อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก! นิยาย บท 705
ตอนที่ 705 จดจำฝังใจ (2)
โดย
Ink Stone_Romance
“ใครบอกคุณว่าผมไม่มีทางรับสาย?” เขาถามต่อ
“ไม่ต้องให้ใครบอกฉัน ฉันก็รู้ได้เอง…”
“คุณรู้มาจากไหน?” เขามีความอดทนที่น่าเหลือเชื่อมาต่อบทสนทนาที่แสนจะไร้เหตุผลนี้ คุยไปก็เดินไปหยิบรูปภาพกับการ์ดธนาคารใบนั้นใส่ในกระเป๋าเงินอีกครั้ง
“เบอร์ที่คุณโทรหาฉันเป็นเบอร์หมายเลขแปลกๆ ที่ผ่านการจัดการมาโดยเฉพาะ…” ไป๋ซู่เย่นั่งยองอยู่ทางนั้นคอยมองไปที่ตึกสูงที่ไร้แสงไฟใดๆ หางตาเปียกชื้น “ฉันรู้ คุณกังวลว่าสักวันฉันจะตามตื๊อคุณ…”
เย่เซียวหยุดชะงักไปชั่วครู่
สายตาฝ่าความมืดที่ไร้พรมแดนนิ่ง ผ่านไปครู่ใหญ่ถึงถามเสียงเรียบ “งั้น…ถ้าผมให้เบอร์ผมกับคุณ คุณจะตามตื๊อผมไหม?”
อีกฝั่งเงียบ
จากนั้น…
เป็นเสียงเศร้าปนถอนหายใจแผ่วเบา “ไม่…”
หัวใจที่เพิ่งถูกชุบขึ้นใหม่ก็ถูกซ้ำเติมให้จมสู่บ่อน้ำหนาวเย็น
เสียงเย่เซียวแข็งกระด้างขึ้น “ในเมื่อไม่ แล้วครั้งนี้โทรมาทำไม?”
“เย่เซียว…คุณบอกสุขสันต์วันเกิดฉันเป็นครั้งสุดท้ายหน่อยสิ” จู่ๆ เธอก็พูดคำขอขึ้นมา
เย่เซียวกำโทรศัพท์แน่น คำว่า‘ครั้งสุดท้าย’ทำให้หัวใจเขาอึดอัด “ทำไมผมต้องบอกคุณว่า ‘สุขสันต์วันเกิด’?”
ในเมื่อไม่มีใจแล้วทำไมถึงมายั่วเขาในตอนที่เขาเตรียมจะลบทิ้งทุกอย่างไป?
“เมื่อก่อนคุณเคยสัญญากับฉัน คุณสัญญากับฉันว่าจะให้ของขวัญวันเกิดฉันทุกปี จะอยู่ฉลองวันเกิดกับฉันทุกปี…” ไป๋ซู่เย่สูดจมูกเสียงปนสะอื้น “ของอดีต อนาคต ฉันไม่เอาแล้ว…วันนี้…วันนี้คุณพูดให้ฉันหน่อยเถอะ”
เย่เซียวเริ่มหายใจหนักอึ้ง “ไป๋ซู่เย่ ทำไมคุณถึงขอได้ใจกล้าขนาดนี้? เพราะผมเคยสัญญากับคุณ? แล้วสิบปีก่อนที่คุณเคยสัญญากับผมไว้คุณเคยทำได้ไหม? สิบปีก่อนคุณบอกว่าคุณจะรักผมไปตลอดชีวิต!คุณบอกว่าต่อให้วันไหนผมขาหักแขนขาดคุณก็จะไม่ทอดทิ้งผม!คุณยังบอกว่า…”
พูดถึงนี่เย่เซียวหยุดชะงักไปกึก
สุดท้ายกัดฟันพูด “คุณยังเคยบอกว่าคุณจะแต่งงานกับผม!”
ไป๋ซู่เย่ที่อยู่อีกฟากใช้มือปิดปากร้องไห้ปล่อยให้น้ำตาเม็ดโตร่วงหล่นกระทบพื้นเย็นเฉียบ แต่ต่อให้เมามายไม่ได้สติเธอก็ไม่กล้าให้เสียงร้องไห้ของเธอเล็ดลอดเข้าไปในสายโทรศัพท์
เย่เซียวซักถามด้วยใบหน้าบึ้งตึง “ทุกอย่างนี้เป็นแค่คำลวงที่คุณแต่งมันมาเพื่อฆ่าผม ในเมื่อคุณใช้คำโกหกนี้จัดการผม แล้วมีสิทธิ์อะไรให้ผมทำตามคำสัญญาที่มีให้คุณในอดีต?!หืม?”
ไม่ใช่คำลวง…
ตัวเธอรู้ดีที่สุดว่าถ้อยคำบอกรักเหล่านั้นนอกจากจะไม่ใช่คำลวงแล้วยังเคยเป็นความคาดหวังของเธอ…ความคาดหวังที่สิ้นหวังที่สุด…ความคาดหวังที่รู้ดีว่าไม่มีความเป็นไปได้…
“ฉันเมาไปแล้ว…” ไป๋ซู่เย่ยิ้มทั้งน้ำตา “ฉันเมาเลยโทรมา…ขอโทษ…”
ในใจของเย่เซียวเกิดเปลวไฟนิรนามกำลังมอดไหม้
สิ่งที่เขาอยากได้ยินไม่ใช่พวกนี้!เขาอยากฟังเธอบอกเขาว่าคำสัญญาในอดีตไม่ใช่แค่วิธีที่เธอใช้หลอกเขา ความจริงยังแฝงด้วยความต้องการส่วนหนึ่งของเธอ!ไม่ เขาไม่ได้ต้องการมากขนาดนั้น ขอแค่นิดเดียว แค่ความต้องการนิดเดียวก็พอแล้ว!
“ไป๋ซู่เย่ คุณต้องการอะไรกันแน่?!” เย่เซียวเรียกชื่อเธออย่างขุ่นเคือง
“ฉัน?” ไป๋ซู่เย่ค่อยๆ หยัดตัวลุกขึ้นและเพราะนั่งนานเกินไปเลยทำให้สองขาชาไปทั้งหมดจนร่างโงนเงนเล็กน้อย สักพักถึงได้ยินเสียงกล่าวที่ชัดเจนและมีสติ “เย่เซียว ฉันหวังว่าต่อไปนี้คุณ…จะมีชีวิตคู่…ที่ดีกับน่าหลัน…”
ถ้อยคำที่สวนทางกับหัวใจพอออกจากปากก็เจ็บไปทุกอณูของร่างกาย…
เย่เซียวที่อยู่อีกฝั่งหอบหายใจ “คุณพูดอีกครั้งสิ!”
“คุณยินดีกับฉันว่า ‘ขอให้มีความสุขกับชีวิตแต่งงานใหม่’ไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้…ฉันขอคืนคำนี้ให้คุณ…”
“เดี๋ยวนี้!”
“…” ใกล้เที่ยงคืนเต็มทีให้ไปหาช่างซ่อมโทรศัพท์มามันน่าแปลกจริงๆ แต่คิดแล้วในโทรศัพท์เครื่องนั้นน่าจะมีเอกสารหรือข่าวสำคัญอะไรกระมัง! อีกฝ่ายเห็นใบหน้าเย่เซียวเรียบนิ่งปานน้ำแข็งก็ไม่กล้าชักช้า รีบออกไปตามช่างมา
…………………………
ไป๋ซู่เย่ถูกไป๋หลางพาส่งโรงพยาบาลในคืนนั้นโดยมีฟู่อี้เฉินช่วยดูอาการให้เธอ
“เป็นยังไงบ้างคุณหมอฟู่ รัฐมนตรีเราอาการเป็นยังไงบ้าง? เกิดอะไรขึ้นกับร่างกายไหม?” ไป๋หลางกระวนกระวายอย่างมาก
“ช่วงนี้เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับเธอหรือเปล่า?” ฟู่อี้เฉินสีหน้าหนักอึ้ง
“ทำไมถามแบบนี้ครับ?”
“นอนไม่หลับ หักโหม ซึมเศร้าถึงได้จู่ๆ ก็เป็นลมไป ถ้าผมไม่ได้ดูผิดเธอน่าจะกินยานอนหลับมาระยะหนึ่งแล้ว แบบนี้ไม่มีผลดีต่อเธอสักนิด ถ้าร่างกายเกิดความเคยชินกับยา จากนี้นอกจากจะเลิกไม่ได้แถมยังมีผลข้างเคียงอีก คุณเป็นคนที่เธอเชื่อใจที่สุด รอเธอตื่นมาลองเกลี้ยกล่อมเธอดีๆ”
ไป๋หลางถอนหายใจ สุดท้ายพยักหน้าแต่ให้กล่อมเธอจะมีประโยชน์อะไร? มีโรคบางอย่างเกี่ยวกับรัก คิดว่าคงมีคนเดียวที่จะมียารักษาโรค
“คุณหมอฟู่ เมื่อก่อนรัฐมนตรีเคยเป็นโรคซึมเศร้า จากสถานการณ์ตอนนี้ หรือว่า…” ไป๋หลางถามอย่างเป็นห่วงย
ฟู่อี้เฉินหยักหน้ารับอย่างหนักหน่วง “จากสถานการณ์ตอนนี้ของเธอแล้วใช่ว่าจะไม่มีโอกาสกำเริบใหม่ ดังนั้นผมแนะนำให้เธอไปพบจิตแพทย์อีกที ให้ปรับสภาพจิตใจดีๆ ก่อน”
ไป๋หลางยิ่งหนักใจเข้าไปอีก
ความรักช่างเป็นสิ่งที่ฆ่าคนให้ตายได้จริงๆ!
………………………………
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก!