อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก! นิยาย บท 758
ตอนที่ 758 ทะนุถนอม(2)
โดย
Ink Stone_Romance
เย่เซียวรออยู่ที่โรงพยาบาลนานหนึ่งชั่วโมงกว่าถังซ่งถึงโทรกลับมา
“ทำไมนานขนาดนี้?”
“ให้ตาย!อย่าพูดถึงเลย ที่บ้านมีผู้หญิงคนหนึ่งมา ตั้งแต่วันนี้ไปฉันต้องอยู่ด้วยกันกับผู้หญิงแล้ว”
เย่เซียวไม่ได้ถามมากเกี่ยวกับเรื่องผู้หญิง ปกติเขาไม่ถามลึกซึ้งอยู่แล้วอย่างไรเสียผู้หญิงรอบตัวถังซ่งก็เปลี่ยนเป็นว่าเล่น ไม่มีคนไหนที่เขาเคยเจอเกินสองครั้ง คิดว่าครั้งนี้คงไม่ต่างจากเดิม
“เช็คได้มั้ย?”
“อืม แท้งเองจริงๆ”
“รายละเอียด”
“จากประวัติเธอบอกว่าเด็กไม่โตตั้งแต่อยู่ในท้องเธอแต่แรกแล้ว ตอนที่เธอเพิ่งท้องไม่รู้ตัว กลืนยาลงท้องไม่น้อยทุกวัน เด็กที่ไหนจะแข็งแรงกันล่ะ?”
“ยาอะไร ในประวัติมีบอกมั้ย?”
“มี” ถังซ่งชะงักไปครู่ถึงตอบ “เป็นยาต้านโรคซึมเศร้ากับยานอนหลับ ยี่ห้อยาทั้งสองเป็นยาที่ปกติฉันยังไม่กล้าให้ใครกันมั่วๆ กินไปนานๆ จะเป็นอันตรายต่อชีวิต ไม่รู้เลยจริงๆ ว่าเธอแอบซื้อมาจากไหน”
เย่เซียวได้ยินคำของถังซ่งแล้วหายใจหนักอึ้งขึ้นมาก มือที่กำโทรศัพท์กระชับแน่น
นอกจากยานอนหลับแล้วเธอทานยาต้านโรคซึมเศร้าอยู่จริงๆ ด้วย?
“ยานี่…เธอกินมานานเท่าไหร่แล้ว?”
“ในประวัติเขียนว่าหลายเดือนแล้ว”
“…” เย่เซียวเงียบไปพักใหญ่ถึงพูดขึ้น “ฉันรู้แล้ว นายไปนอนเถอะ”
“ก็ได้ ฉันนอนละนะ” สิ้นคำถังซ่งพูดเสริมอีกประโยค “แต่ว่าในฐานะคุณหมอ ฉันขอพูดมากอีกสักหน่อย—ยานั่นน่ะ นายบอกเธออย่ากินอีกเลยดีกว่า ถ้ากินต่อ อย่าว่าแต่เธอจะมีลูกที่ไม่แข็งแรงเลย มันไม่ดีต่อร่างกายตัวเธอด้วย กินมากไปจะส่งผลต่ออวัยวะภายในร่างกาย…แล้วก็นะ ถ้าสะดวก นายพาเธอไปตรวจสภาพร่างกายทั้งตัวหน่อย เผื่อมีอาการทิ้งท้ายบางอย่าง รีบตรวจจะได้รู้เร็วๆ”
“…อืม”
ลมหายใจเย่เซียวหนักอึ้งอย่างมาก
ถังซ่งรู้ว่าเขารู้สึกไม่ดีเลยวางสายไปโดยไม่พูดอะไรมากไปกว่านั้น
เย่เซียวไม่ได้เข้าไปทันที แค่นั่งอยู่ตรงระเบียงทางเดินเงียบๆ พักหนึ่ง รู้สึกอึดอัดตรงหน้าอกอย่างรุนแรงราวกับมีหินขนาดใหญ่กดทับอยู่ให้เขาหายใจไม่ทั่วท้อง
ยานอนหลับ
ยาต้านโรคซึมเศร้า
ตลอดหลายเดือนนี้เธอแบกรับอะไรไว้บ้าง มันจำเป็นขนาดให้เธอต้องทานยาปริมาณมากขนาดนี้เชียวหรือ?
นั่งอยู่ครู่ใหญ่ นานเสียจนพยาบาลจะเข้าไปถอดหัวเข็มในห้องเขาถึงหลุดจากภวังค์ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องพร้อมพยาบาล
…………
พยาบาลถอดหัวเข็มเสร็จหมายจะวัดไข้ให้เธอ หยิบเครื่องวัดมาลองนาบที่ปากเธอหลายครั้ง เธอขมวดคิ้วเบี่ยงหน้าหลบ ถึงจะหลับไปแล้วแต่ก็ไม่ให้ความร่วมมืออย่างมาก
เย่เซียวเกรงว่าพยาบาลจะทำเธอเจ็บเลยยื่นมือบอก “มาให้ผมเถอะ”
พยาบาลนิ่งไปครู่อย่างตะลึง รีบส่งเครื่องวัดไข้ใส่มือเขา
เย่เซียวหลุบตามองเธอที่นอนบนเตียง สีหน้าเย็นชาเฉกเช่นปกติเคล้าด้วยความทะนุถนอมมากมาย เขานั่งพิงหัวเตียงแขนยาวรั้งเธอที่หลับสนิทเข้าไปในอ้อมแขนอย่างระมัดระวัง ก็ไม่รู้ว่าไป๋ซู่เย่รู้ตัวหรือไม่ แต่เธอกลับไม่ขยับตัวดิ้นท้วงปล่อยให้เขากอดอย่างเป็นเด็กดี
นานๆ ครั้งเธอจะเป็นเด็กดีขนาดนี้ และนานที…จะนอนซบอกเขาแบบนี้…
“ซู่ซู่”
เย่เซียวเรียกเธอทีหนึ่ง
แพขนตาเธอสั่นไหวแต่ก็ไม่ได้ลืมตา
“วัดไข้หน่อย อ้าปาก” เขากล่าวอีกครั้ง
ไป๋ซู่เย่กำลังกึ่งหลับกึ่งตื่นรู้สึกแค่ตัวเองหนักที่เปลือกตามาก ลืมขึ้นอย่างยากลำบาก สิ่งที่เข้าตาเป็นใบหน้าเท่เย็นชาที่ทำเอาเธอใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว แต่เธอคิดว่าตัวเองต้องฝันอยู่แน่ๆ…
ตอนนี้เย่เซียวอยู่ต่างประเทศ…
เธอรู้ว่าเขาจงใจเมินเธอ
“ตื่นแล้วเหรอ?” เย่เซียวอุ้มเธอขึ้นมาให้พิงไหล่ตัวเอง “ตื่นแล้วก็อ้าปาก แป๊บเดียวเท่านั้น”
ต่อให้อยู่ในฝันเสียงของเขา อ้อมกอดของเขาก็เหมือนยาที่ช่วยรักษาเธอ ช่วยปัดเป่าความไม่สบายตัว และอาการปวดจากการบีบรัดให้หายไป…
เธอชอบความรู้สึกที่ได้นอนพิงตัวเขา หากเป็นฝัน เธออยากจะฝันไม่ให้ตื่นแบบนี้ตลอดไป…
เธอไม่ได้ตอบรับแค่อ้าปากหน่อยๆ อย่างเชื่อฟัง กลีบปากไร้สีเลือดฝาดแต่พอได้ขยับอ้ากลับยังยั่วยวนใจได้ขนาดนั้น
เย่เซียวอยากจูบเธอดีๆ สักที
ไม่ได้จูบเธอดีๆ มานานแล้วจริงๆ…
นานถึงขั้นความต้องการลึกๆ เริ่มยากที่จะควบคุม
แต่นี่ไม่ใช่เวลาจริงๆ
เขาเอาเครื่องวัดไข้สอดไว้ใต้ลิ้นเธอ เธออมไว้แล้วจุดยิ้มมุมปากน้อยๆ อยู่ๆ ก็ยื่นมือมาโอบกอดเอวเขา ซบหน้าไว้ตรงหน้าอกเขา
ร่างสูงใหญ่ของเย่เซียวเกร็ง
ลมหายใจหนักหน่วงขึ้นตามลำดับ
แววตาสั่นไหว
เขาใช้สายตาล้ำลึกจดจ้องเธออยู่พักใหญ่ สุดท้ายกระชับวงแขนกอดเธอให้แน่นกว่าเดิม
เชยตามองพยาบาลข้างๆ แวบหนึ่ง “คุณออกไปเถอะ ปิดประตูด้วย”
“แล้ว…เครื่องวัดไข้…”
“ผมจะคอยดูเอง ถ้ามีไข้ผมจะแจ้งคุณอีกที”
“งั้น ฉันไม่รบกวนแล้ว” พยาบาลว่าแล้วก็รีบถอยออกไปจากห้องพักผู้ป่วยอย่างไม่รอช้า
ชั่วขณะที่ปิดประตูยังไม่ลืมจะหันกลับมาดูอีกแวบหนึ่ง
นี่…ไม่ใช่ภาพลวงตาของตัวเองจริงๆ ใช่ไหม? เจ้านายเบื้องหลังของพวกเธออย่างคุณเย่เซียวขึ้นชื่อเรื่องความเย็นชาเชียวนะ ถึงก่อนหน้าจะไม่เคยเจอตัวเป็นๆ แต่จากการถ่ายทอดสดของงานหมั้นและงานแต่งงานไม่ว่าใครก็ดูออกว่าเขาเป็นผู้ชายที่ไม่ชอบยิ้มและพูดมาก…
อีกทั้งสิ่งที่สำคัญที่สุดล้วนบอกว่าเขาเป็นเทพบุตรสายละกามกิเลส!ผู้หญิง รวมถึงเจ้าสาวที่ไม่ทันได้แต่งงานกับเขาคนนั้นด้วย เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่แนวที่เขาชอบ!
เมื่อนั้นเหล่าพยาบาลตัวน้อยสายจิ้นในโรงพยาบาลต่างพูดหยอกกันว่า เขาอาจจะเป็นเกย์
แต่ตอนนี้ดูแล้ว…
คุณเย่เซียวนอกจากจะไม่ใช่เกย์แล้วยังเป็นผู้ชายที่รู้จักทะนุถนอมผู้หญิงด้วยนะเนี่ย
ผ่านไปสักพัก
เย่เซียวดึงเครื่องวัดไข้จากปากน้อยๆ ของเธอดูอุณหภูมิที่วัดได้ให้มั่นใจว่าไม่ได้เป็นไข้ถึงพรูลมหายใจโล่งอก
วางเครื่องวัดไข้ไว้ข้างๆ
ไม่กล้าหันข้างมากนักกลัวว่าจะทำเธอที่เพิ่งหลับไปอีกครั้งเมื่อกี้ตื่น
หลุบตามองเธอในอ้อมแขนด้วยแววตาลึกซึ้งแวบหนึ่ง ดึงผ้าห่มขึ้นสูงคลุมเธอไว้แล้วกระชับกอดในอ้อมแขนตัวเอง
………………
ตลอดคืนนี้ไป๋ซู่เย่หลับสนิทแบบที่นานทีจะหลับลึก
วันรุ่งขึ้น
เย่เซียวตื่นมาเพราะอาการปวดเมื่อยตามร่างกาย
เขานั่งแบบนี้ทั้งคืนแล้วยังกอดเธอไว้เลยมีท่าที่ไม่ค่อยสบายตัวนัก แต่ก็ไม่กล้าขยับแขนสักนิดมาตลอดคืน
เห็นเธอยังไม่ตื่นเขาถึงวางเธอลงบนเตียงอีกครั้งอย่างระมัดระวัง สีหน้าบนใบหน้าเล็กดูดีขึ้นมากเมื่อเทียบกับเมื่อคืน
“นายท่าน” ขณะนั้นเองหยูอันก็เปิดประตูเข้ามา
“ชู่ว” เย่เซียวทำท่าให้เงียบเสียง นวดแขนไปพลางกดเสียงต่ำถามไป “นายรู้ได้ไงว่าฉันอยู่นี่?”
“ถามเสี่ยวซ่งมาครับ” เสี่ยวซ่งคือคนที่คอยจับตาดูเธอที่โรงแรมเรือใบมาโดยตลอด
เย่เซียวรับคำ “มีธุระอะไร?”
“เช้านี้มีประชุมตอนเช้า ใกล้ได้เวลาแล้วครับ”
………………………
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก!