อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก! นิยาย บท 659
ตอนที่ 659 อาศัยด้วยกันอย่างอบอุ่น (4)
โดย
Ink Stone_Romance
“พอแล้ว!” จู่ๆ เขาก็กล่าวด้วยเสียงแหบแห้งเมื่อปากของทั้งคู่แตะสัมผัสกันอีกครั้ง “คุณออกไป กลับไปนอนในห้อง”
ปากของไป๋ซู่เย่ค้างเติ่งกลางอากาศ แขนที่โอบลำคอเขาอยู่ก็ชะงัก มองเขาอย่างเสียหน้าและผิดหวัง
คิดว่าสภาพนี้ของตัวเองต้องตลกมากแน่ๆ
เธอไม่รู้ว่าทำไมตัวเองต้องโกรธ แขนปล่อยออกจากลำคอเขา หมายจะเดินเลี่ยงไปทันทีโดยไม่มองเขาแม้แต่แวบเดียว เย่เซียวคว้าข้อมือเธอไว้ เธอก็สะบัดแขนเขาทิ้ง “ฉันจะกลับไปนอนแล้ว ราตรีสวัสดิ์!”
ทุกคำพูดแฝงด้วยความเฉยเมย แม้ปากจะบอกว่า ‘ราตรีสวัสดิ์’ แต่กลับไร้ความอบอุ่น
เย่เซียวดึงตัวเธอไปกักไว้ในอ้อมแขน ใช้สายตาร้อนแรงจ้องเธอจนเธอเริ่มหงุดหงิด “เย่เซียว ปล่อยฉันนะ!”
เขาคิดจะทำอะไร?
คนจูบเธอเป็นเขา คนที่บอกว่าพอแล้วก็เป็นเขา ตอนนี้คิดจะทำอะไรอีก? ปั่นหัวเธอเล่นหรือ?
“ผิดหวังเหรอ?” เย่เซียวถามเธอด้วยน้ำเสียงที่นานครั้งจะฟังดูสบายๆ
“ฉันเปล่า”ไป๋ซู่เย่คิดว่าความเสียใจที่เกิดขึ้นของตัวเองนั้นต้องไม่ใช่เพราะเกิดจากความผิดหวัง แต่รู้สึกเหมือนถูกเขาปั่นหัวจนเสียหน้า ใช่ ต้องเป็นแบบนี้แน่ๆ
“ถ้าจูบต่อผมว่าแผลของคุณคงไม่มีวันหายแล้ว!” เย่เซียวพูดเสียงแหบคล้ายอธิบาย บีบคางที่เชิดขึ้นของเธอ “กลับไปนอนในห้องนอน ล็อกประตูด้วย!”
“…” ไป๋ซู่เย่ได้ยินก็นิ่งค้างไปชั่ววูบ
เย่เซียวเห็นเธอไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบจึงมุ่นคิ้ว “ได้ยินไหม?”
“อืม ได้ยินแล้ว” เธอเข้าใจอย่างฉับพลันว่าเมื่อครู่ทำไมเขาถึงผลักเธอออกแล้วให้ล็อกประตู? กลัวดึกดื่นแล้วตัวเองจะกลายร่างเป็นดั่งหมาป่าผู้หิวโหยหรือ?
“ได้ยินแล้วยังไม่ไปอีก?” เย่เซียวไม่สบอารมณ์ “รอให้ผมลอกตัวคุณแล้วจับกินก่อนเหรอ?”
ผู้ชายที่เกิดมีความต้องการแต่ระบายไม่ได้มันช่างฉุนเฉียวจริงๆ
“…” ไป๋ซู่เย่ปล่อยเย่เซียวแล้วเดินกลับเข้าห้องเงียบๆ เดิมทีแค่เดินแต่ภายหลังเลือกที่จะวิ่งเหยาะๆ ไปจากห้องหนังสือ
ล็อกประตูตามคำสั่งของเขาถึงทิ้งตัวนอนคว่ำลงบนเตียง เอาหมอนรองใต้อกแต่หัวใจตำแหน่งนั้นยังเต้นระส่ำอย่างบ้าคลั่ง
ผู้ชายคนนี้…
เป็นฝ่ายหยอกเธอเองแต่รสจูบกลับดีเกินคาด
เธอใช้นิ้วลูบจับปากบวมแดงของตัวเอง
ฝีมือการจูบนี้ไม่รู้ว่าต้องผ่านการฝึกจูบผู้หญิงมามากขนาดไหนกันแน่
…………………………
ไป๋ซู่เย่พยายามให้ตัวเองหลับแต่ไม่รู้ว่าเพราะนอนกลางวันไปหนึ่งตื่นหรือเพราะเมื่อสักครู่จูบกับเย่เซียวเร่าร้อนเกินไป ไม่ว่าอย่างไรก็นอนพลิกตัวไปมาบนเตียงโดยไม่รู้สึกง่วงสักนิด
ในหัวอดคิดตลอดไม่ได้ว่าเย่เซียวที่ห่างกันเพียงกำแพงกั้นนั้นกำลังทำอะไร นอนหรือยัง นอนพื้นในห้องหนังสือเขาจะเป็นหวัดหรือเปล่า?
สุดท้ายเธอก็ลุกจากเตียงอย่างทนต่อไม่ไหว เปิดไฟในห้องก่อนเปิดประตูถือแก้วน้ำเดินออกไป
ในเมื่อนอนไม่หลับ ออกมาดื่มน้ำสักนิด สูดอากาศหายใจหน่อยดีกว่า
เธอคิดอย่างนั้นแต่พอเดินไปที่ห้องนั่งเล่นกลับเรียกให้เธอหยุดชะงักเท้า ห้องนั่งเล่นมีไฟมืดสลัวเปิดอยู่ดวงเดียว โทรทัศน์กำลังฉายรายการ เย่เซียวนั่งบนโซฟาราวกับกำลังดูโทรทัศน์
แต่ไป๋ซู่เย่เห็นแค่แผ่นหลังเขา ไม่รู้ว่าเขากำลังดูโทรทัศน์หรือกำลังสัปหงก
แต่เขาไม่ค่อยชอบดูโทรทัศน์มาโดยตลอดไม่ใช่หรือ?
เธอถือแก้วน้ำเดินไปที่ห้องนั่งเล่น
“ผมบอกให้คุณล็อกประตู กลางคืนอย่าออกมาไม่ใช่หรือไง?” เย่เซียวขมวดคิ้วหันกลับมามอง “คุณจงใจเหรอ?”
“คุณเคยบอกว่าตอนนี้จะไม่ทำอะไรฉัน ฉันเองก็เชื่อว่าคุณควบคุมตัวเองได้”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก!