เธอก้มหน้าเช็คร่างกายของเย่เซียว เห็นแค่ใบหน้าเขาขาวซีด ดวงหน้าเย็นชาหล่อเหลานั่นมีเหงื่อซึมเป็นชั้นๆ เพราะเจ็บเกินไปเลยกัดฟันแน่นไม่ยอมปล่อยให้เสียงหลุดออกมา
ผู้ชายคนนี้ก็ดื้อรั้นเหมือนกัน!
“คุณทนหน่อย ฉันจะไปโทรเรียกหมอตอนนี้เลย”
เธอลุกจากเตียงกำลังจะไปหยิบโทรศัพท์แต่ข้อมือถูกคว้าจับไว้ อาจเป็นเพราะเจ็บเกินไปฝ่ามือเขาเลยเต็มไปด้วยเหงื่อ รู้สึกได้ว่ากำลังสั่นเทาน้อยๆ ยามจับมือเธอ
“ใช้โทรศัพท์ผม…” เสียงเย่เซียวแหบพร่า “โทรหาถังซ่ง เขาอยู่โรงแรม…”
เสียงเขาสั่นเครือแต่ไป๋ซู่เย่ก็ฟังออก รีบคลานตัวลงล้วงกระเป๋ากางเกงเขาแต่เพราะรีบร้อนเกินไปมือเลยจับลูบต้นขาใหญ่ที่แน่นกระชับและเซ็กซี่ของเขาไปมาทั่วทุกซอกมุมแต่ก็ไม่เจออะไร
เย่เซียวหลุดเสียงครางฮึมก่อนจะตะครุบมือที่ปัดป่ายไปทั่วของเธอไว้ ลืมตาใช้ดวงตาที่รื้นด้วยน้ำใสจ้องมองเธอ “ลูบอะไร?”
เสียงหายใจเขาปนหอบ
ไป๋ซู่เย่ก้มมอง เขา…ระหว่างขาเขากลับเริ่มมีปฏิกิริยาเพราะท่วงท่าของเธอ
เธอถึงรู้ตัวว่าเมื่อกี้การกระทำของเธอนั้นดู…ลามกขนาดไหน แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาคิดเหลวไหล เธอเชยตามองเขา “โทรศัพท์ไม่ได้อยู่ในกระเป๋ากางเกง”
“อยู่ในกระเป๋าเสื้อ…”
ไป๋ซู่เย่ถึงลูบจับตรงหน้าอกเขาอีกทียิ่งทำให้เย่เซียวหายใจหอบหนักกว่าเดิมโดยที่เธอคล้ายไม่รู้ตัวสักนิด แค่กึ่งคุกเข่าบนเตียงทัดปรอยผมที่ปรกมาข้างหน้าไว้หลังหู เผยให้เห็นติ่งหูขาว แสงไฟสะท้อนมาดูดีเหมือนคริสตัล
เย่เซียวจ้องใบหน้ามุมข้างเธอ ต่อให้เจ็บขนาดไหนก็ไม่เคยหลับตา
……………………
ถังซ่งในขณะนี้กำลังอาบน้ำ โทรศัพท์กลับดังแผดเสียงไม่หยุดหย่อนราวกับมนต์สะกดจิต
เขาเริ่มหงุดหงิดจึงเอาผ้าขนหนูพันตัวออกมาจากห้องอาบน้ำ พอเห็นชื่อบนหน้าจอก็เช็ดมือรีบกดรับสาย
“ทำไม? พรุ่งนี้ใกล้จะมีเจ้าของแล้ว วันนี้เลยอยากมาเล่นสนุกถือเป็นการส่งท้าย…”
“ถังซ่ง รีบมาห้อง 8801 เร็ว!”
ถังซ่งกะพริบตาปริบรู้สึกเหมือนตัวเองหูแว่วไป เขาหยิบโทรศัพท์ห่างจากหูเล็กน้อยแล้วอ่านดูอย่างจริงจังอีกที ไม่ผิดนี่!นี่เบอร์เย่เซียว!แต่ทำไม…
“คุณฟังอยู่หรือเปล่า? ตอนนี้อาการหัวใจทำงานผิดปกติของเย่เซียวกำเริบ คุณรีบเอายามา!!”
“บัดซบ!นี่พวกคุณสองคนไปกกอยู่ด้วยกันอีกแล้ว!” ถังซ่งสบถหยาบทีแล้ววางสายไปทันที จากนั้นไม่คิดจะใส่เสื้อผ้าแค่ใส่เสื้อคลุมอาบน้ำพุ่งตัวไปข้างนอกด้วยเท้าเปล่า
ห้อง 8801
เย่เซียวกำลังนอนบนเตียงโดยมีไป๋ซู่เย่ในชุดเสื้อคลุมอาบน้ำคุกเข่าอยู่ข้างตัวเขา มือของเขายังกำข้อมือเธอไม่ปล่อย ไป๋ซู่เย่ก็ไม่ได้ขืนมือออกพลางโน้มตัวลงหน่อยๆ ใช้มืออีกข้างลูบหน้าอกเขาอย่างอ่อนโยน
ผมยาวนุ่มม้วนอยู่บนอกเขา ใบหน้าเล็กนอกจากจะฉายแววเป็นห่วงแล้วอ่อนโยนยังปิดไม่มิด
ถังซ่งยืนมองฉากนี้ตรงประตูห้องที่ถูกเปิดทิ้งไว้จนเผลอเหม่อไปชั่วขณะ สองคนนี้…พอมาดูอย่างนี้แล้วกลับให้ความรู้สึกสงบสุขอีกแบบหนึ่ง หากสงบสุขแบบนี้ไปตลอดคงดีไม่น้อย
แค่เสียดาย…
นั่นเป็นเพียงแค่ภาพลวงตา
ระหว่างพวกเขา มีภาระที่หนักหน่วงขวางกั้นไว้อยู่…
“เป็นยังไงบ้าง?” แม้จะไม่อยากแต่เพื่อรักษาชีวิตเขาไว้ถังซ่งจำต้องพูดทำลายบรรยากาศ
ไป๋ซู่เย่เงยหน้า“คุณมาดูหน่อย เขาเจ็บมาก”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก!