อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก! นิยาย บท 752
ตอนที่ 752 ยังคงรักคุณ(3)
โดย
Ink Stone_Romance
ประโยคเดียวถามออกเสียงพร้อมสายตาเธอที่จ้องมองเขานิ่งคล้ายไม่อยากพลาดสีหน้าท่าทางเดียวของเขา
แต่ประโยคนี้กลับทิ่มแทงใจลึกๆ ของเย่เซียวเต็มเปา
“ไสหัวไป!” เขาตวาดเสียงดัง
ทุกอย่างในอดีตที่เคยทำให้ พอมาดูเอาตอนนี้เหมือนตบหน้าเขาครั้งแล้วครั้งเล่า
แต่ ณ เวลานี้เธอกลับจับปากกระบอกปืนอย่างดื้อรั้น สองตาแดงก่ำจ้องเขาเขม็ง “เย่เซียว ใช่หรือไม่ใช่?”
ไฟโทสะของเย่เซียวเดือดพล่าน เก็บปืนควับโยนใส่มือหยูอัน จากนั้นพูดสั่งเสียงเย็น “เปิดประตู!”
หยูอันตอบรับทีแล้วรีบไปเปิดประตู
ไม่รอไป๋ซู่เย่ตั้งสติได้สองมือก็ถูกเย่เซียวใช้เนกไทผูกมัดไว้ เขาแบกตัวเธอเข้าไปในห้องด้วยอารมณ์ที่พร้อมจะระเบิด เข้าไปโยนเธอลงบนเตียงอย่างแรงทำให้ผ้าปูเตียงที่เป็นระเบียบเรียบร้อยยับย่นเข้าหากันเพราะการรุกล้ำของทั้งคู่ เจ้าหน้าที่ข้างในสะดุ้งกับการเข้าหากะทันหันของพวกเขา มองสีหน้าเดือดพล่านของเย่เซียวอีกทีล้วนลุกพรวด กลั้นหายใจอย่างพร้อมเพรียง
“ไสหัวออกไปให้หมด!” เย่เซียวคำรามเรียกให้ทุกคนออกจากห้องไปอย่างเร็ว
ชั่วขณะภายในห้องเหลือเพียงพวกเขาสองคน
“คุณมาทำอะไรกันแน่!” เย่เซียวตะครุบมือเธอให้ตรึงบนเตียงไม่ให้ดิ้นหลุด “ฆ่าลูกของผมแล้วยังจะมาหัวเราะเยาะผมโดยเฉพาะเหรอ? ผมกลายเป็นตัวตลกในกำมือคุณ นอกจากจะทำอะไรคุณไม่ได้สักนิดแล้วยังโง่เสี่ยงชีวิตไปช่วยคุณหลายครั้ง คุณรู้สึกดีมาก ใช่มั้ย?!”
เอ่ยถึงลูกที่ไม่มีชีวิตอยู่แล้ว เย่เซียวปวดใจราวกับถูกมีดกรีดแทงซ้ำๆ
ยิ่งเจ็บไฟโทสะในใจก็ยิ่งเดือด
ดวงตาของเขาแดงก่ำ จ้องหญิงสาวใต้ร่างกัดฟันพูดอย่างไม่แคล้วใจ “ให้คุณคลอดลูกของผมสักคน ลูกของเราสองคน สำหรับคุณแล้วมันยากขนาดนั้นเชียวเหรอ? ยากจนคุณตัดสินโทษประหารชีวิตเขาโดยไม่ถามสักคำ? ไป๋ซู่เย่ คุณมีสิทธิ์อะไรมาฆ่าลูกของฉันเย่เซียวกันแน่?!”
ไป๋ซู่เย่ตาแดงระเรื่อและรื้นด้วยน้ำใส น้ำตาหนึ่งหยดร่วงหล่น ความเจ็บที่สูญเสียลูกกำลังถาโถมเข้ามาคล้ายปากน้ำพุ เจ็บจนเธอรู้สึกร้าวไปทั้งทรวงอก
น้ำตาเปียกไปทั้งหมอน
ดวงตาเย่เซียวที่แฝงด้วยความเจ็บแดงระเรื่อ เขายิ่งตะครุบข้อมือเธอแรงกว่าเดิมคล้ายต้องการจะบีบเธอให้แหลกสลาย “เก็บน้ำตาจอมปลอมของคุณซะ ฆาตกร มีสิทธิ์อะไรมาร้องไห้?!”
อีกอย่าง…
ให้ตายเถอะ สิ่งที่ทำเขาโกรธมากที่สุดคือ…
น้ำตาจระเข้พวกนี้ที่ไหลรินเขากลับยังรู้สึกปวดใจ!เพราะอะไร? เพราะอะไรถึงทำเขาบ้าบิ่นและทำตัวเองได้ถึงขนาดนี้?
เหมือนถูกเธอจับจุดอ่อนได้เสมอ มีแค่เธอที่จัดการเขาได้แต่เขากลับแก้แค้นไม่ได้ด้วยซ้ำไป!ความรู้สึกแบบนี้ มันแย่มากเหลือเกิน!
“ฉันเปล่า ฉันเปล่า…” ไป๋ซู่เย่ส่งเสียงสะอื้น เบี่ยงหน้าหันหนีไม่ยอมมองเขา “ฉันเคยถามคุณ ฉันเคยโทรหาคุณ…คุณเป็นคนบอกให้ฉันทำแท้งเอง คุณให้ฉันทำแท้งเอง!”
เสียงเธอแหบพร่า น้ำตายิ่งไหลยิ่งมาก
เย่เซียวจ้องหญิงสาวใต้ร่างด้วยแววตาที่ฉายแววผิดหวัง ครู่ใหญ่ถึงแย้มปากเหมือนได้ยินเรื่องน่าขบขัน“เพื่อให้ตัวเองพ้นโทษ คำโกหกน่าขันแบบนี้คุณก็กล้าแต่งมันขึ้นมา? ทำไม? เพื่อเข้าใกล้ผมแล้วฆ่าผมจะได้บรรลุเป้าหมายพวกคุณ?”
เขายังคงระแวงเธออยู่เสมอ
ยิ่งทำอะไรเธอไม่ได้ยิ่งต้องระแวง บนโลกนี้คนที่ทำร้ายตัวเองได้คงไม่พ้นคนที่ตัวเองรักมากที่สุด
“ใครกันแน่ที่สร้างคำโกหก?” ไป๋ซู่เย่หันหน้ามามองเขาด้วยใบหน้าที่น้ำตาไหลอาบแก้ม “เย่เซียว จริงหรือไม่จริงคุณลองค้นดูโทรศัพท์ฉัน คุณส่งข้อความมาให้ฉัน ประวัติการโทรของเรา ยังไงก็ปลอมแปลงไม่ได้!”
เย่เซียวก้มตัวจดจ้องเธอ
ความเจ็บปวดของเธอทำให้เขารู้สึกชั่ววูบว่าเหมือนไม่ได้กำลังโกหก
แต่เธอโกหกจริงๆ ความจริงเขาก็ดูไม่ออก คำลวงเมื่อสิบปีก่อน เธอได้ทำเขาไว้เจ็บแสบมาก
พักใหญ่เขาถึงปล่อยเธอ ก้าวถอยหลังหนึ่งก้าว เขารู้สึกว่าตัวเองช่างน่าขัน คำลวงที่เป็นไปไม่ได้แบบนี้เขากลับมีใจที่คิดจะลองไปเชื่อถือมัน
เขาคว้ากระเป๋าของเธอที่ตกพื้นขึ้นมา ล้วงโทรศัพท์เธอออกมา
ไป๋ซู่เย่พูดเสียงเรียบ “หนึ่งวันก่อนคุณแต่งงาน ฉันโทรหาคุณ…ฉันบอกคุณว่าฉันท้องลูกของเรา คุณกลับบอกฉันว่าคุณกำลังซักซ้อมงานแต่งงาน แล้วก็…”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก!