อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก! นิยาย บท 660

อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก! – ตอนที่ 660 อาศัยด้วยกันอย่างอบอุ่น (5)
ตอนที่ 660 อาศัยด้วยกันอย่างอบอุ่น (5)
โดย
Ink Stone_Romance
เขาที่อยู่ข้างๆ ดูใจเย็นกว่าเธอมาก ไม่สิ ไม่มีอะไรต้องกระวนกระวายต่างหาก ถือแก้วน้ำดูโทรทัศน์ต่อไปและจิบน้ำเป็นระยะๆ โดยไม่เอะใจสักนิดเลยว่านั่นเป็นแก้วของเธอ และเป็นน้ำที่เธอดื่มมาก่อน

ไป๋ซู่เย่ในตอนนี้นั่งตัวติดกับเย่เซียว

รอไม่นานความง่วงก็เริ่มจู่โจม แต่ดันไม่ยอมกลับไปนอน

นอนบนเตียงนอนไม่หลับพอมานั่งข้างเขากลับเริ่มรู้สึกง่วง หัวสมองเธอเริ่มอื้ออึง รู้สึกเปลือกตาหนักขึ้นเรื่อยๆ และเผลอหลับไปในที่สุด

ศีรษะตกมาซบไหล่เขาเบาๆ

น้ำหนักที่ทิ้งลงบนไหล่เล็กน้อยพร้อมกลุ่มผมเส้นเล็กของหญิงสาวปัดผ่านลำคอเขาให้รู้สึกคันยิบๆ ความรู้สึกอย่างนั้นแผ่ซ่านไปถึงหัวใจเขา ก้มมองเธอแล้วก็ไม่มีใจคิดจะดูหนังต่ออีก เพียงถามเสียงเบา “หลับแล้วเหรอ?”

ไป๋ซู่เย่ไม่ได้ตอบ มีเพียงเสียงลมหายใจเบาๆ ตอบรับเขา

เย่เซียวนั่งนิ่งๆ อีกสักพัก คล้ายว่าเธอรู้สึกหนาวจึงใช้แขนโอบกอดตัวเองและเขยิบตัวใกล้เย่เซียวมากขึ้น เย่เซียวกดรีโมทปิดโทรทัศน์จากนั้นช้อนตัวเธอขึ้น เธอลืมตาสะลึมสะลือเห็นว่าเป็นเย่เซียวสองแขนพลางเลื่อนไปโอบลำคอเขาไว้ ใบหน้าซบอกเขาราวกับว่านั่นเป็นที่พักพิงที่แข็งแกร่งและสงบปลอดภัย

หัวใจของเย่เซียวกระตุก หัวใจที่เย็นตัวลงมาสิบปีราวกับได้รับความอบอุ่นให้กลับมามีชีวิตใหม่อีกครั้ง

…………………………

หลับสนิทตลอดคืน

อาจเป็นเพราะเมื่อคืนทั้งสองคนนอนดึกกันมากเช้านี้พอตื่นมาอีกทีก็เป็นเวลาเก้าโมงกว่า

ไป๋ซู่เย่ลืมตาขึ้นถึงรู้ว่าตัวเองกำลังนอนอยู่ในอ้อมกอดของเย่เซียว ส่วนเขาที่กำลังนอนตะแคงมีมือใหญ่ประคองหลังศีรษะเธอเอาไว้ห่างๆ ไม่ให้สัมผัสโดนแผลของเธอ ใจเธอสั่นไหว นี่เขากำลังเป็นห่วงว่าตอนที่เธอพลิกตัวจะไปโดนแผลหลังศีรษะโดยไม่ทันระวังอย่างนั้นหรือ?

เพียงแต่…

เย่เซียวจะใส่ใจเธอเหมือนในอดีตหรือ?

เธอไม่มั่นใจเลยสักนิด

“ตื่นแล้วเหรอ?” เย่เซียวลืมตาขณะที่ดวงตายังพร่ามัวปรับตัวไม่ถูก คล้ายจะจับสายตาของเธอที่มองมือเขาได้ เขาจึงเลื่อนมือใหญ่ที่ประคองหลังศีรษะเธอออก

ไป๋ซู่เย่เองก็ลุกขึ้นนั่ง “เมื่อคืน…ฉันเผลอหลับตอนดูหนัง”

“อืม” เย่เซียวยังคงท่าทางเฉยชาดังเดิม ยันตัวลุก

ต่อให้ทั้งคู่นอนแล้วตื่นมาพร้อมกันก็เหมือนไม่มีผลกระทบต่อเขาเลยสักนิด

เมื่อคืนเขานอนในสภาพเปลือยเปล่า ทั้งเนื้อทั้งตัวมีเพียงกางเกงซับในตัวเดียวเท่านั้น เพราะถูกเก็บไปเลี้ยงตั้งแต่อายุเจ็ดขวบ เขาได้รับการฝึกฝนอย่างเข้มงวดและโหดเหี้ยมในฐานทัพถึงได้มีรูปร่างดีขนาดนี้ สองขายาวแข็งแรง บนตัวมีรอยแผลมากมายแต่กลับไม่ส่งผลอะไรต่อกล้ามเนื้อหน้าท้องและวีไลน์ที่เรียกให้คนมองรู้สึกเลือดในกายสูบฉีด

ไป๋ซู่เย่มองเขาแวบหนึ่งและทิ้งสายตาไว้ที่หน้าท้องกับหน้าอกเขา บนนั้นมีรอยลูกกระสุนหลายรอย เธอนึกถึงวันนั้นที่ถังซ่งเคยบอกว่าเขาถูก ‘ยิงทะลุท้องไส้’ ความรู้สึกบางอย่างก่อตัวสุมในอก มือคิดจะแตะแผลเหล่านั้นอย่างไม่รู้ตัว

แต่ยังค้างอยู่กลางอากาศก็ถูกเย่เซียวตะครุบไว้ “ไม่รู้ว่าผู้ชายในตอนเช้าอันตรายขนาดไหนหรือไง? อย่าจับมั่วๆ!”

“…” เจ้าหมอนี่ ความรู้สึกอัดอั้นในอกของไป๋ซู่เย่ถูกสลายในพริบตา เธอหยิบชุดนอนโยนใส่เขา “รีบใส่ซะ”

ว่าแล้วก็ลงจากเตียงทันทีเดินไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำ แปรงฟันตรงหน้ากระจกโดยที่ในหัวก็นึกถึงแผลกระสุนเหล่านั้นอีก ไม่เคยประสบจริงๆ ยากจะคิดได้เลยว่าเขาในเมื่อนั้นสิ้นหวังและเจ็บปวดขนาดไหน

ไป๋ซู่เย่คิดๆ อยู่ภาพรูปร่างเซ็กซี่ไม่มีใครสู้ได้ของเขาก็ผุดขึ้นมาในหัว นี่มัน…ดีกว่าเมื่อสิบปีก่อน แมนยิ่งกว่าเดิม!

…………………………

เย่เซียวยังคงไม่ไปบริษัท ทั้งสองคนใช้เวลาในห้องนี้อย่างสงบสุข เป็นช่วงเวลาที่เหมือนขโมยมา ไป๋ซู่เย่แทบไม่กล้าคิดว่าเวลานี้จะคงอยู่ได้นานแค่ไหน

ตอนเที่ยงเธอนอนกลางวันเช่นเคย

ตอนที่โทรศัพท์ดังขึ้นนั้นเป็นเวลาบ่ายสอง เธอหยิบโทรศัทพ์ไปกดรับแล้วแนบหูในสภาพงัวเงีย “ฮัลโหล”