อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก! นิยาย บท 633

ถังซ่งไม่ได้จดจ่อกับมื้ออาหารสักนิด มัวแต่แอบถ่ายรูปอยู่ตลอดเวลา

“เป็นอะไร?”คู่ควงมองไปทิศทางที่เขาแอบถ่ายรูปซ้ำแล้วซ้ำเล่าแล้วถามอย่างฉงน “ทำไมต้องถ่ายพวกเขาตลอดเลย?”

“เธอไม่รู้อะไรที่รัก ทานข้าวของเธอไปนะ”

ถังซ่งปลอบหญิงสาวอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะโทรออกไปยังเบอร์หนึ่ง

รอสักพักอีกคนก็รับสาย “มีธุระเหรอ?”

“เย่เซียว ตอนนี้ฉันกำลังทานข้าวอยู่เมืองเยวี่ย”

ตอนนี้เย่เซียวกลับถึงบ้านแล้วและกำลังทานข้าวมื้อเย็นกับน่าหลัน ได้ยินเสียงถังซ่งจึงตอบด้วยอารมณ์เรียบนิ่ง “ฉันไม่มีอะไรที่ต้องการรู้”

“นายนี่ใจร้ายจริงๆ แต่ว่าฉันคิดว่าคำพูดต่อไปนี้ของฉัน นายจะต้องสนใจมากแน่ๆ”

เย่เซียวคร้านจะตอบกลับเขาแม้แต่คำเดียวก็ตาม ปล่อยให้เขาพูดเองเออเอง

“นายรู้ไหมว่าเมื่อกี้ฉันเจอใครที่ร้านอาหารร้านนี้? เจอซู่ซู่ของนาย ไม่สิ ตอนนี้เป็นคนของคนอื่นไปแล้ว”

เย่เซียวที่กำลังทานอาหารอยู่ชะงักมือไปเล็กน้อยแต่ยังไม่พูดอะไร ได้แต่รอให้ถังซ่งพูดต่อ

“เธอน่ะตอนนี้กำลังเดตกับผู้ชายคนหนึ่งอยู่ อีกฝ่ายดูไม่แย่เลยนะ อ้อ มอบช่อดอกไม้ให้เธอด้วย ทั้งสองคนนั่งด้วยกันมันสบายตาจริงๆ เลยนะ ถ้าให้ฉันพูดล่ะก็ ฉันรู้สึกว่าแววตาในการเลือกผู้ชายของเธอไม่เลวเลย”

เย่เซียวที่อยู่ทางนี้หายใจหนักอึ้งขึ้นมาก ตัดสายทิ้งโดยไม่คิดจะฟังต่อ

กระแทกโยนใส่โต๊ะแรงๆ

ถังซ่งพูดเองเพียงลำพังอยู่ครู่ใหญ่แต่สิ่งที่ตอบกลับเขาเหลือเพียงเสียง ‘ตู๊ดๆ’ เขาจิ๊ปากที “ไม่มีความอดทนเลย ฉันยังไม่ทันส่งรูปเลย!”

……………………

น่าหลันกำลังกินน้ำซุป ขณะที่เขาโยนโทรศัพท์ใส่โต๊ะจนเกิดเสียงดังกระแทกหูนั้น เธอสะดุ้งเฮือกจนแทบทำช้อนน้ำซุปหลุดมือ

ลอบสังเกตสีหน้าของเขาก่อนจะรู้สึกเกร็งไปตามๆ กัน คนรับใช้ที่คอยปรนนิบัติอยู่ข้างๆ รวมถึงอาชิงล้วนกลั้นหายใจในชั่วพริบตา

บรรยากาศในห้องอาหารอึดอัดเสียจนแทบหายใจไม่ทั่วท้อง

โทรศัพท์ของเขาสั่นอีกหลายที

เขาหยิบไปดูผ่านๆ ตา เป็นรูปถ่ายที่ส่งมาจากถังซ่ง

รูปทุกใบทำให้สีหน้าของเขาถมึงทึงขึ้นทีละนิดๆ ให้ความรู้สึกเหมือนจะมีลมพายุซัดผ่านมาในไม่นาน

เย่เซียวหยิบโทรศัพท์ค้นหาเบอร์ผู้ติดต่อก่อนจะเจอเบอร์โทรที่เห็นผ่านตาครั้งเดียวก็จำจนขึ้นใจได้อย่างน่าแปลก หมายจะโทรออกแต่สุดท้ายกลับชะงักมือ ได้แต่โยนโทรศัพท์ทิ้งไปไกลอีกครั้ง

โทรศัพท์ไถลไปไกลบนโต๊ะ น่าหลันกลัวโทรศัพท์จะตกพื้นจึงรับโทรศัพท์ของเขาไว้ให้ ซึ่งชั่วขณะนั้นเองเพียงแวบเดียวก็เห็นชื่อผู้ติดต่อที่เด่นหราบนจอนั่น

ไป๋ซู่เย่

ที่แท้…เธออีกแล้ว…

หน้าอกบีบรัดแน่น

“เย่เซียว”รอผ่านไปครู่หนึ่งในที่สุดก็เอ่ยปากเบาๆ

“หืม?”

“อารมณ์ไม่ดีเหรอ?”

“…เปล่า”ปากบอกไม่แต่ใบหน้าที่เรียบตึงนั่นบ่งบอกอารมณ์ในตอนนื้ทั้งหมด

“งั้น…คุณจำได้ไหมว่าอีกสองวัน เป็นวันอะไร?” น่าหลันยิ้มมองเขา รอยยิ้มสดใสร่าเริง

เย่เซียวหยุดคิดเพียงครู่ก็จำได้ทันที

“วันเกิดครบสิบเก้าปีของคุณ”

น่าหลันรู้สึกอิ่มเอมใจมากเพราะเขายังจำวันเกิดตัวเองได้ ความรู้สึกบีบรัดในใจเมื่อครู่จางหายไปอย่างมาก เธอเริ่มลังเลและถามหยั่งเชิง “งั้น…อีกสองวันคุณว่างไหม? ฉันอยากไปพักผ่อนที่ริมทะเลมาตลอด ถ้าคุณว่าง เราไปด้วยกัน ได้ไหม?”

เย่เซียวในอดีตไม่มีทางปฏิเสธ

แต่ครั้งนี้กลับตอบว่า “ค่อยว่ากันอีกที”