อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก! นิยาย บท 713
ตอนที่ 713 ชีวิตนี้ยาวไกล แต่กลับลืมคุณได้ยาก (1)
โดย
Ink Stone_Romance
มือของเย่เซียวจับเอวเธอไว้อย่างเอาแต่ใจและแข็งกร้าว
เขาเจ็บมากแต่ก็ไม่ยอมละมือสักที ไป๋ซู่เย่ใส่ชุดกระโปรงนอนที่ไม่นับว่าบางแต่ความอุ่นจากฝ่ามือยังแผ่ส่งมาที่ผิวเธอได้ไม่ขาด แผ่ไปถึงขั้วหัวใจเธอ…
เธอหลุบตาสายตาลงประสานกับเขา แววตาต่างดูลึกล้ำซับซ้อนและประทับอยู่บนตัวอีกฝ่ายไม่อาจละสายตาได้พักใหญ่ ลมหายใจคลอเคล้ากันและเริ่มร้อนระอุเรื่อยๆ
สายตาเย่เซียวดำหม่นส่อให้ดูอันตรายวูบหนึ่ง เลื่อนสายตาลงทิ้งไว้ที่ริมฝีปากแดงของเธอ
ปากของเธออยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากเขา สูดหายใจแผ่วก็ได้กลิ่นหอมอ่อนๆ ที่ยั่วยวนใจ กระตุ้นความต้องการจากส่วนลึกของหัวใจเขา…
เดิมทีเขาคิดว่าวันนั้นที่ภูเขามู่เจี้ยก็คือการลาจากกัน
พวกเขาไม่ควรกลับมาเจอกันอีก…สำหรับเขาแล้วเธอเป็นเหมือนพิษที่กลืนกินตัวเขา
เย่เซียวหายใจรุนแรงยกมืออีกข้างขึ้นสอดนิ้วกับกลุ่มผมเธอ ประคองหลังศีรษะเธอไว้และขณะที่กำลังจะต่อ ได้ยินเพียง ‘ติ๊ง–’ เสียงกริ่งประตูดังอย่างฉับพลัน
เสียงนี้เหมือนถังน้ำเย็นที่ราดหัว
ทั้งคู่ชะงักไปชั่ววูบ
จากนั้น…
สติเริ่มเข้ามาแทนที่ความหวั่นไหวชั่ววูบนั่น
เย่เซียวขมวดคิ้ว มือใหญ่เลื่อนลงจากกลุ่มผมเธอ ไป๋ซู่เย่เองก็เก็บความผิดหวังในใจไว้ มองเขาแวบหนึ่งพูดเสียงต่ำ “ฉันไปเปิดประตูก่อน”
“…อืม”
เขารับคำเสียงต่ำ อีกมือก็เลื่อนออกจากเอวเธอ
ความร้อนผ่าวกระจายหายไป
ไป๋ซู่เย่มองเขาอีกแวบถึงพลิกตัวลงจากเตียง ข้างนอกเป็นพนักงานที่เอายาแก้อักเสบที่เย่เซียวขอไปก่อนหน้ามาให้
เธอก้มมองยาหลอดนนั้นแล้วมองชายหนุ่มที่นอนบนเตียงโดยมีประตูกั้นวูบหนึ่ง ความรู้สึกหลากหลายซัดโครมเข้ามาในใจอย่างพร้อมเพรียง ผ่านคืนนี้ไป ตั้งแต่พรุ่งนี้…ผู้ชายคนนี้…ก็จะกลายเป็นของผู้หญิงอีกคนโดยสมบูรณ์…
เธอสูดจมูกทอดสายตาไปนอกหน้าต่างไกลๆ ให้อารมณ์สงบลงเธอถึงเดินเข้าห้องนอนอีกครั้ง
เย่เซียวสวมเสื้อนอนบนเตียง
วันนี้เขามาในชุดดำทั้งตัว แจ็กเก็ตสีดำ กางเกงขายาวสีเข้มซึ่งดูต่างไปจากเขาที่ปกติจะใส่ชุดสูทเป็นทางการ ท่าทางที่ใช้วางแผนในแวดวงธุรกิจถูกเก็บไว้ เขาในค่ำคืนนี้เปรียบดั่งเจ้าแห่งรัตติกาลมากกว่า เย็นชาน่าเกรงขาม ต่อให้เวลานี้ถูกความเจ็บปวดเล่นงานสีหน้ายังอดทนแข็งขืน ไม่ปล่อยให้ดูสภาพแย่สักนิด
ผู้ชายแบบนี้ น่าหลงใหลที่สุด…
คล้ายท้องฟ้าไม่มีวันพังทลาย ขอแค่มีเขาอยู่ข้างกายไม่ต้องทำอะไร ไม่ต้องพูดอะไร ก็รู้สึกปลอดภัยพอแล้ว
ไป๋ซู่เย่มองเขาอย่างหลงใหลเล็กน้อย เป็นครั้งแรกที่อิจฉาน่าหลันมากขนาดนั้น…
มีเขาอยู่ในครอบครอง เป็นเรื่องที่เธอโชคดีที่สุดในชีวิต แต่น่าเสียดาย จากนี้ไป…ชีวิตยังอีกยาวไกล แต่กลับลืมเขาได้ยากเย็น…
“เย่เซียว” ไม่ได้สนแผลตรงหน้าผากของตัวเอง เธอนั่งบริเวณหัวเตียงตบไหล่เขาเบาๆ “ฉันจะพยุงคุณลุกขึ้นมากินยาก่อน น้ำเย็นแล้ว”
เย่เซียวชอบเธอที่คุยกับตนแบบนี้ เสียงเบาอ่อนโยน เขารู้สึกเหมือนกำลังฝันเมื่อดังขึ้นข้างหู
เมื่อก่อนตอนที่เขาคิดถึงเธอแทบจะบ้า ฝันถึงเธอเกือบทุกวัน แต่พอหลับสนิทไปอย่างยากลำบาก เธอกลับใจร้ายไม่ยอมมาเข้าฝันเขาสักครั้ง
เย่เซียวไม่ได้ขยับแค่ปล่อยให้เธอจัดท่าให้เขาอย่างระมัดระวัง แก้วน้ำถูกเธอส่งมาชิดปากเพื่อให้เขากลืนยาลงไป
“โอเค คุณนอนได้แล้ว”
ไป๋ซู่เย่วางตัวเขานอนราบลงอีกทีอย่างระมัดระวัง มืออีกข้างวางแก้วน้ำลง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก!