลูกสาวตัวเองขนาดไหนถึงได้กังวลเรื่องแต่งงานของหนูขนาดนี้?”
“ลูกรู้ไหม? เงื่อนไขอย่างลูกนี่แหละแม่ถึงได้กังวลขนาดนี้ ถ้าแม่ไม่จับตาดูให้ลูกหน่อย เลือกไปเลือกมา สักวันต้องเลือกพลาดแน่ๆ แม่ว่าคุณชายตระกูลอวิ๋นนี่ก็ไม่เลว รูปร่างหน้าตา เบื้องหลังครอบครัว การศึกษามารยาท ไม่มีที่ติเลย น้าหลิน เธอว่าฉันพูดถูกไหม?”
“คุณหญิงพูดถูกค่ะ คุณหนูคะ คุณหนูก็ทำตามที่คุณหญิงบอกเถอะค่ะ ถือว่าให้โอกาสตัวเองด้วย ไม่ว่ายังไงมื้อเย็นก็ต้องทานคนเดียวอยู่แล้ว ทานสองคนก็ได้นี่นา”
“อีกอย่างเจ้าเย่ฉิงมีหลานให้ฉันแล้วด้วย แต่ลูกยังเงียบฉี่ขนาดนี้ ถ้าลูกมีแฟนหนุ่มน่าเชื่อถือสักคนพากลับไปให้เราดูหน่อย แม่ก็ไม่มีทางบังคังให้ลูกไปเจอผู้ชายคนอื่นหรอก ใช่ไหมล่ะ?”
ไป๋ซู่เย่เอือมระอาอย่างมาก คุณหญิงกับน้าหลินพูดเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย เธอไม่อาจปฏิเสธได้เลย “แม่คะ หนูยังไม่แก่”
“แม่ว่า ซู่ซู่ ลูกไม่ชอบใจที่แม่เป็นแม่สื่อให้ขนาดนี้เพราะมีคนในใจแล้วใช่ไหม? ถ้าลูกมีก็บอกแม่ แม่จะไม่พูดอะไรอีกเลย”
คุณหญิงไป๋มองเธอด้วยสายตาสงสัยและสีหน้าคาดหวัง ไป๋ซู่เย่ส่ายหัว “ไม่มีค่ะ ไม่มีทั้งแฟนทั้งคนในใจ”
คุณหญิงไป๋ทำหน้าไม่พอใจ พูดคำขาดห้ามปฏิเสธ “ถ้าคืนนี้ลูกไม่ไป ก็ไม่ต้องกลับมาเจอหน้าแม่กับพ่อของลูกอีก”
ไม่เปิดโอกาสให้ลูกสาวได้พูดอะไรอีก คุณหญิงไป๋ถือกระเป๋าเดินไปข้างนอก “น้าหลิน เรากลับกันเถอะ”
“…”ไป๋ซู่เย่ปวดหัว ลุกขึ้นยืนไปส่งพวกเธอ
กลับมาหน้าโต๊ะทำงานเหม่อมองกระดาษที่เขียนที่อยู่ นั่นสิ ทำไมตัวเองต้องไม่ชอบใจกับการไปพบปะผู้ชายคนอื่นขนาดนี้? มีคนที่ชอบหรือ?
มีคนคนหนึ่งผุดขึ้นมาในหัวเรียกให้เธอยิ่งรู้สึกผิดหวัง
ความรู้สึกที่จมดิ่งลงเรื่อยๆ นั้นไม่ดีเลย
ก่อนเลิกงานคุณหญิงไป๋ได้โทรมาอีกรอบพลางตักเตือนอย่างจริงจังอีกครั้ง
สุดท้ายเธอถอดชุดเครื่องแบบเพื่อเปลี่ยนเป็นชุดของตัวเองในคืนนี้ จัดการตัวเองลวกๆ แล้วไปตามนัด
ที่อยู่ตามที่คุณหญิงไป๋ทิ้งไว้เป็นร้านอาหารหรูหราแห่งหนึ่ง ลูกค้าด้านในล้วนเป็นลูกค้าที่มีตำแหน่งใหญ่โตหรือกระเป๋าหนัก ไป๋ซู่เย่ใส่ชุดกระโปรงยาวสีฟ้าอ่อนกับรองเท้าส้นสูง ขับให้ดูสง่าและใจกว้าง
อวิ๋นช่วนกำลังใช้โทรศัพท์เปิดอีเมลดูอยู่ริมหน้าต่าง คล้ายรู้สึกถึงการมาของเธอจึงเงยหน้าขึ้นมา ยามตัวเธอปรากฏในสายตาเหมือนเขาตาวาวขึ้นชั่วขณะ
“ขอโทษที่ฉันมาช้า” เธอยิ้มจางๆ
“เปล่า ผมมาเร็วต่างหาก เชิญนั่งก่อน” อวิ๋นช่วนดึงเก้าอี้ตรงข้ามให้เธออย่างสุภาพบุรุษ “ไม่รู้ว่าคุณชอบอาหารแบบไหนเลยไม่ได้สั่งอาหารไป คุณดูก่อนสิ”
อวิ๋นช่วนยื่นเมนูอาหารให้เธอ
เธอรับมันไปด้วยรอยยิ้มและไม่พูดอะไรมากไปกว่านั้น รักษาระยะห่างอย่างมีมารยาทและเป็นมิตร ถือว่าเป็นการรายงานตัวให้คุณหญิงไป๋แล้วกัน
ยังดีที่อวิ๋นช่วนเป็นผู้ชายที่รู้ขอบเขตและเป็นสุภาพบุรุษ ไม่ได้บังคับฝืนใจอะไร
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก!