อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก! นิยาย บท 686
ตอนที่ 686 โซ่ตรวนรัก (1)
โดย
Ink Stone_Romance
มีช่วงพักใหญ่ที่ในหัวถังซ่งมีแต่ภาพที่ไป๋ซู่เย่ร้องไห้ น้ำตาเหล่านั้นเขาไม่รู้ว่าเพราะความรักหรือไม่ แต่หากนี่สื่อได้ว่าเธอรักเย่เซียว ความรักแบบนั้นช่างประหลาด คนปกติทั่วไปคงไม่มีบุญพอจะรับไหว
แต่กลับเหมาะสมกับคนแปลกอย่างเย่เซียวมาก เย่เซียวไม่ใช่คนธรรมดาอยู่แล้ว หากเจอเด็กผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง ไม่แน่เขาอาจไม่สนใจด้วยซ้ำ คงไม่รักจนยากจะลืมกันขนาดนี้
“เสร็จแล้ว ทำแผลเสร็จแล้ว สองวันนี้อย่าโดนน้ำ ต้องใส่ยาให้ตรงเวลา” ถังซ่งเก็บอุปกรณ์ยาแล้วพูดสั่ง
“ขอบคุณ” เพราะเสียเลือดมากไปไป๋ซู่เย่เลยดูอ่อนแออยู่บ้าง เธอหันหลังไปหน่อยเพื่อใส่เสื้อให้ดี รอยเลือดตรงไหล่ชัดเจนมากจนสภาพเจ้าตัวดูแย่อยู่สักหน่อย
ถังซ่งสั่งคนข้างๆ “พาคุณไป๋ไปเปลี่ยนชุด”
“ไม่ต้องลำบากหรอก ฉันได้เจอเขาแล้วฉันก็ควรกลับไปแล้ว ไม่อย่างนั้นไป๋หลางจะเป็นห่วงเอาได้” ไป๋ซู่เย่เก็บซ่อนอารมณ์ตนให้ดี ท่าทางนั้นคล้ายว่าน้ำตาที่ไหลพรากอย่างห้ามไม่อยู่เมื่อสักครู่เป็นเพียงภาพลวงตาของถังซ่งเท่านั้น เธอหันกลับมามองถังซ่ง “ไม่ว่ายังไง ครั้งนี้ต้องขอบคุณคุณ…”
ถังซ่งเหยียดปาก “ขอบคุณผมอะไร? ขอบคุณผมที่ให้คุณได้แผลใหม่? บอกตามตรงตอนแรกผมคิดว่าตามนิสัยของเย่เซียว วันนี้เห็นคุณก็ควรฆ่าคุณเพื่อระบายความโกรธ”
ไป๋ซู่เย่ยิ้มขมขื่นไม่ตอบ เดิมทีเธอเองก็คิดว่าตนอาจจะตายด้วยน้ำมือเขาแล้ว
“ผมจะให้คนพาคุณไปส่งที่ท่าเรือ”
ไป๋ซู่เย่พยักหน้า ชะงักเล็กน้อยเหมือนจะอยากพูดอะไร แต่สุดท้ายไม่ได้พูด ถังซ่งคล้ายจะรู้ทันความคิดเธอ “คุณสบายใจได้ คุณไม่บอกผมก็จะดูแลเขาให้ดี”
ไป๋ซู่เย่ทำเพียงแค่ยิ้ม เปิดประตูเผลอหันไปมองบานประตูสุดทางเดินที่ปิดสนิทโดยไม่รู้ตัว นึกถึงชายหนุ่มที่อยู่ในห้องนั้น ท้ายที่สุดแค่ถอนสายตากลับมาเตรียมไปจากที่นี่
ขอแค่เขาปลอดภัย…ก็พอ…
ลูกกระสุนที่อยู่ในหัวใจนั่น ถังซ่งจะต้องหาทางได้แน่ๆ…
ไป๋ซู่เย่พูดปลอบตัวเองอยู่อย่างนั้นและเดินไปข้างนอก แต่เพิ่งเดินไปได้สองก้าวกลับได้ยินเสียงฝีเท้าอย่างพร้อมเพรียงจากด้านหลัง จากนั้นทางของเธอก็มีคนขวางไว้
“รัฐมนตรีไป๋ เกรงว่าคุณต้องอยู่ที่นี่ไปชั่วคราวแล้ว” หยูอันเดินไปตรงหน้าเธอด้วยสีหน้าเย็นชาดังเดิม
ไป๋ซู่เย่เงยหน้ามองเขา “คุณกลัวว่าฉันจะเปิดเผยความเคลื่อนไหวของพวกคุณเหรอ?”
“ไม่แปลกที่จะกังวลเรื่องนี้หรอกใช่ไหม? ก่อนที่นายท่านเราจะอาการคงที่ ผมว่าคุณคงต้องอยู่ที่นี่ไปก่อน”
ไป๋ซู่เย่ครุ่นคิดชั่วขณะและพยักหน้าอย่างเด็ดเดี่ยว “ได้ ฉันยอมอยู่”
ทางปลัดกระทรวงเธอไม่จำเป็นต้องรายงานอย่างละเอียด อีกอย่างอยู่ต่อไปเธอจะได้ถามที่มาที่ไปของเรื่องการดักฟังในครั้งนี้กับถังซ่งและหยูอัน
ไป๋ซู่เย่มองหยูอัน “พวกคุณกักบริเวณฉัน ถ้าไม่อยากเกิดความเดือดร้อนต้องให้ฉันติดต่อลูกน้องฉันก่อน”
หยูอันมองเธออย่างระแวงแวบหนึ่ง “อย่าคิดตุกติก!”
จากนั้นหันกลับไปสั่งคนที่ตามมา “พาเธอไป ให้คนเตรียมห้องให้ดี!”
“ครับ รัฐมนตรีไป๋ เชิญตามผมมาเลย!”
……………………
ไป๋ซู่เย่ไม่ได้คิดมาก เดินตามคนของหยูอันไป
ทั่วอาณาบริเวณนี้ถูกพวกเขาปิดกั้นสัญญาณไว้ทำให้โทรศัพท์ของเธอโทรออกไม่ได้ ตอนนี้ยังไม่มีความเคลื่อนไหวอะไรกลัวก็แต่ไป๋หลางที่อยู่ทางนั้นจะเริ่มกระวนกระวายแล้ว
ไป๋ซู่เย่ถูกนำมายังห้องหนึ่ง อาจเป็นเพราะระแวงเธอทำให้ห้องของเธออยู่ห่างจากห้องเย่เซียวอย่างมาก เย่เซียวอยู่เรือนหลักส่วนเธออยู่เรือนสำรอง แต่พอเปิดม่านหน้าต่างก็เห็นหน้าต่างห้องของเขาได้บ้างไกลๆ แต่ห้องของเขาปิดหน้าต่างรวมถึงผ้าม่านไม่ปล่อยให้เห็นแสงข้างในสักนิดเดียว
ไม่รู้ว่าตอนนี้เขาเป็นอย่างไรบ้าง…
ตอนนี้สี่ทุ่มกว่าแล้ว เขาน่าจะหลับอีกครั้งแล้วสินะ…
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก!