อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก! นิยาย บท 738
หัวใจไป๋ซู่เย่ในเวลานี้ปวดหนึบถึงขั้นสุด
ภาพที่เย่เซียวเป่าผมให้เธอเมื่อสิบปีก่อนแวบผ่านในหัวไม่หยุดหย่อนราวกับเปิดหนัง รายละเอียดที่อดีตหลงคิดว่าลืมไปแล้ว มาตอนนี้เพิ่งรู้ตัวว่าจดจำได้แม่นยำขนาดไหน…
“ผมยังเปียกอยู่ ห้ามขึ้นเตียง!” เธอในเมื่อนั้นเพิ่งทิ้งตัวลงบนเตียงก็ถูกเย่เซียวฉุดตัวขึ้นอย่างไม่ปราณี
“อื้อ ให้ฉันนอนเถอะ เย่เซียว ขอร้องล่ะ…วันนี้ฉันขี่ม้ามาทั้งวัน เหนื่อยมาก” เธอพึมพำเสียงออดอ้อน แทบจะเกยอยู่บนตัวเย่เซียวรอมร่อ
“ลืมเรื่องที่คราวก่อนไม่เป่าผมให้แห้ง พอตื่นนอนมาก็ปวดหัวไปแล้วใช่มั้ย?” เย่เซียวกอดเธอที่ตัวอ่อนปวกเปียกเป็นก้อนพลางตีหน้าบึ้งตำหนิ
เธอกลับไม่มีท่าทีจะกลัวสักนิด ตอนนี้ใกล้จะหลับอยู่แล้วโดยที่ดวงตานั้นกึ่งหรี่ตาอยู่ ยิ้มน้อยๆ อย่างงอแง “อืม ลืมไปแล้ว ลืมไปหมดแล้ว…”
เย่เซียวทำอะไรเธอไม่ได้ ช้อนตัวเธอเดินไปที่ห้องอาบน้ำ สุดท้ายวางเธอลงบนเคาน์เตอร์ลายครามของห้องน้ำ กล่อมเธอนอนไปช่วยเธอเป่าผมไปพร้อมๆ กัน
——————
เย่เซียวในเมื่อนั้นเอาอกเอาใจเธอราวกับเด็กคนหนึ่ง
เธอคิดๆ อยู่ภาพที่แต่เดิมเป็นใบหน้าตัวเอง แปรเปลี่ยนเป็นใบหน้าของน่าหลันฉับพลัน
วันหนึ่งในอนาคตเขาจะทำเรื่องที่กำลังทำให้ตัวเองให้กับน่าหลันเหมือนกัน…
คิดถึงเรื่องนี้หัวใจบีบคั้นอย่างแรง เจ็บจนเธอหอบหายใจหนักๆ ทีหนึ่ง
“ไม่ต้องเป่าแล้ว” เธอเบี่ยงตัวหลบลมจากไดร์เป่าผม
สีหน้านิ่งขรึมของเย่เซียวมองท่าทางหลบหนีตัวเองของเธอ “มานี่!”
เธอส่ายศีรษะ…
ตัวพิงเคาน์เตอร์ลายคราม สองมือจิกหน้าเคาน์เตอร์อย่างแรงถึงฝืนประคองให้ตัวเองยืนทรงตัวได้ ความเจ็บตรงหน้าอกไม่หายไปสักที
หากไม่มีความอ่อนโยนนี้อีกหลังจากนี้ ตอนนี้ให้เธอจมดิ่งมันให้เธอถลำลึกยิ่งกว่าเดิม สำหรับเธอแล้วเป็นเรื่องที่โหดเ**้ยมมากเรื่องหนึ่ง…
“มานี่ คุณเพิ่งหายป่วย อย่าเป็นหวัด” เย่เซียวใช้น้ำเสียงราบเรียบคุยกับเธออย่างปกติ แต่สายตากลับฉายแววยืนกรานไม่ยอมรามือ
ไป๋ซู่เย่อยากหนีจังเลย…
เธอแทบจะถูกความทรงจำอันหวานชื่นในอดีตกับความเศร้าเสียใจที่ต้องแยกจากกันของตอนนี้ทรมานปางตาย
เธอไม่สนเย่เซียวหมุนตัวเดินออกจากห้องอาบน้ำ แต่เย่เซียวกลับเร็วกว่าเธอหนึ่งก้าว แขนยาวยื่นกระชากตัวเธอกลับมา เจ้าตัวถูกตรึงไว้ตรงกำแพง ร่างสูงใหญ่ของเขาทาบทับลงมา
แต่ยังไม่รอให้เขาได้เอ่ยปากน้ำตาหยดหนึ่งร่วงจากดวงตาของไป๋ซู่เย่ “เย่เซียว คุณรู้มั้ยว่าคุณใจร้ายมากที่ทำแบบนี้กับฉัน?”
พอเอ่ยปาก น้ำเสียงแหบแห้ง
เขาชะงักนิ่ง
เสียงประท้วงของเธอสร้างความงุนงงแก่เขา แต่ความรู้สึกสงสารเธอ กลับกลายเป็นสัญชาตญาณ…
“อีกไม่นานคุณก็จะเป็นสามีของผู้หญิงคนอื่นแล้ว คุณมีสิทธิ์อะไรมาสนใจฉันจะเป็นหวัดหรือไม่เป็นหวัด? แล้วมีสิทธิ์อะไรมาดีกับฉัน?” น้ำตาเธอพรั่งพรูราวกับหยาดฝน “เย่เซียว คุณรู้มั้ย ตอนนี้ฉัน…ตอนนี้ยอมให้คุณเหยียดหยามฉัน ทรมานฉันเหมือนคราวที่เราเพิ่งเจอกัน…”
เช่นนั้นอย่างน้อยในวันเวลาแสนยาวนานที่เหลือ เธอจะเกลียดเขาได้ กล่อมตัวเองให้ปล่อยวางเขา…
ดวงตาเย่เซียวฉายแววเจ็บปวดวูบหนึ่ง เขาวางไดร์เป่าผมลงช้าๆ ใช้สายตาไล่ต้อนเธอ“คุณอยากลืมผมขนาดนั้นเชียวเหรอ?”
“…ใช่” เธอพยักหน้าแรงๆ “ฉันจะลืมคุณ จะต้องลืมคุณ…”
ไม่อย่างนั้นเธอจะตาย ไม่สิ แต่ตายทั้งเป็น…
เย่เซียวหายใจหนักอึ้ง เขาไม่อยากให้เธอลืมตัวเอง ไม่ว่าจะในความทรงจำจะดีหรือเลวร้าย เขาหวังว่าในใจเธอจะมีตำแหน่าของเขาอยู่อย่างเห็นแก่ตัว ต่อให้จะเป็นมุมเล็กๆ ก็ตาม
แต่ว่า…
สุดท้ายคำพูดเหล่านี้ล้วนถูกเก็บเข้าท้องยามเผชิญหน้ากับน้ำตาเธอ เขาได้แต่พูดเสียงเรียบ “ในเมื่อแบบนี้ คุณเป่าผมให้แห้งเองแล้วออกมาเถอะ”
ประโยคสุดท้ายน้ำเสียงแหบพร่าแฝงด้วยความเหนื่อยอ่อนอยู่ลึกๆ
ไป๋ซู่เย่ยืนพิงกำแพงไม่ขยับตัวอยู่ครู่ใหญ่ กระทั่งตัวเขาหายไปจากห้องอาบน้ำประตูถูกปิดลงเธอถึงหลังพิงกำแพงเย็นเฉียบทรุดตัวนั่งลงกับพื้นช้าๆ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก!