อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก! นิยาย บท 655
ตอนที่ 655 รักและทะนุถนอมเธอ (5)
โดย
Ink Stone_Romance
ตู้เสื้อผ้าของเธอใหญ่มากแต่เสื้อผ้าก็มีเยอะมากเช่นกัน จึงยากที่จะหาพื้นที่ว่างออกมาได้
ไป๋ซู่เย่จัดการง่ายๆ หาพื้นที่ว่างก่อนจะแขวนเสื้อเชิ้ตกับเสื้อสูทเขา เอามาตั้งหลายชุด คิดจะอยู่ที่นี่นานเท่าไรกัน?
ไป๋ซู่เย่มองเสื้อผ้าที่ไม่ใช่ของตัวเองในตู้เสื้อผ้านิ่ง ในใจวูบโหวง ความจริงเธอกลัวว่าภายในพื้นที่ของเธอจะเหลือร่องรอยเขาไว้มากเกินไป เธอกลัวว่าวันนั้นที่ระหว่างพวกเธอต้องจบลง ร่องรอยเหล่านั้นไม่ว่าลบอย่างไรก็จะลบไม่ออก
เก็บของเสร็จไป๋ซู่เย่พานนึกถึงเรื่องสำคัญอีกเรื่อง ห้องของเธอมีแค่เตียงเดียว
ถอนหายใจยกผ้าห่มจากตู้มาหลายผืน เดินไปที่ห้องหนังสือ
ในห้องหนังสือหน้าต่างสีเนื้อเปิดออก แสงอาทิตย์สาดส่องเข้ามาจากข้างนอกเป็นเส้นๆ สะท้อนพื้นวาวเป็นแสงเจิดจรัส เรียกให้คนมองรู้สึกอบอุ่นใจ
เย่เซียวนั่งเก้าอี้ตรงริมหน้าต่างๆ เงียบๆ สองขาไขว้กันโดยวางเอกสารไว้บนหน้าขา พลิกเป็นระยะๆ
เขาจดจ่อสมาธิต่อให้มีเสียงกุกกักตอนเปิดประตูก็ไม่เงยหน้ามองเธอสักแวบเดียว
ไป๋ซู่เย่ยืนอยู่ตรงประตูนานพักหนึ่ง คอยมองภาพนี้อย่างนึกโลภ ภาพเหล่านี้ยิ่งงดงามมากเท่าไรหัวใจก็ยิ่งเจ็บปวดจนยากจะเอื้อนเอ่ยมากเท่านั้น
เธอไม่ได้ส่งเสียงรบกวนเขาแค่วางผ้าห่มหลายผืนในแขนไว้ตรงมุมห้อง แกะหมอนใบใหม่สวมปลอกหมอนอย่างคล่องแคล่ว
ในที่สุดเย่เซียวก็เชยตาขึ้นมองเธออยู่ครู่หนึ่ง แล้วเบนสายตาไปไว้บนเอกสารเหมือนเดิม “ทำไม? คืนนี้คุณคิดจะนอนที่นี่เหรอ?”
“นี่ให้คุณนอนต่างหาก” ไป๋ซู่เย่ตบผ้าห่มให้นุ่มลงหน่อย
“ปกติคุณมีแขกมา ก็ปฏิบัติแบบนี้กับแขกเหรอ?”
“คุณไม่เหมือนกัน”
“ไม่เหมือนตรงไหน?”
“แขกคนอื่นฉันเป็นคนเชิญมา คุณมาเองก็ต้องเจอแบบนี้แหละ ถ้าคุณคิดว่าไม่ไหว กลับไปนอนที่บ้านคุณได้เสมอ”
เย่เซียวไม่สนใจเธออีก ก้มทำงานตัวเองต่อไป ไป๋ซู่เย่จึงถือว่าเขาตกลงแล้ว
…………………………
จัดวางผ้าห่มเสร็จออกมาเป็นเวลาเกือบเที่ยงแล้ว ไป๋ซู่เย่เริ่มรู้สึกหิว พอเปิดตู้เย็น พบว่าข้างในนอกจากอาหารแช่เย็นก็ไม่มีอะไรเลย
เธอต้องออกไปข้างนอกสักหน่อยแล้วล่ะ
กลับไปเปลี่ยนชุดสำหรับออกไปข้างนอกในห้อง หยิบกุญแจเตรียมออกจากบ้าน
“ไปไหน?”
ไม่คิดว่าจะบังเอิญเจอเย่เซียวที่เปิดประตูออกมาพอดี
ทั้งคู่สบตากัน ไป๋ซู่เย่พูดเสียงเรียบ “ไปตลาด จะปล่อยให้หิวต่อคงไม่ได้”
“อืม”
เย่เซียวตอบกลับเธอคำเดียวแล้วเดินนำไปที่ประตู ไป๋ซู่เย่มองแผ่นหลังนั่นและกำลังชั่งใจว่าเขาหมายความว่าอย่างไร จึงเห็นว่าเขาเปลี่ยนรองเท้าตรงประตูก่อนแล้วหันกลับมามองเธอ “มัวยืนนิ่งทำไม นี่เที่ยงแล้วนะ”
ไป๋ซู่เย่ถอนหายใจ เดินตามไป “ความจริงคุณไม่ต้องไปกับฉันก็ได้”
เย่เซียวมองเธอที่กำลังเปลี่ยนรองเท้าด้วยสีหน้าเย็นชา “ไป๋ซู่เย่ ดูเหมือนว่าคุณจะรังเกียจที่จะอยู่กับผมมากจริงๆ”
เธอไม่ตอบ
เย่เซียวพูดต่อ “ผมก็เหมือนคุณ รังเกียจที่จะอยู่ในพื้นที่เดียวกับคุณมาก”
“งั้นคุณยังจะอยู่ห้องฉันอีกเหรอ? ‘รังเกียจ’ ตามความหมายของคุณเย่เซียวนี่ช่างแปลกแยกเสียจริง” เธอลุกขึ้นยืน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก!