อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก! นิยาย บท 711
ตอนที่ 711 เจอกันในที่ที่เคยใช้ชีวิตมา (3)
โดย
Ink Stone_Romance
ไป๋ซู่เย่รู้สึกแค่เหมือนมีก้อนสำลีอุดตรงลำคอให้พูดไม่ออก
เย่เซียวไม่ได้พูดอะไรอีก หันหลังหยิบหูโทรศัพท์ไร้สายในห้องกดไปยังเบอร์หน้าเคาน์เตอร์
“เอายาขึ้นมาหนึ่งหลอด…แก้อักเสบ อืม ชั้นบนสุด ห้อง 8801”
พูดจบก็วางสาย
ไป๋ซู่เย่ยืนนิ่งตรงนั้นคอยฟังเสียงทุ้มต่ำของเขา อยากถามอะไรแต่ก็ดันพูดอะไรไม่ออก
เย่เซียววางโทรศัพท์ไว้ที่เดิมก่อนสายตาจะหยุดชะงักเมื่อเห็นยานอนหลับที่เธอวางไว้บนโต๊ะ ไป๋ซู่เย่หวั่นใจรีบวางแก้วไวน์คว้ายามาไว้ในมือ เธอเปิดกระเป๋าเดินทางหมายจะยัดยาเข้าไปแต่เพิ่งรูดซิปฝั่งหนึ่งได้ อาจเป็นเพราะใจร้อนเกินไปเลยทำให้ยาขวดอื่นๆ ที่มากกว่ากลิ้งออกมา
เธอลนรีบนั่งยองจะเก็บขวดยาขึ้นมาแต่มีสองสามขวดที่กลิ้งไปข้างเท้าของเย่เซียว
มือใหญ่ของชายหนุ่มก้มเก็บขวดยาก่อนเธอหนึ่งก้าว
ในมือนอกจากเป็นยานอนหลับยังมียาต้านโรคซึมเศร้า
เย่เซียวมองนิ่งๆ ลมหายใจเริ่มติดขัด
“คุณเอายาคืนฉันมา” ไป๋ซู่เย่เดินไปตรงหน้าเขาขณะที่เธอยืนเท้าเปลือยบนพรม เขากลับสวมรองเท้าบูธหนังยิ่งขับให้เจ้าตัวสูงกว่าเดิม พอทั้งสองคนประชันหน้ากันท่าทางเธอเลยดูอ่อนกว่าเขาเมื่อเทียบกันแล้ว
“คุณยังกินยาพวกนี้อยู่?” เย่เซียวถามเสียงเย็นชา คืนนั้นที่เคยนอนค้างห้องเธอนั้นเคยเห็นยาพวกนี้ในกล่องยาเธอ แม้เธอจะปากแข็งแต่เขาพอเดาได้ว่าปกติเธอต้องกินยาพวกนี้ไปไม่น้อย
“บางครั้ง”
“ถ้าแค่บางครั้ง ออกนอกบ้านทีคุณจำเป็นต้องพกยามาปริมาณมากขนาดนี้เลยเหรอ?”
ไป๋ซู่เย่ไม่รู้ควรแก้ตัวกับเขาอย่างไรแต่แค่ช่วงนี้กินมากกว่าปกติเท่านั้น เธอได้แต่ถอนหายใจเฮือกหนึ่ง “คุณคืนฉันเถอะ ฉันกลัวนอนไม่หลับถ้านอนบนเตียงแปลกที่ เลยพกยาพวกนี้ไว้เผื่อได้ใช้”
“เตียงแปลกที่?” เย่เซียวเลิกคิ้วหันมามองเตียงในห้องแวบหนึ่งด้วยแววตาเย็นชา “ห้องนี้ เตียงนี้ คุณน่าจะเคยนอนได้หลายสิบครั้งแล้วสินะ? แปลกที่จริงๆ หรือความจริงคุณแค่ลืมไปแล้วเท่านั้น?”
ไป๋ซู่เย่เหมือนโดนทิ่มแทงที่หัวใจ
ที่แท้…เขาเองก็จำได้…
พวกเขาต่างไม่เคยลืมเลือน
ไป๋ซู่เย่กำลังจะพูดบางอย่างจู่ๆ เย่เซียวกลับหันหลังหยิบยาเดินเข้าไปทางห้องน้ำ เธอเดิมตามไปโดยอัตโนมัติ เย่เซียวเปิดฝาขวดยานอนหลับแล้วเทเม็ดยาสีขาวลงชักโครกทั้งหมดก่อนจะกดน้ำชักโครกอย่างไม่ลังเล
“เย่เซียว!”
“นอนไม่หลับก็ไม่ต้องนอน คุณชอบเหม่อมองวิวตรงริมหน้าต่างนี้มากไม่ใช่เหรอ? ก็อยู่ดูทั้งคืนก็ไม่มีอะไรเสียหาย” เย่เซียวคืนขวดยาเปล่าให้เธอด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง
ยาเหล่านี้หากใช้ขนาดเกินมันมีผลข้างเคียงรุนแรงมาก ในอดีตเขาเคยมีลูกน้องที่พึ่งยานอนหลับในปริมาณเกินขนาดจนสุดท้ายควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ เกรี้ยวกราด ซึมเศร้าแล้วยิงตัวตาย
คนที่พึ่งยาเหล่านี้ไม่มีใครมีจุดจบที่สวยสักคน
เย่เซียวปรายสายตาเรียบนิ่งมองเธอ “เดี๋ยวผมจะให้คนเอาตั๋วเครื่องบินมาให้คุณ พรุ่งนี้เช้าหยิบตั๋วเครื่องบินกลับประเทศ S ถ้าแปลกที่ อยากกลับไปนอนยังไงก็นอนอย่างนั้น”
ไป๋ซู่เย่น้ำตาเอ่อคลอ
เธอมองเย่เซียว “เย่เซียว พรุ่งนี้เป็นวันหมั้นของคุณ…”
เย่เซียวขมวดคิ้วแน่นใช้สายตาเย็นชามองเธอ “แล้วยังไง? เกี่ยวอะไรกับคุณ?”
ไป๋ซู่เย่เข้าใจทันที บัตรเชิญนั่นไม่ได้เกี่ยวข้องกับเขา
“ไฟเรนเซ่เอาบัตรเชิญมาให้ฉันกับคนในกระทรวง ดังนั้น…”
เย่เซียวหัวคิ้วกระตุกแล้วพูดต่อเธอ“ดังนั้นที่วันนี้คุณปรากฏตัวที่เมืองเยียว เป็นเพราะ…คุณคิดจะมาร่วมงานหมั้นของผม?”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก!