อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก! นิยาย บท 688

อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก! – ตอนที่ 688 โซ่ตรวนรัก (3)
ตอนที่ 688 โซ่ตรวนรัก (3)
โดย
Ink Stone_Romance
สุดท้ายถังซ่งพยักหน้าตัดสินใจเองให้ไป๋ซู่เย่อยู่ต่อ

อาจเป็นเพราะความรักที่แยกไม่ออกว่าจริงหรือปลอมที่ฉายออกทางแววตาของเธอ หรืออาจเป็นเพราะความเหนื่อยที่สั่งสมมาทั้งวันของเขา หลายวันนี้เขาเครียดตึงตลอดเวลาแทบไม่เคยผ่อนคลายสักชั่วยาม ตอนนี้มีคนคอยเฝ้าเย่เซียวแทนตน ก็ไม่แย่

ถังซ่งทำแผลเสร็จออกไปแล้ว

ก่อนไปมองเธอแวบหนึ่ง พยักพเยิดปลายคางไปที่ห้องอาบน้ำข้างๆ “ถือโอกาสที่ตอนนี้อาการของเขายังคงที่ คุณเข้าไปเปลี่ยนชุดข้างในนั่นก่อน เช็ดผมด้วย ใส่เสื้อเย่เซียวก่อนแล้วกัน เสื้อของเขาอยู่ในตู้ด้านนั้น”

ไป๋ซู่เย่พยักหน้ารับยืนส่งถังซ่งออกไป

หลังถังซ่งออกไปภายในห้องจึงเหลือเพียงเธอกับเย่เซียวสองคน

เปิดหน้าต่างปล่อยให้ลมข้างนอกพัดเข้ามา เสื้อที่เปียกโชกของเธอแนบกายยิ่งขับให้หนาวเหน็บกว่าเดิม ถ้าอยู่อย่างนี้ต่อไปกลัวว่าจะเป็นหวัดเข้าจริงๆ หากแผลเธอติดเชื้ออาการจะยิ่งแย่ลง

ไป๋ซู่เย่เงียบไปชั่วครู่ ตามองชายหนุ่มบนเตียงที่หัวคิ้วเริ่มคลายตัวลงแวบหนึ่ง เดินย่องเข้าไปเบาๆ เพื่อดึงผ้าห่มคลุมตัวเขาให้ดี

สายตาของเธอทิ้งอยู่บนใบหน้าเขาพักใหญ่ พาลนึกถึงเรื่องราวในอดีตมากมายขึ้นมารางๆ พวกเธอในวันนี้อาจจะเผชิญหน้ากันได้อย่างสงบแค่ตอนที่อีกฝ่ายหลับใหลเท่านั้นกระมัง

ระหว่างพวกเธอ วาดฝันอนาคตไม่ได้…

ในใจอดรู้สึกเศร้าขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้

กลัวอารมณ์นี้จะพลุ่งพล่านกว่าเดิมเธอจึงไม่ได้คิดต่อ ลุกขึ้นเปิดตู้เสื้อผ้าของเขาพบว่าข้างในเต็มไปด้วยเสื้อเชิ้ตกับเสื้อสูทเรียงเป็นแถว ตู้ข้างๆ ถึงจะเป็นชุดนอนของเขา

ไป๋ซู่เย่เลือกหยิบตัวใหม่มาลวกๆ หมุนตัวเข้าไปในห้องน้ำ

ถอดชุดนอนที่เปียกโชกบนตัวลงก่อนสวมใส่ของเขา เขาตัวสูงขนาดนั้นจึงทำให้ชุดนอนหลวมโคร่ง พออยู่บนตัวเธอยิ่งขับให้เธอดูตัวเล็กอ้อนแอ้นกว่าเดิม เธอยืนตรงหน้ากระจกหยิบไดร์เป่าผมที่เปียกปอน ยิ้มขมขื่นให้ตัวเองที่สะท้อนบนกระจก เมื่อก่อนตอนอยู่กับเย่เซียวเธอจะชอบแอบเอาชุดนอนเขามาสวมใส่ทุกครั้งที่เขาไม่อยู่ข้างกายเพราะไปปฏิบัติภารกิจ เธอชอบให้กลิ่นของเขาโอบล้อมบนตัวเธอ ความรู้สึกอย่างนั้นราวกับว่าเขาอยู่ข้างกายตน

ไป๋ซู่เย่ตกอยู่ในภวังค์พลางหยิบผ้าขนหนูเช็ดผมตัวเองไปเป่าผมไป ทันใดนั้นได้ยินเสียงเคลื่อนไหวจากข้างนอกทำให้เธอขมวดคิ้วน้อยๆ แทบจะปิดไดร์เป่าผมทันที อย่างที่คาดไว้ไม่มีผิดเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าเนืองๆ

อีกทั้งเสียงฝีเท้ากำลังมุ่งตรงสู่ห้องน้ำที่เธออยู่

ใคร?

คิ้วเรียวของเธอย่นเข้าหากัน เปิดประตูฉับพลัน คนข้างนอกคล้ายคิดไม่ถึงว่าจะมีคนอยู่ข้างใน เห็นเธอก็อึ้งไปชั่วขณะ

วินาทีถัดมาดวงตาที่พร่ามัวมองไม่ชัดคู่นั้นหรี่ลง หลากหลายอารมณ์ฉายผ่านแววตาคู่นั้น คล้ายว่าเขาเริ่มแยกไม่ออกว่าภาพตรงหน้านั้นตนกำลังฝันไปหรือเป็นความจริง

“เย่เซียว?” ไป๋ซู่เย่เองก็ตกใจนิ่งไปพักหนึ่งถึงเอ่ยขานชื่อนี้จากปากได้ บนตัวเขาเป็นชุดสำหรับผู้ป่วยสีขาวตัวใหญ่และบนหลังมือเสียบยาแก้อักเสบไว้อยู่ ราวเหล็กถูกเขาเคลื่อนมาด้วย เนื่องด้วยเมื่อสักครู่เขาเพิ่งไข้ขึ้นทำให้ใบหน้าขาวซีดขึ้นสีระเรื่อจางๆ แต่สิ่งสำคัญที่สุด…

“ถังซ่งฉีดกล่อมประสาทให้คุณไม่ใช่เหรอ? ทำไมคุณถึงตื่นเอาตอนนี้ได้ล่ะ?” เธอวางผ้าขนหนูกับไดร์เป่าผมในมือลง

ในที่สุดเย่เซียวก็เริ่มแยกความจริงกับความฝันออกได้แล้ว พูดประชดเสียงเย็น “ผมไม่ได้นอนหลับไปตลอดกาล ทำให้คุณผิดหวังงั้นเหรอ?”