อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก! นิยาย บท 688
ตอนที่ 688 โซ่ตรวนรัก (3)
โดย
Ink Stone_Romance
สุดท้ายถังซ่งพยักหน้าตัดสินใจเองให้ไป๋ซู่เย่อยู่ต่อ
อาจเป็นเพราะความรักที่แยกไม่ออกว่าจริงหรือปลอมที่ฉายออกทางแววตาของเธอ หรืออาจเป็นเพราะความเหนื่อยที่สั่งสมมาทั้งวันของเขา หลายวันนี้เขาเครียดตึงตลอดเวลาแทบไม่เคยผ่อนคลายสักชั่วยาม ตอนนี้มีคนคอยเฝ้าเย่เซียวแทนตน ก็ไม่แย่
ถังซ่งทำแผลเสร็จออกไปแล้ว
ก่อนไปมองเธอแวบหนึ่ง พยักพเยิดปลายคางไปที่ห้องอาบน้ำข้างๆ “ถือโอกาสที่ตอนนี้อาการของเขายังคงที่ คุณเข้าไปเปลี่ยนชุดข้างในนั่นก่อน เช็ดผมด้วย ใส่เสื้อเย่เซียวก่อนแล้วกัน เสื้อของเขาอยู่ในตู้ด้านนั้น”
ไป๋ซู่เย่พยักหน้ารับยืนส่งถังซ่งออกไป
หลังถังซ่งออกไปภายในห้องจึงเหลือเพียงเธอกับเย่เซียวสองคน
เปิดหน้าต่างปล่อยให้ลมข้างนอกพัดเข้ามา เสื้อที่เปียกโชกของเธอแนบกายยิ่งขับให้หนาวเหน็บกว่าเดิม ถ้าอยู่อย่างนี้ต่อไปกลัวว่าจะเป็นหวัดเข้าจริงๆ หากแผลเธอติดเชื้ออาการจะยิ่งแย่ลง
ไป๋ซู่เย่เงียบไปชั่วครู่ ตามองชายหนุ่มบนเตียงที่หัวคิ้วเริ่มคลายตัวลงแวบหนึ่ง เดินย่องเข้าไปเบาๆ เพื่อดึงผ้าห่มคลุมตัวเขาให้ดี
สายตาของเธอทิ้งอยู่บนใบหน้าเขาพักใหญ่ พาลนึกถึงเรื่องราวในอดีตมากมายขึ้นมารางๆ พวกเธอในวันนี้อาจจะเผชิญหน้ากันได้อย่างสงบแค่ตอนที่อีกฝ่ายหลับใหลเท่านั้นกระมัง
ระหว่างพวกเธอ วาดฝันอนาคตไม่ได้…
ในใจอดรู้สึกเศร้าขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้
กลัวอารมณ์นี้จะพลุ่งพล่านกว่าเดิมเธอจึงไม่ได้คิดต่อ ลุกขึ้นเปิดตู้เสื้อผ้าของเขาพบว่าข้างในเต็มไปด้วยเสื้อเชิ้ตกับเสื้อสูทเรียงเป็นแถว ตู้ข้างๆ ถึงจะเป็นชุดนอนของเขา
ไป๋ซู่เย่เลือกหยิบตัวใหม่มาลวกๆ หมุนตัวเข้าไปในห้องน้ำ
ถอดชุดนอนที่เปียกโชกบนตัวลงก่อนสวมใส่ของเขา เขาตัวสูงขนาดนั้นจึงทำให้ชุดนอนหลวมโคร่ง พออยู่บนตัวเธอยิ่งขับให้เธอดูตัวเล็กอ้อนแอ้นกว่าเดิม เธอยืนตรงหน้ากระจกหยิบไดร์เป่าผมที่เปียกปอน ยิ้มขมขื่นให้ตัวเองที่สะท้อนบนกระจก เมื่อก่อนตอนอยู่กับเย่เซียวเธอจะชอบแอบเอาชุดนอนเขามาสวมใส่ทุกครั้งที่เขาไม่อยู่ข้างกายเพราะไปปฏิบัติภารกิจ เธอชอบให้กลิ่นของเขาโอบล้อมบนตัวเธอ ความรู้สึกอย่างนั้นราวกับว่าเขาอยู่ข้างกายตน
ไป๋ซู่เย่ตกอยู่ในภวังค์พลางหยิบผ้าขนหนูเช็ดผมตัวเองไปเป่าผมไป ทันใดนั้นได้ยินเสียงเคลื่อนไหวจากข้างนอกทำให้เธอขมวดคิ้วน้อยๆ แทบจะปิดไดร์เป่าผมทันที อย่างที่คาดไว้ไม่มีผิดเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าเนืองๆ
อีกทั้งเสียงฝีเท้ากำลังมุ่งตรงสู่ห้องน้ำที่เธออยู่
ใคร?
คิ้วเรียวของเธอย่นเข้าหากัน เปิดประตูฉับพลัน คนข้างนอกคล้ายคิดไม่ถึงว่าจะมีคนอยู่ข้างใน เห็นเธอก็อึ้งไปชั่วขณะ
วินาทีถัดมาดวงตาที่พร่ามัวมองไม่ชัดคู่นั้นหรี่ลง หลากหลายอารมณ์ฉายผ่านแววตาคู่นั้น คล้ายว่าเขาเริ่มแยกไม่ออกว่าภาพตรงหน้านั้นตนกำลังฝันไปหรือเป็นความจริง
“เย่เซียว?” ไป๋ซู่เย่เองก็ตกใจนิ่งไปพักหนึ่งถึงเอ่ยขานชื่อนี้จากปากได้ บนตัวเขาเป็นชุดสำหรับผู้ป่วยสีขาวตัวใหญ่และบนหลังมือเสียบยาแก้อักเสบไว้อยู่ ราวเหล็กถูกเขาเคลื่อนมาด้วย เนื่องด้วยเมื่อสักครู่เขาเพิ่งไข้ขึ้นทำให้ใบหน้าขาวซีดขึ้นสีระเรื่อจางๆ แต่สิ่งสำคัญที่สุด…
“ถังซ่งฉีดกล่อมประสาทให้คุณไม่ใช่เหรอ? ทำไมคุณถึงตื่นเอาตอนนี้ได้ล่ะ?” เธอวางผ้าขนหนูกับไดร์เป่าผมในมือลง
ในที่สุดเย่เซียวก็เริ่มแยกความจริงกับความฝันออกได้แล้ว พูดประชดเสียงเย็น “ผมไม่ได้นอนหลับไปตลอดกาล ทำให้คุณผิดหวังงั้นเหรอ?”
แต่ขณะที่ทั้งคู่เดินสวนไหล่กัน เย่เซียวคว้าข้อแขนเธอไว้ด้วยมือเดียว “สัญญากับถังซ่งว่าจะดูแลผม คุณดูแลผมอย่างนี้เหรอ?”
สายตาของเขากวาดมองผ่านตัวเธอ “วิ่งโร่มาที่ห้องผมในสภาพผมเปียกปอน เปลี่ยนเป็นชุดนอนของผม รัฐมนตรีไป๋ ขอถามคุณสักประโยคสิ นี่กำลังดูแล หรือว่า…กำลังยั่ว?”
คำสุดท้ายเขากัดฟันแน่น
ไป๋ซู่เย่รู้ว่าเขาแค่อยากพูดเหยียดหยามตนอีก ไม่ได้โกรธแต่กลับหัวเราะ หัวเราะอย่างน่าหลงใหล “ที่แท้คุณเย่เซียวยั่วง่ายขนาดนี้เชียว แค่ใส่เสื้อผ้า ไม่ต้องทำอะไรก็ยั่วคุณได้แล้วเหรอ?”
“ไม่ได้จริงๆ!” เย่เซียวโอบเอวด้านหลังเธอไว้กระชับแขนรั้งตัวเธอเข้าไปใกล้ บนตัวเขาเต็มไปด้วยกลิ่นยารุนแรงรวมถึงกลิ่นคาวเลือด ไป๋ซู่เย่มุ่นคิ้วเพราะเป็นห่วงว่าเขาจะใช้แรงเกินไปจนกระตุกโดนแผลอีก ได้แต่ยืนตัวเกร็งไม่กล้าขัดขืน เขามองเธอด้วยสายตาเย้ยหยัน เสียงแหบแห้งพ่นถ้อยคำร้ายกาจออกมา “เหมือนคราวก่อน ถอดเสื้อผ้าคลานขึ้นบนเตียงผมเอาใจผม บางทีผมอาจจะยอมมองคุณอีกสักหน่อย”
ไป๋ซู่เย่ยังคงยิ้มมองเขา “ฉันรู้”
เย่เซียวใจว้าวุ่นเพราะรอยยิ้มของเธอ “คุณรู้อะไร?”
“รู้ว่าตอนนี้คุณก็ได้แค่มองเท่านั้น เจ็บขนาดนี้ทำอะไรก็ไม่ได้ ใครยั่วคุณก็แค่เป็นการเสียแรงเปล่า ฉันไม่ได้โง่ขนาดนั้น”
“ไป๋ซู่เย่!” เย่เซียวกัดฟันกรอด ผู้หญิงคนนี้กำลังดูถูกเขา?
……………………………
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก!