อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก! นิยาย บท 702
โดย
Ink Stone_Romance
“นายน้อย” คุณหมอประจำข่ายปินถอดหน้ากากอนามัยออก “คุณไฟรอคุณนานแล้ว”
เย่เซียวก้มมองพ่อบุญธรรมตนวูบหนึ่ง
ไฟเรนเซ่เป็นคนที่รอบคอบและมีความระมัดระวังสูง คุณหมอส่วนตัวของเขาเคยให้การรักษาแค่เขาคนเดียวมาโดยตลอด ยังไม่เคยมีใครจะได้รับการรักษาจากข่ายปินเป็นคนที่สอง
“อย่ามัวแต่มอง รีบไปนอน ให้ข่ายปินตรวจร่างกายให้แกละเอียดหน่อย”
“ก่อนหน้าถังซ่งเคยตรวจแล้ว”
“เจ้าเด็กถังซ่งนั่นจะให้ฉันไว้วางใจได้ยังไง พอแล้ว ไปนอน” ท่าทีของไฟเรนเซ่ไม่อ่อนโยนหรือกระโชกโฮกฮาก แต่ความน่าเกรงขามนั่นกลับไม่มีใครกล้าแย้งคำพูดของเขาได้
เย่เซียวไปนอนบนเตียงอย่างเชื่อฟัง ข่ายปินทำการตรวจร่างกายเขาอย่างละเอียด ด้วยความที่ไม่ได้นอนมาทั้งคืนและต้องขับรถอีกหลายชั่วโมงไปที่สนามบินประเทศ S โดยตรงก่อนจะบินมาที่เมืองโยวประเทศ T การเดินทางยาวนานมาหนึ่งคืนกับอีกหนึ่งวันโดยแทบไม่ได้พักสายตา พอตอนนี้ได้นอนเย่เซียวรู้สึกเพียงหนักอึ้งที่เปลือกตา ผ่านไปสักพักก็ผล็อยหลับไป
รอตื่นมาอีกทีแสงบนเหนือศีรษะยังสว่างแยงตา เขามุ่นคิ้วจ้องไฟสว่างนั่นหลายวินาทีและรู้สึกถึงความว่างเปล่าเต็มอก วินาทีนี้เขารู้สึกเหมือนเหยียบอยู่บนผืนหญ้าโล่งเปล่าแห่งหนึ่ง บนผืนหญ้านั่นกว้างใหญ่ไพศาล ราวกับว่าเขาเดินอย่างไร เดินจนหมดเรี่ยวแรงก็เดินไม่สุดทางสักที
สักพักหนึ่งถึงได้ยินเสียงของข่ายปินดังแว่วมาข้างหู
“คุณไฟ กระสุนนัดนี้ของนายน้อยจัดการไม่ง่ายเลย”
“อะไรคือจัดการไม่ง่าย?” น้ำเสียงไฟเรนเซ่คุกรุ่น “ฉันเสียค่าอุปกรณ์การแพทย์ที่ทันสมัยให้นายทุกปีหลายร้อยล้าน ค้นหายารักษาที่ทันสมัยที่สุด ร่ำเรียนเทคนิคทางการแพทย์ที่ทันสมัยที่สุด สิ่งที่แกตอบแทนฉันก็คือคำว่า ‘จัดการไม่ง่าย’?”
“คุณไฟ ขออภัยที่เราไม่สามารถ ลูกกระสุนที่ติดอยู่ในร่างกายของนายน้อย ถ้าตอนผ่าพลาดเอียงไปนิดเดียวก็อาจจะเกิดผลที่คาดไม่ถึง ทีมรักษาของเราเลยเห็นพ้องต้องกันว่าลูกระสุนของนายน้อยนี้ต้องปล่อยให้สังเกตการณ์ไปเรื่อยๆ ก่อน”
“สังเกตการณ์ไปเรื่อยๆ ก็เท่ากับปล่อยให้ลูกระเบิดเวลาทิ้งไว้ในตัวเขา อันตรายต่อชีวิตเขาได้ทุกเมื่อ!ข่ายปิน แกยังไม่รู้หนักเบาอีกเหรอ? เย่เซียวเป็นลูกชายคนเดียวของฉัน ถ้าเขาเป็นอะไรไปเพราะลูกกระสุนลูกนี้ อย่าว่าแต่แก คนในทีมรักษาแกหนีไม่พ้นแม้แต่คนเดียว!ต้องตายไปพร้อมกับเขาทั้งหมด!”
ข่ายปินหายใจขาดห้วง ยืนตัวเกร็งตรงนั้นไม่กล้าส่งเสียง
ตอนนี้กำลังอยู่บนหลังเสือชัดๆ
“คุณพ่อ ท่านอย่าทำให้ข่ายปินลำบากใจเลย” เย่เซียวลุกขึ้นนั่งบนเตียง จดกระดุมเสื้อเชิ้ตทีละเม็ดๆ เทียบกับอารมณ์แทบจะลุกเป็นไฟของไฟเรนเซ่ในตอนนี้แล้วเจ้าตัวเป็นตัวการสำคัญกลับใจเย็นผิดปกติ “กระสุนลูกนี้ถ้าจะเอาออกมาตอนนี้ให้ได้ ผมอาจจะตายไปเลยก็ได้ ทิ้งไว้ในร่างกายก็เหมือนรอดูว่าชีวิตผมดวงแข็งมั้ย ถ้ายมบาลคิดจะพาผมไป ก็ต้องดูว่าเขาสามารถหรือเปล่า”
ไฟเรนเซ่ได้ยินคำพูดของเขาสีหน้าที่เรียบตึงถึงผ่อนคลายลงเล็กน้อย สุดท้ายโบกมือใส่ข่ายปินแล้วพูดอย่างรำคาญใจ “ถอยออกไปให้หมด!”
“…ครับ” ข่ายปินไม่กล้าชักช้าเพราะกลัวอยู่นานกว่านี้คุณไฟจะออกโจทย์ยากให้เขาอีก ดังนั้นรีบพาทีมรักษาของตนกระจายออกมาอย่างรวดเร็ว
ในห้องโถงรอง
ชั่วขณะเหลือเพียงไฟเรนเซ่กับเย่เซียวสองคน
“ลูกกระสุนพวกนั้น แกโทษพ่อมั้ย?” ไฟเรนเซ่ถามเสียงนิ่ง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก!