อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก! นิยาย บท 662
ตอนที่ 662 วางไม่ได้ ลืมไม่ลง (2)
โดย
Ink Stone_Romance
“อืม จริงสิ” ไป๋ซู่เย่พยักหน้า
คุณหญิงไป๋ชงชาสองแก้วจากห้องครัวมาถึงเพิ่งเห็นแผลบนหน้าผากเธอ เรียกใบหน้าตกใจจนไร้สีของคุณหญิงไป๋เข้า “นี่ลูกเป็นอะไรไป? ทำไมถึงมีแผลได้? รีบมาให้แม่ดูเร็ว!”
“แม่ อย่าตกใจไป แค่แผลนิดหน่อย แผลถลอก ทายาก็หายแล้ว”
“แผลนิดหน่อยจริงเหรอ?”
“อื้ม แม่วางใจเถอะ ถ้าสาหัส หนูจะอยู่บ้านเฉยๆ ได้เหรอ?”
คุณหญิงไป๋คิดๆ แล้วก็ถูก แต่ไม่ลืมที่จะตำหนิเธออีกสองประโยค คร่าวๆ ก็หาว่าเธอไม่รู้จักดูแลตัวเองอะไรเถือกนั้น
“ลูกน่ะ รีบเอารองเท้ามาให้อวิ๋นช่วนเปลี่ยนสิ วันนี้แม่ไปซื้อของข้างนอกแล้วบังเอิญเจออวิ๋นช่วน คนขับรถก็มีธุระอื่น แม่บอกว่าจะมาหาลูก อวิ๋นช่วนเลยบอกจะมาส่งแม่”
ช่างบังเอิญเสียจริง
ไป๋ซู่เย่คิดว่าต้องเป็นคุณหญิงไป๋ลากอวิ๋นช่วนมาแน่ๆ ไม่อย่างนั้นคนขับรถจะมีธุระอะไรสำคัญไปกว่าคุณหญิงไป๋อีก
“คุณนั่งสิ ฉันจะไปหยิบรองเท้าแตะมาให้” เธอบอกอวิ๋นช่วน
ที่บ้านเธอมีรองเท้าแตะสำหรับผู้ชายเพียงคู่เดียวที่ถูกเย่เซียวใส่ไปถอดทิ้งไว้ในห้องหนังสือ ไป๋ซู่เย่เดินไปหยิบมาให้อวิ๋นช่วนที่ห้องหนังสือ
“ขอบคุณ” อวิ๋นช่วนกล่าวขอบคุณพลางกวาดตามองรอบข้างทีถึงถามเธอ “ผมมาแบบนี้ไม่ได้รบกวนคุณใช่ไหม? ความจริง…ผมมาเพราะเป็นห่วงคุณจากเรื่องครั้งก่อน พอได้ยินคุณป้าบอกจะมา ผมเลยหน้าด้านตามมาด้วย”
“เรื่องคราวก่อน เรื่องอะไร?” คุณหญิงไป๋รีบแทรกหัวเข้ามาถาม
ไป๋ซู่เย่สบตากับอวิ๋นช่วนแวบหนึ่ง อวิ๋นช่วนหัวเราะไปอธิบายไป “ความจริงก็ไม่มีอะไรครับ แค่ครั้งก่อนซู่ซู่ไปร่วมงานเลี้ยงกับผม เธอดื่มมากไปหน่อย”
คุณหญิงไป๋หรี่ตาน้อยๆ มองคนนั้นทีมองคนนี้ทีแล้วยิ้มอย่างมีเลศนัย “ไม่เลวนี่ ที่แท้พวกเธอสองคนก็รู้จักติดต่อกันลับหลังด้วย ดูเหมือนว่าฉันจะเป็นห่วงเปล่าๆ แล้วสินะ”
ไป๋ซู่เย่แค่แย้มปากยิ้มโดยไม่ได้พูดเรื่องนี้ต่อ ถามเพียง “แม่คะ ทำไมวันนี้จู่ๆ ถึงมาที่นี่ล่ะ? มีเรื่องอะไรกับหนูเหรอ?”
“แม่เป็นแม่ของลูก ไม่มีเรื่องอะไรก็มาหาไม่ได้เหรอ?” คุณหญิงไป๋มองเธออย่างคาดโทษ “แต่ครั้งนี้มา มีเรื่องจริงๆ ด้วย”
“ค่ะ แม่พูดมาเลย”
คุณหญิงไป๋นั่งลงบนโซฟาตรงข้ามลูกสาว ยกแก้วน้ำชาขึ้นจิบเบาๆ คำหนึ่ง พยักพเยิดปลายคางไปทางอวิ๋นช่วนพร้อมพูดขึ้น “อีกสิบวันก็คืองานฉลองวันเกิดครบร้อยปีที่พ่อแม่อวิ๋นช่วนร่วมจัดขึ้น คุณลุงคุณป้าอวิ๋นเชิญครอบครัวเราไปโรงแรมบ่อน้ำร้อนด้วยกัน ตอนนั้นลูกทำตัวให้ว่างด้วย”
ไป๋ซู่เย่เงียบไม่ได้ตอบกลับทันที คุณหญิงไป๋มองเธอ “ทำไม? ไม่สะดวกเหรอ?”
“อาจจะมีงานติดพัน” หากเธอไปจริง แวบแรกในหัวกลับนึกถึงว่าเย่เซียวจะไม่พอใจได้เสียอย่างนั้น
“ลูกอย่ามาอำ แม่รู้อยู่แล้วว่าลูกต้องใช้ข้ออ้างนี้มาอ้าง เลยโทรหาไป๋หลางแต่เช้าแล้ว ไป๋หลางบอกแม่ว่าช่วงนี้ลูกว่างมาก ไม่ได้ไปทำงานหลายวันแล้วด้วย”
เจ้าไป๋หลางทำไมถึงพูดมากขนาดนี้?
“แม่คะ หนูบาดเจ็บแบบนี้ อยากพักผ่อนที่บ้านดีๆ”
อวิ๋นช่วนเห็นถึงความไม่ยิมยอมพร้อมใจของเธอเลยช่วยเกลี้ยกล่อม “คุณหญิง ในเมื่อซู่ซู่ไม่อยากไป ผมว่างั้นช่างเถอะครับ”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก!